ons hotel

vrijdag 30 juni 2017

In het oog....

We hebben al een tijdje niet geblogd.... ik had natuurlijk weer eens wat....
Ik had sinds we met de trein de auto zijn gaan halen zo'n last van mijn oog, het leek wel of er wat in zat. Het was aan een kant ook een beetje bloed doorlopen, net of ik een gesprongen adertje had. Toch maar even mee naar de huisarts... De huisarts kon niets vinden, maar vermoedde een beginnende bindweefselontsteking. Ik kreeg een zalfje mee, en als het niet beter werd moest ik na een paar dagen terugkomen. Vervolgens kreeg ik dus een zware allergische reactie op de oogzalf.  Er werd dus een spoedafspraak gemaakt bij een oogarts in Regen. Vreselijk eind rijden, maar ja, ik kon meteen komen. Ik vond het al meteen een rare bedoening daar: een hele rare onvriendelijke onkundige assistente, en de oogarts was niet veel beter. Je komt binnen met een paars oog van de allergische reactie wat ook nog dik en bloed doorlopen is, en dan wordt er door de oogarts gevraagd: "Bent u hier om uw oogsterkte te laten meten?" Hûh??? Wat denk je zelf??? Vervolgens wordt er eindeloos doorgezeurd dat ik wel hooikoorts zal hebben... nee, echt niet. Uiteindelijk werd er dan toch in mijn oog gekeken: miniem klein hout-splintertje onder het ooglid. Gevonden en verwijderd door de oogarts. Oogzalf ter plaatse in de prullenbak, die moest ik maar nooit meer gebruiken. Prognose: dat komt helemaal goed. 

We dachten: eind goed al goed. Nee dus.... Ik bleef maar last houden van het oog, het leek net of het splintertje er nog steeds inzat. Begin deze week dus toch nog maar eens terug. Het eerste wat de oogarts op confronterende toon zei:"Jij hebt in dat oog zitten wrijven!". Euh.... nee.....echt niet...  Ik heb echt moeten smeken of hij toch niet nog een keer in mijn oog wilde kijken. Toen was het "Oh.... er zit nog wat in.... Maar dat is echt iets nieuws, dat was er 11 dagen geleden nog niet...". Sure.... ik ben ook houthakker of zo, ik loop natuurlijk dagelijks in het bos met mijn oog houtsnippers op te stofzuigen. Hij heeft zichzelf eerst een paar minuten zitten vrijpleiten voordat hij besloot het er met geweld uit te bikken. Hij nam een houten stokje, de achterkant van een extra grote wattenstaaf, en ging daarmee met geweld mijn oog te lijf. Toen ik niet stil wilde blijven zitten werd de onvriendelijke assistente erbij geroepen om mij in bedwang te houden. Uitspraak van de oogarts: "Nou, ik heb het eruit, maar je hebt nu wel een gapende wond in je hoornvlies, echt een gigantisch gat". Ik moest smeren met een oogzalf, en 2 dagen plat liggen in het donker om blijvende schade te voorkomen. Vervolgens gaf hij mij een recept voor dezelfde oogzalf waarvoor ik zo allergisch was. Toen ik hem daarop aansprak, wist hij van niks dat hij die zalf anderhalve week geleden had weggegooid, en in mijn status stond ook niets. Zuchtend werd er door de assistente iets anders opgeschreven.

Ik heb dus 2 dagen heel verdrietig in het donker gelegen in de slaapkamer, terwijl Pepijn alleen probeerde het hotel draaiende te houden. Het was een van die dagen ook nog Ruhetag, echt prachtig weer, maar ik mocht helemaal niets, niet lezen, geen tv, geen lampje aan, niet buiten zitten, geen smartphone. De meeste tijd heb ik echter toch geslapen, want oh verrassing, ook van deze oogzalf kreeg ik weer een zware allergische reactie.  Op de tweede avond heb ik zelf NOG een splinter uit mijn oog gevist. Aangezien de zalf alleen averechts werkte, ben ik daar onmiddellijk daarmee gestopt.

