ons hotel

dinsdag 20 maart 2018

En toen ineens werd alles anders....

En wéér hadden we geen sneeuw, en dus geen boekingen. We hebben goede gesprekken gehad, en zijn midden januari na een hele nacht praten tot de conclusie gekomen dat we zo niet verder wilden en ook niet konden. Als je geen reserveringen en dus geen inkomsten hebt, dan duurt de winter heel erg lang. Iedere winter op je reserves van de zomer interen, en iedere winter alles verbouwen om bezig te blijven, is natuurlijk mogelijk, maar na het zoveelste jaar wordt dat ook een keer vervelend. Klimaatverandering is een feit, en dat heeft invloed op wintersportregio's.
Ik heb geprobeerd in de omgeving te solliciteren, maar gezien de algehele malaise in de hele omgeving was dat heel erg moeilijk. Bovendien hadden we eigenlijk de conclusie al getrokken dat we niet in Beieren wilden blijven, misschien zelfs niet eens in Duitsland. We hebben een aantal vrienden in Nederland die een groot probleem hebben gehad met het vinden van een nieuwe baan en met woonruimte, dus dat ging hem ook niet worden.

Een week na onze beslissing zaten we in de auto naar Engeland. Ik ben engelse, ik heb hier familie, en die had ons verzekerd dat we hier snel een baan zouden vinden, zeker met onze talenkennis en ervaring. De eerste twee weken mocht ik blijven logeren bij familie, toen hadden we onze eigen geweldige apartement in een topwijk. Een week later kon ik al aan mijn baan beginnen als engels- en duits- sprekende callcentre medewerkster. OK, geen droombaan, maar een aardig beginnetje om de huur te betalen. Inmiddels ben ik na 6 weken het dagelijkse vroege opstaan, de regelmatige werktijden en het de hele dag zitten al erg zat, dus een hotel of airline of zo zou toch wel weer leuk zijn. Maar dan wel in loondienst met een vast inkomen, en geen 100 uur per week meer.... Pepijn zoekt sinds deze week ook ijverig naar een baan. Gezien de positieve reacties die hij krijgt, heeft hij vast ook snel een baan.

Pepijn is inmiddels al 3 keer heen en weer geweest. Voordeel van de grote auto is dat er iedere keer veel dozen mee konden, dus dat we hier best wel aardig ingericht zijn inmiddels. We hebben tweedehands ook een hoop leuke meubeltjes gevonden, dat scheelde een hoop rommel verhuizen. Er zijn al redelijk wat kijkers geweest voor het hotel, en een aantal hebben ook een bod uitgebracht, dus we weten dat het eigenlijk verkocht is, alleen nog niet aan wie. We hebben een goede makelaar die alles voor ons regelt, en we hopen dat we midden april bij de notaris zitten. Dan zijn we vrij om ons nieuwe leven - in weer een nieuw land - écht goed te beginnen, zonder oude ballast.

Het is gewoon heel raar, en heel snel, gelopen. We hadden tot midden januari helemaal geen plannen om te stoppen met het hotel, en als het aan ons had gelegen waren we nog wel even door gegaan. Ineens kwam er iets nieuws op ons pad en daar zijn we helemaal voor gegaan. Het hotel lijkt een vage herinnering, iets uit een ander leven. We hebben het 11 jaar en 8 maanden met heel veel energie en liefde gedaan, en nu missen we het niet eens. Ik heb nog geen moment spijt gehad dat we gestopt zijn, en ik weet dat Pepijn er net zo over denkt. Ik heb Duitsland nog geen dag gemist, en ik hoef er wat mij betreft ook nooit meer heen. Allemaal echt heel erg raar, maar misschien een teken dat we er onbewust echt gewoon klaar mee waren. Het waren prachtige jaren, en daar hebben we ook geen spijt van. Nu is het even belangrijk om weer even wat tijd te maken voor elkaar, voor de familie, en de gewone dingen in het leven die we nauwelijks konden doen als het hotel open was, zoals afspreken met kennissen of samen ergens heen gaan.

Dit betekent natuurlijk ook dat er na 12 jaar een eind komt aan deze weblog. Soms was het lastig om de tijd en energie te vinden om wat te schrijven, en het bloggen is in de loop van de tijd ingehaald door social media. Toch zal ik het missen. De afgelopen maand hebben we zoveel leuke reacties gehad van mensen die het jammer vonden dat er geen nieuwe blog was, we wisten niet dat er zoveel mensen meelazen. Er is een bekend duits spreekwoord "men ontmoet elkaar altijd twee keer in het leven".... Daar gaan we dan maar even van uit.....

zaterdag 6 januari 2018

Vermoeid

Zoals ieder jaar rond deze tijd, hebben we al een tijdje niets gepost. We waren te druk bezig met de jaarlijkse Kerst- en Oud&Nieuw-marathon. Ondanks dat de kerst buitengewoon rustig was dit jaar, voelen we ons toch weer gigantisch overreden. We merken het ook aan onze vaste medewerkster, die is niet zo goed en efficient als anders. We hebben haar vanaf morgen maar 4 dagen vrij gegeven, die moet duidelijk even bijkomen. Wij hebben deze week nog een aardig aantal gasten gehad. Helaas is in het dal de sneeuwpracht een beetje weggedooid, dus helemaal vol is het hotel nooit geworden. Boven op de berg sneeuwt het wel steeds, dus er kan volop gelanglauft en geskied worden. Dit jaar was de feestdag (vandaag is Driekoningen) helaas op een zaterdag, dus daar hebben we ook geen extra business van gehad. Ach, sommige jaren hebben we geluk met de feestdagen.

Dit jaar waren mijn ouders er met Kerst, en heel eerlijk vonden we het dus helemaal niet zo erg dat de kerstdagen qua gasten iets minder vol dan normaal waren. Ik vond desondanks dat het veel te snel weer voorbij was, en vond het vreselijk dat ze weer naar huis gingen. De laatste maanden missen we vrienden en familie toch zowiezo ineens heel erg. We hebben nooit heimwee of zoiets gehad, maar na bijna 12 jaar wordt het ook wel weer eens tijd voor iets anders. We willen ook wel weer eens spontaan een avondje uit of naar een cursus of concert of zo, en we moeten altijd dingen als verjaardagen, begrafenissen e.d. missen. Ik kon niet eens naar de begrafenis van mijn eigen schoonmoeder, of naar de bruiloft van goede vrienden! We zijn in al die jaren ook nog nooit naar lokale evenementen zoals de Pfingstritt, Rauhnacht, Dance on Snow, Drachenstich, Cave Gladium en dergelijke geweest, dan moeten we altijd werken. Dit jaar wordt er hard nagedacht hoe we nu verder willen met het hotel.

Morgen checken de laatste gasten uit, en dan valt het in januari op werkdagen helemaal dood tot het eind van de maand. Dat is normaal: mensen hebben geen geld meer na de dure feestdagen, ze zijn helemaal volgevreten en uitgefeest, en ze willen niet meteen de eerste weken van het nieuwe jaar  hun vakantiedagen aanspreken. De komende week zijn we dus een paar dagen helemaal leeg, tot volgend weekend. Tijd om lekker bij te komen, uit te slapen, en de hele waslijst aan dingen die de afgelopen weken zijn blijven liggen eindelijk eens te doen. Helemaal vrij zijn we dus niet: we moeten ook weer naar de groothandel, de adminstratie is blijven liggen, er moet hoog nodig eens wat was gedraaid worden, en de kerstversiering hangt overal nog.