ons hotel

donderdag 26 juli 2012

Bonusweek

Het was deze week op alle vlakken bonus - extraatjes dus.

Natuurlijk begon het zondag al met Natascha's bonus-opname in het ziekenhuis. 3x naar de kliniek 4e gratis. Of toch niet gratis - het tientje eigen bijdrage werd gewoon afgerekend. Overigens had Natascha 1 arts en 1 taxi nodig gehad, niet 3 voertuigen met zwaailicht voor de deur, dus dat was eigenlijk meteen al 2x 'bonus'.

Dan had ik deze week nog een 'bonuskind', gasten hadden online een Budget-XS tweepersoonskamer geboekt en stonden ineens plus kind voor me. Tsja, XS betekent zeer klein, en daar laten we ook nooit meer dan 2 personen op toe. En, laat ik nu even een hele boude bewering doen, een kind is ook een persoon. De gasten moesten dus bijbetalen voor een grotere kamer.

Een 'bonushond' hadden we ook nog, weer gasten met een online boeking, die ineens met een schattige hond voor me stonden. Schattig, dat wel, maar in ons hotel sinds jaren niet toegestaan. Ik heb voor deze gasten dus voor hetzelfde bedrag een ander hotel kunnen regelen, jammer van de omzet maar  de reisorganisatie in kwestie had op de website verkeerde informatie staan, dus de gasten waren te goeder trouw. Ik had daarna natuurlijk met onze kontaktpersoon bij die reissite even een appeltje te schillen, want we hebben in 2010 alle zakenpartners van de wijziging op de hoogte gesteld.

Dan hadden we op die dag ook nog een bonus-boeking; 2 spaanse bouwvakkers met een klus in de buurt, voor 2 nachten. 'You lose some you win some' zou je kunnen zeggen, hoewel het spreekwoord eigenlijk andersom luidt. Erg blije gasten, blij verrast ook dat ik spaans spreek (nou ja, in elk geval beter dan hun duits), en gasten die ook meteen vanaf komende dinsdag nog eens voor 10 á 12 nachten gereserveerd hebben.

De week is nog niet voorbij, ik ben benieuwd wat er nog aan bonus volgt.

dinsdag 24 juli 2012

Ziekenhuis nr 4

Dit keer heb ik mijzelf overtroffen....3 voertuigen  met blauw zwaailicht voor de deur....wauw...mijn eigen actiefilm! Nou ja, grappend bedoeld dan, ik voelde mij behoorlijk opgelaten dat ik ten overstaan van een vol hotel de ambulance in geschoven werd.

Zaterdagavond hadden we volle bak, de groep met klassieke auto's natuurlijk en voor de rest nog een hoop andere gasten. We hadden de hele dag een gigantisch blik personeel opengetrokken: Claudia op ontbijt, Sarka voor de kamers, Sandra in de keuken voor de voorbereidingen van de grote barbeque, en 's avonds Christine voor de bediening. Alles om mij maar te ontlasten, want het ging heel erg slecht met mij. Ik leed aan ondragelijke en helse pijnen in mijn buik, die in de loop van de week steeds erger geworden waren. Vrijdag had de huisarts mij al andere zware pijnstillers gegeven, ook omdat we dachten dat een deel van de pijn misschien van Ibuprofen-overgevoeligheid zou kunnen komen en ik die beter niet meer kon nemen. Van die nieuwe tabletten was het al beter geworden. Zaterdagavond dacht ik echt dat ik dood ging, ik had zo'n pijn dat ik wel wilde gillen en mezelf iets aandoen. Met een pijnstiller ben ik in bed gaan liggen en doodmoe uiteindelijk ingeslapen.