Het was duidelijk dat ik een serieuze second opinion nodig had bij een echte dokter. 's Ochtends hebben we meteen opgebeld naar de oogkliniek in Regensburg, en ik mocht meteen komen. Daar ben ik uitstekend geholpen. Er is helemaal geen wond aan het hoornvlies, zelfs geen littekenweefsel wat op een voormalig gat zou kunnen duiden, er was geen ontsteking waar je die vreselijke zalf voor moet hebben, in het donker liggen was ook kwakzalverij-onzin. Gewoon wat druppeltjes om het oog te kalmeren en na het weekend zou alles weer ok moeten zijn. En het blijkt dat meer dan 10% van alle mensen allergisch is voor oogzalf. Dat heeft te maken met de wolwas - lanoline - die in dat soort zalven als smeermiddel wordt gebruikt.



maandag 12 juni 2017

Heel voorzichtig....

 Donderdag was het dan Renault- D-Day. We moesten er vroeg voor op, en het was een hele lange dag, maar we hebben de auto! Nu rijden we er natuurlijk heel erg voorzichtig mee, ook omdat we de lengte en breedte nog niet zo goed kunnen inschatten. Hem in de garage zetten doen we nog even met zijn tweeen, we willen echt nergens tegenaan rijden. Donderdag moesten we hier al om 9 uur met de trein via Cham, Schwandorf en Regensburg, en 3 uur later werden we in Obertraubling van het station gehaald door onze dealer. We zijn toen met een leenauto naar Roding gereden om de papierwinkel te gaan regelen. In Duitsland is het zo dat je je auto moet melden bij een speciaal loket van de provincie. Bij ons kan dat in Kötzting, Cham of Roding. Normaal is Kötzing natuurlijk de dichtstbijzijnde, maar vanaf Obertraubling was Roding het snelste. Het was toch nog drie kwartier rijden, en toen we daar kwamen zat de hele wachtkamer vol. We hebben daar meer dan een uur gezeten voordat we aan de beurt waren. Toen moesten we nog helemaal terug rijden en nog het een en ander regelen bij de dealer. Uiteindelijk waren we rond half 5 bij de dealer klaar om met de nieuwe auto weg te rijden.


 We zijn er meteen mee naar de Metro gereden, tien dagen geen auto had zo zijn sporen nagelaten in onze voorraadkast. Vooral de wijnopslag was angstwekkend leeg. Alles gaat er makkelijk in, en hij zakt daarbij niet zoals zijn voorganger meteen in de vering. Daarna hadden we met een vriend afgesproken om gezellig te gaan eten in Regensburg. Daarvoor moesten we de parkeergarage inrijden bij het theater. Doodeng, want de auto is 1.84 en de parkeergarage was 2 meter. Je denkt voortdurend dat het niet goed gaat en je schraapgeluiden gaat horen. Heel laat hebben we het niet gemaakt, we waren heel erg moe van de lange dag.

Vrijdag hebben we de Fiat helemaal leeg gehaald bij onze lokale garage, en die gaan hem nu laten afhalen door een sloopbedrijf. Dat was wel even slikken toen ik er nog even in zat..... Meer dan 11 jaar lief en leed.....

donderdag 1 juni 2017

Onze trouwe vriend is niet meer....

Dinsdag hebben we een hele rustige Ruhetag gehouden. Het was zuchtend warm, we hadden een megadruk weekend achter de rug, de gasten waren allemaal de hele dag weg, dus we zijn op ons eigen terras gaan zitten met een boekje en een spelletje. Heerlijk rustig. Om een uur of zes wilden we de deur uit om een hapje te gaan eten. We besloten naar de Griek in Furth im Wald te gaan: vriendelijke mensen, heerlijk eten en een fijn terras. Op de hoek in Engelshütt bij de brandweerkazerne wilden we linksaf slaan richting Furth. Pepijn zei ineens paniekerig "ik kan niet meer sturen, ik kan niet meer sturen", en we schoten rechtdoor het parkeerplaatsje voor de brandweerkazerne op. Gelukkig kon hij nog wel op tijd remmen, we hebben niets geraakt, en we stonden daar goed. Het hele dashboard lichtte op, de motor wilde niet meer uit (je kon zo de contactsleutel eruit halen maar de motor liep door), het stuur wilde niet meer bewegen, en het was duidelijk dat er iets helemaal niet goed was.