Zondagochtend kon ik Pepijn wakker maken: ik was heftig aan het bloeden, het helderrode bloed kwam met stralen tegelijk uit mijn darmen gelopen. De nooddienst gebeld, en die wilde helemaal geen afspraak bij een dienstdoende huisarts maken, die hoorde "3 operaties in 7 weken, waarvan 2x ongepland spoedeisende hulp, waarvan de laatste slechts 6 dagen geleden, bijna zeker darmbloeding" en stuurde meteen het hele circus. Binnen een paar minuten hadden we een auto van het Rode Kruis, een ambulance en een noodartsauto voor de deur staan, iedereen met blauwe zwaailichten. De parkeerplaats stond vol met historische auto's, dus ze hadden geen andere keus dan de hele straat te blokkeren. Binnen no-time was de beslissing genomen: mee naar het ziekenhuis, hup in de ambulance. Ik werd afgevoerd naar de kliniek in Bad Kötzting, de dichtstbijzijnde spoedeisende hulp voor wie het niet meer naar Cham redt (hij is fijn). Ze hebben daar beperkte mogelijkheden, bijvoorbeeld geen bevallingen of gipskamer, maar wel hele goede internisten, en dat was in dit geval toch het juiste voor mij.

Ik kan niet anders zeggen: topziekenhuis! Goede artsen, goede zusters, fijne privékamer, alleen het eten was erg niet mijn ding. Het internistenteam was vastbesloten voor eens en voor altijd uit te zoeken wat er nou toch met mij aan de hand was. Uit mijn bloed bleek een sterk verhoogde CRP-ontstekingswaarde, wat op een ontsteking duidde. Alles wees in de richting van een darmprobleem. Na veel vijven en zessen ("moeten we haar dat met deze pijn en na al die operaties ook nog aandoen?") besloten de artsen tot een darmonderzoek, maar dat kon pas maandag plaatsvinden omdat je daarvoor helemaal leeg moet zijn. Ik kreeg een infuus met zware pijnstillers en kon de hele zondagmiddag in de badkamer doorbrengen.

Ik heb dus inderdaad een darmbloeding gehad, en zit iets in de darm wat is gaan ontsteken. Wat weten we nog niet, het weefsel moet worden opgestuurd naar een speciaal lab. Na 2 nachten aan het infuus in het ziekenhuis was mijn ontstekingswaarde weer zodanig gezakt dat ik naar huis mocht vandaag.

zaterdag 21 juli 2012

Morgan

We zitten helemaal vol, onder andere met een groep. Een groep met errug mooie auto's (Morgans):

woensdag 18 juli 2012

Spoedopname deel 100.000

En ja hoor...daar gingen we weer..... Maandagavond ben ik weer met spoed geopereerd in het St.Elisabeth in Straubing. Iedereen dacht dat het mijn blindedarm was, maar het was dit keer een cyste op mijn eierstok. Tenminste, dat hopen we dan maar, want de enorme pijn zou volgens de artsen niet het gevolg daarvan moeten zijn. De pijnbestrijding was overigens belabberd, ik heb vooral vannacht echt pijn geleden omdat ik niets kreeg. Ik moest 2 nachten blijven en ben nu -  met vreselijke pijnen -  weer thuis. Ik kreeg de mededeling mee dat ze mij vooral volgende maand niet weer wilde zien. Euh...dat is natuurlijk wederzijds jongens.... Ik WIL niet meer.
Door de hele toestand konden we niet naar de begrafenis van de buurman. Ik kon vandaag niet alleen hier blijven (ik moest slapen) en Pepijn had nog aankomsten.

Gelukkig is het deze week een paar daagjes wat rustiger, maar Pepijn is natuurlijk erg moe. Hij moet morgen gaan boodschappen doen voor de groep die er zaterdag is en die mt 23 personen bij ons gaan barbequen. Personeel is geregeld, dus dat gaan we redden.

zondag 15 juli 2012

Druk weekje

Eindelijk weer eens tijd voor een logje. Het was een druk weekje met veel afspraken buiten de deur. We zijn er echter dinsdag zowaar nog in geslaagd er een redelijk succesvolle Ruhetag van te maken. We hadden geen aankomsten deze dinsdag, de laatste keer tot ergens in september. We zijn naar het Wildgehege in Neuschönau gereden, een gratis groot wildpark in het Nationaalpark. Daarna hebben we nog heerlijk buiten gegeten bij onze favoriete Italiaan in Regen. Het was de laatste echt mooie dag deze week.

Ook hadden we deze week de organisatie van het activiteitenprogramma in Lam, dat doen we om de beurt met de andere hoteliers. De parkwandeling is aangepast, waardoor we minder hoeven te doen, en dat is wel beter. Het was bij de sagen- en legendenwandeling vreselijk rustig, maar we hadden de omgehakte boom voor het kampvuur meegebracht, dus dat werd een megafikkie.

Donderdagavond waren we bij de borrel van Internations, de internationale club in Regensburg. Het was erg gezellig, en uiteindelijk waren we op een absurd late tijd thuis. Omdat we voor de borrel nog snel even bij de Metro waren geweest moest de auto ook nog uitgepakt worden. Om 3 uur lagen we in bed. Ik moet eerlijk zeggen dat ik er nog steeds last van heb, je merkt toch dat je geen 20 meer bent. De borrel was wel heel erg leuk en zeker de moeite waard om daarvoor helemaal naar Regensburg te rijden. Het was de tweede keer dat ik er was, en voor Pepijn was het de derde keer, en we werden enthousiast begroet door een aantal mensen waar we de vorige keer mee hadden staan praten. Aanstaande donderdag gaan ze gezamelijk naar een engelstalige opvoering van Macbeth. Niet echt mijn ding, maar onze ex-engels-student Pepijn heeft wel interesse om misschien mee te gaan. Het ligt aan het weer en hoe druk we het hebben.

Heel Frahels is in rep en roer, een van onze buren is donderdagavond bij een zwaar auto-ongeluk om het leven gekomen. Toen hij bij Arrach de Staatsstrasse opreed is er iemand (die er niets aan kon doen) de bestuurdersdeur binnengereden. Hij is slechts 35 jaar geworden. Hij was degene die voor ons altijd de huifkartochten deed. Bij ons heb je voor de deur het boerenveld van Karl, en meteen daar schuin achter is de boerderij van Andreas, dus eigenlijk was hij van ons een redelijk directe buur. Christine kende hem erg goed vanwege de gezamelijke paardenhobby, ze stond net bij mij in kantoor te huilen. Gezien het feit dat we buren waren en dat we ook een zakelijke relatie hadden gaan wij natuurlijk ook naar de begrafenis. Het is nog niet bekend wanneer die zal plaatsvinden.

Met mijn blindedarm gaat het nog steeds niet goed. Ineens doet hij de laatste dagen weer moeilijk, en vannacht had ik een beetje koorts. We houden het in de gaten, ik  moet toch deze week naar de huisarts om even een receptje af te halen, dus dan bespreek ik wel even wat hij vindt. Aanstaand weekend zijn we helemaal vol met een groep, dus je zult zien dat het natuurlijk dan gaat opspelen.


zaterdag 7 juli 2012

Tough love


Het was deze week weer eens hard nodig de tuin wat liefde en aandacht te geven.
Dat draaide wel uit op zogeheten 'tough love' want 1 boom begon gevaarlijk te worden voor voorbijrijdend verkeer.



Het was een 'japanischer Essigbaum' of, naar ik meen in Nederland bekend als 'fluweelboom', die groeit supersnel maar het hout is daardoor erg zacht en die bomen zijn dus niet erg duurzaam.
We hadden er al eerder 1 die tijdens een storm is omgegaan, dat konden we bij deze niet afwachten omdat hij over de straat hing. Dus kettingzaag erbij en plat ermee. Ziehier het eerste resultaat.

Er komen rond omheen ook al zaailingen op, dus als we daar een paar mooie van laten staan is de vervanging meteen geregeld. Een metertje verder van de straat lijkt verstandig...

De takken worden afgevoerd naar de gemeentewerf en met de stammen kunnen we woensdag het kampvuur voor de sagen-en legendenwandeling opleuken. Perfecte timing dus.