We hebben dus meteen de ADAC gebeld, en zijn op het terras naast de brandweerkazerne wat gaan drinken totdat de gele auto kwam. De mevrouw van het callcentre had al gezegd dat we getakeld gingen worden, want met stuurproblemen is het te gevaarlijk om even wat op te lappen en de klant dan maar weer op goed geluk de weg op te sturen. De auto is dus afgevoerd naar onze vaste werkplaats in Arrach. De bergingschauffeur wilde ons wel even thuis afzetten, maar we wilden mee met de auto om bij de garage te bespreken hoe nu verder, en vanuit Arrach konden we met de trein naar Kötzting, want we moesten nog steeds iets eten. De chauffeur heeft hemel en aarde bewogen bij de ADAC of we geen leenauto konden krijgen, maar in Duitsland is het zo dat je die alleen krijgt als je meer dan 50 km van huis bent. Dat is allemaal leuk en aardig in een stedelijk gebied, maar iedereen die wel eens bij ons geweest is, weet dat er nou niet echt een winkel of een bushalte op loopafstand is. Zoals met alle verzekeringen in dit land: je bent duur verzekerd, maar als er wat is, val je toevallig helaas ineens onder de uitzonderingen die niet gedekt zijn.....

In Kötzting hebben we heerlijk op het terras van de Italiaan gegeten, en daarna zijn we met de laatste trein teruggegaan. Dan besef je ook weer hoe steil de heuvel bij ons vanaf Frahelsbrück naar het hotel is.... Het was misschien wel een beetje mijl op zeven om met de trein naar Kötzting te gaan, maar even weg en gezellig op een terrasje zitten, was wel even geestelijk gezond.

Gisteren heeft Pepijn de Renault dealer opgebeld. De nieuwe auto was er nog steeds niet, maar eind volgende week zou hij klaar moeten staan, en op kenteken zijn. We hebben dus onze garage hier opdracht gegeven te kijken of ze het probleem eenvoudig konden vinden en of het voor een klein bedragje te regelen was. We hadden namelijk al een (nog best wel goed) bod voor onze oude auto gekregen van "We buy any car", en grote bedragen wilden we er niet meer insteken, maar als er sprake was van een klein probleem (kabeltje gebroken, nieuwe accu, zekering, niet te duur onderdeeltje), dan was het misschien nog zinvol om de Fiat op te lappen en naar die opkoper te rijden.

Gisteravond kregen we het verdrietige telefoontje: ze hadden alles wat eenvoudig en/of goedkoop was geprobeerd, maar dat was het allemaal niet. Zoals onze vriend van de garage zei "Ik moet echt een doctoraal scriptie gaan schrijven om dit te vinden", dus met andere woorden moest de auto helemaal uit elkaar. De kosten gingen minimaal 3x zoveel zijn als wat we van de opkoper gingen krijgen, dus de auto is economisch total-loss. Vreselijk verdrietig, en vreselijk balen dat hij 10 dagen te vroeg de geest heeft gegeven..... Vandaag is Pepijn naar Kötzting met de trein om de auto af te melden, dat moet hier bij een speciaal kantoor van de Landkreis. Gelukkig is er een filiaal in Kötzting en moet hij niet een uur met de trein naar Cham, maar hij is er nog steeds bijna een hele dag mee bezig. Hij moest namelijk eerst 4 km te voet naar de garage in Arrach om de nummerplaten van de auto te halen (die zijn hier - net als in Belgie - persoonsgebonden en niet voertuiggebonden). We hebben met de garage afgesproken dat de auto er tot volgende week mag blijven staan, dan moet alles uit de auto overgeladen worden in de nieuwe, en dan regelen zij een sloopbedrijf die de auto afvoert.

We hebben gelukkig een bezorgdienst die morgen alle levensmiddelen komt brengen. Het pinksterweekend zijn we zo vol dat we toch geen daglicht zien, dus dan hebben we geen auto nodig, na het weekend zien we wel weer verder. Ik overwoog een huurautootje te nemen voor 1 dag om alle andere dingetjes te doen (bank, postkantoor, VVV, apotheek, producten die de bezorgdienst niet heeft), maar alle huur/leen auto's zijn voor het Pinksterweekend al besproken, dus dat wordt niets. Gelukkig hebben de medewerksters een auto, dus als er echt iets is, kan ik ze op pad sturen om iets te gaan kopen, dat hebben ze zelf ook al aangeboden.