Met het maaien wil het nog niet echt vlotten, het weer is erg aangenaam (tijdens het boom omzagen 29 graden) maar er valt iedere keer tussendoor een flinke (onweers-)bui, het is dus vochtig en het gras is iedere keer te nat. Tel daar bij op dat we redelijk wat eten verkopen de laatste tijd, meer tijd in de keuken besteden, dan begrijp je dat het gras op de helling intussen een halve meter hoog staat.

Dan hebben we in kamer 4 een leuk probleempje, daar heeft vorig weekend een gast de douchekop laten vallen. Precies op het in de muur ingebouwde glazen zeepbakje, wat dat niet overleefde. Grrrr...
Zo ziet het eruit na verwijdering van het gebroken glas

Zo moet het er eigenlijk uitzien
Gelukkig lijkt het of er nog iemand een passend ding had, dat krijgen we nu geleverd, en de gast is verzekerd. Die heeft zelf aangeboden dit via zijn verzekering af te wikkelen, eerst hadden we zoiets van laat maar, wat kan dat nou kosten, maar gezien de achteraf verrassend hoge kosten hebben we het aanbod toch met dank aangenomen.Die zeepbakjes worden namelijk niet meer gemaakt, je moet vertrouwen op specialistische reservetegelhandels die die originele uit de 70-er, 80-er jaren nog op voorraad hebben gehouden, en 1 zo'n glastegel kost wel 60 Euro! Laat het inzetten dan meteen ook maar door een vakman doen.... ten eerste kunnen we de rekening verhalen en en tweede weten we dan dat het goed gebeurt.
Nu de kamer een week buiten gebruik is, kunnen we meteen de lambrisering lakken. We hebben net weer een stevige regenbui gehad dus ook vandaag wordt er geen gras gemaaid, en morgen al helemaal niet want dan is het zondag en wordt er dus niet met gemotoriseerde apparaten gewerkt hier.



donderdag 5 juli 2012

Liegen en bedriegen

Alweer een week voorbij! Het is nu niet meer zo heet, maar het is de hele week al heel erg vochtig, wat het onaangenaam maakt. Deze week hebben we zoals verwacht veel last-minute boekingen gekregen. Wat opvalt zijn de vele fietsers, motorrijders en wandelaars.

Voor maandagavond hadden we een boeking staan waar we allebei een rare vibe bij hadden. Waarom is nooit uit te leggen: er was niets bijzonders mee, het was via een boekingsportaal gereserveerd en we hadden de gasten niet zelf gesproken, we hadden geen adresgegevens of iets dergelijks, alleen een naam en een creditcardnummer. De hele dag liepen we al met het gevoel "die komen niet". Het werd later en later, en inderdaad: ze kwamen niet. Om half 11 bij het sluiten van receptie hebben we geprobeerd het geld van de overnachting van de creditcard af te boeken, maar we kregen een foutmelding. Ofwel het creditcardnummer klopte niet of was vals, of de limiet was overschreden, maar geld kregen we niet. Grrrrr....daar zit je dan de hele avond voor nop op te wachten....

De volgende dag kreeg Pepijn een telefoontje, ze wilden even melden hoe laat ze kwamen. Euh.... Wie bent u? ...en daarna: uw reservering was toch voor gisteren?... De gast wilde toch die dinsdagnacht komen overnachten en ook de no-show-charge betalen. Nou ja...hij dacht ermee weg te komen... We hadden al besproken dat de gasten bij binnenkomst alles mochten afrekenen, de laatste nacht én de aankomende, voordat er zelfs maar een kamersleutel tevoorschijn kwam. Voor de balie ontstond natuurlijk een discussie, de man beweerde bij hoog en laag een boeking voor dinsdag te hebben, en wilde toch niet voor 2 nachten betalen. Ik stelde voor het callcenter van het boekingsportaal op te bellen en die het te vragen. Zeer agressief riep hij dat het een uitstekend idee was. Gouden greep, receptietelefoon op de speaker, en die vertelden natuurlijk dat de boeking voor maandag was, waarna de man morrend de ene no show-nacht betaalde. Ondertussen had hij zijn adres al op het aanmeldformulier ingevuld, maar hij en zijn zeer ordinaire ongemanierde vrouw besloten niet te blijven. Toen ze weggingen had ik nog steeds een rare vibe. Ik besloot het adres te checken. Ze bleken een niet-bestaand adres te hebben opgegeven!!!! Die plaatsnaam bestaat helemaal niet in Duitsland. Op Falk.de kun je ook zoeken op alleen straatnaam, dan geeft het systeem je alle plaatsnamen in Duitsland waar die straat voorkomt. Geen enkele daarvan lag in Kreis Osnabruck, het kenteken van de motorfiets, of zelfs maar in Niedersachsen. Nu weten we het zeker: het creditcardnummer werkte expres niet. Wij moeten een praktijk als helderziende openen, want hoe konden we dat nou vooraf weten dat er iets niet klopte aan een hele normale boeking van een heel normaal portaal waar we redelijk veel zaken mee doen? Uiteraard hebben we dit bij deze tussenpersoon gemeld.

Vanmorgen: gast checkt uit bij mij. "Ach, wat vervelend nou, ik heb helemaal geen kleingeld voor in het fooienpotje voor het personeel. Maar dat is niet erg, ik heb de ontbijtdame en het kamermeisje die er vandaag zijn al gedag gezegd en ze iets gegeven". Ik: "Oh, nou dat zie ik zo wel, want we verzamelen alle fooien in een pot en verdelen dat aan het eind van de maand eerlijk naar gewerkte uren. Niet dat iemand de hele week het ontbijt serveert of het bed opmaakt en een ander die dan toevallig op uw vertrekdag werkt een leuke fooi krijgt." Vrouw: "Ja, dat vind ik ook altijd zo oneerlijk. Daarom heb ik uw medewerksters gedurende de week al iedere dag een muntje toegestopt". Ik moet echt helderziende worden, ik had zo'n vibe dat ze uit haar nekharen kletste. Deze gasten hebben bij ons heel weinig uitgegeven, hebben de goedkoopste aanbieding geboekt die ze konden vinden, vonden onze menukaart te duur, en wilden met 35 °C niet de paar euro voor een veel koelere balkonkamer uitgeven. Als je alles te duur vindt geef je het personeel iedere dag een fooitje??? Ik wilde het toch even checken met beide dames. Niet dat er iemand de fooien in haar zak duwt en aan het eind van de maand ook nog uit de door anderen eerlijk verzamelde fooienpot meedeelt... Ik wachtte tot ik de dames een voor een apart had en voorzichtig zei ik "toch leuk hè dat die vrouw van kamer X speciaal afscheid van je kwam nemen". Apart van elkaar was het antwoord: "Wie? Ik heb helemaal niemand gezien!" Tegen de schoonmaakster die de afgelopen dagen ook heeft gewerkt (en die ik overigens geheel vertrouw) zei ik "ach, is niet erg, je hebt haar de afgelopen dagen toch ook iedere dag gezien toen ze je een fooitje gaf". "Euh...welke fooi???" De ontbijtdame wilde zelfs al teruglopen naar de tafel waar deze mensen ontbeten hadden om te kijken of er iets op tafel lag. Ik: "die moeite kun je je besparen, ik weet zeker dat daar echt niets ligt..."

Laten we eerlijk zijn: het geven van fooi in een hotel is niet verplicht of zelfs maar enorm gebruikelijk in Duitsland, en we verwachten het ook niet. Het is leuk als iemand het doet, maar niemand rekent erop. Als je dan niets wilt geven, geef dan gewoon niets, maar zeg dan ook niets. Op deze manier worden medewerksters verdacht gemaakt, ik zou kunnen denken dat ze geld, wat gedeeld dient te worden met collega's, in hun eigen zak steken.