ons hotel

woensdag 28 december 2011

Even kort...

Het gaat hier fantastisch, veel beter dan andere jaren. We zijn nog niet uitgeput, hebben genoeg personeel ingeroosterd die graag een stapje extra zetten, overwegend leuke gasten. Het is tot nu toe zelfs gelukt om degene met de vroege dienst redelijk op tijd in bed te krijgen en degene van de late dienst een beetje uit te laten slapen. Het is nu half 11 en eigenlijk zijn we bijna klaar. Pepijn zit al met een drankje op de bank te relaxen voor de tv, terwijl ik nog even de dagafsluiting doe, het laatste rekje afwas en een sluitrondje.

donderdag 22 december 2011

Kerstdrukte

Het is weer "die tijd van het jaar". Bij ons betekent dat veel werk en weinig slaap. Ondanks dat de feestdagen dit jaar rot in het weekend vallen, en mensen dus redelijk wat vakantiedagen moeten opnemen om weg te kunnen, zijn we met Oud & Nieuw vol, en met Kerst bijna. Ertussen is er ook echt nog hier en daar een gaatje vrij, misschien dat we dat ook nog vullen....

Het sneeuwt hier ondertussen vrolijk door, op onze hoogte ligt precies een leuk laagje om in de kerststemming te komen (20 cm), maar op de Großer Arber ligt al 80 cm en kan er volop geskied worden. Het beloven weer succesvolle dagen te worden, van sneeuw met Kerst worden onze gasten heel erg blij.

Gisteren zijn we naar de groothandel gereden in Regensburg en hebben we weer een gigantische hoeveelheid boodschappen naar huis gesleept. We hopen dat we nu echt alles voor de kerst in huis hebben. Uit ervaring weten we dat er iemand toch altijd nog last-minute voor dat ene pak melk of dat ene potje kruiden naar een lokale winkel moet.Dinsdag hebben de dames nog even alles gestoft en gezogen en de kranen goed laten doorlopen na bijna een maand dicht geweest te zijn. Onze vaste zakelijke gast is vanmorgen uitgecheckt, en vanavond hebben we even geen gasten. We verheugen ons op een laatste avond samen voordat het hier echt van start gaat!

maandag 19 december 2011

Weer thuis!

Met dank aan de onvolprezen turkse censuur konden we in het laatste hotel ineens Blogspot niet meer openen. Turkije is best wel een vrij land, maar af en toe loop je tegen dit soort dingen aan. Zo was ook de engelstalige Wikipedia verboden, zelfs als je iets over de cultuur of geschiedenis van Turkije wilde weten, zoals wij. Gek genoeg konden wij via de duitstalige Wikipedia toch alles lezen over Atatürk en de opgraving waar we heen wilden.Voor diegenen die een mail van ons gehad hebben, het navolgende is natuurlijk bekend, zelfs gedeeltelijk overgenomen uit de mail...

De reis was fantastisch, een echte aanrader. Uiteindelijk waren we met ongeveer 100-120 man in 3 bussen. Wij hadden een goede kwaliteit bus, gezellige medereizigers, goede gids, lieve buschauffeur, goede hotels, zalig eten onderweg. Het is niet te begrijpen hoe ze het voor dat geld kunnen doen. Met 90% van de bus hebben we het supergezellig gehad, tuurlijk zitten er altijd een paar mensen bij die je het liefste achter het behang plakt (hierover later meer), maar die negeer je gewoon. We hebben prachtig weer gehad, alleen de dag dat we 600 km terugreden naar de kust heeft het geregend, en op grote hoogte in het Taurusgebergte heeft het zelfs gesneeuwd, maar dat was niet erg want we zaten toch in de bus. We hebben overal aan meegedaan, we hebben het facutatieve programma bijgeboekt, zo zijn we naar een soort tempel geweest om de dansende derwischen te zien in een indrukwekkende religieuze ceremonie (niet toeristisch, we mochten niet praten, niet klappen en geen foto's maken tijdens de cermonie) en een avond met turkse dansen (wel ietsje toeristisch, maar zeer smaakvol gedaan). Ook hebben we met onze gids de rotskerken van Unesco World Heritage Site Göreme bezocht op de dag ter vrije besteding en hebben we ook elke dag de traditionele turkse lunch gedaan.

(klik op de foto's voor een vergroting)










De gids was fantastisch, hij heeft heel de weg gepraat: over Turkije, over de geschiedenis, geloof, cultuur, de relatie met Griekenland, het plan voor wel/niet Turkije in de EU, en over zijn eigen familie. Hij was een heel intelligent verdraagzaam iemand, hij had gestudeerd aan de universiteit in de buurt van Istanbul en had als kind het gymnasium in Duitsland gedaan. Zijn oma was grieks, dus hij praatte heel genuanceerd over alles. Zo vertelde hij ook over minder positieve dingen over Atatürk, iets wat hier over het algemeen niet normaal is, en dat hij vond dat Turkije in de EU een slecht idee voor beide partijen was.
Waar hij (terecht) wel fel over werd was over een stom wijf dat een zwerfkatje mee aan boord van de bus gesmokkeld had zonder dat hij, de chauffeur of wij allemaal ervan afwisten. In Capadoccie heerst hondsdolheid, een aantal deelnemers was zeer zwaar allergisch voor katten, god weet of dat beest vlooien enzo had, en bovendien, dat doe je toch niet zomaar zonder plan of overleg? Uiteindelijk is de arme man er 2 dagen mee bezig geweest: met die griet 's avonds naar de dierenarts, papieren regelen en alles. Hij was kapot. Toen de gids tegenover de groep zei dat er over dit soort dingen overlegd moet worden, en dat je op een groepsreis rekening moet houden met elkaar, en niet zomaar op eigen houtje kunt doen waar je zelf zin in hebt, heeft ze hem bedreigd. Ze werkte voor de TV, en ze ging hem zwart maken, blablabla.... Je begrijpt dat deze persoon erg populair was bij ons allemaal...Nog een woord en we hadden haar met z'n allen uit de bus gezet.... Dat had die lieve man echt niet verdiend. Die dierenarts heeft haar uiteindelijk overtuigd dat dier daar te laten. Ook dat had ze niet aan de gids verteld. Hij begon dus een gesprek met ons allen wat we nou toch met die kat gingen doen, dat we het er allemaal mee eens moesten zijn als de kat meeging in de bus, toen zij met de mededeling kwam dat het dier niet eens meer aan boord was.

Na onze perfect georganiseerde rondreis werden we naar ons verlengingshotel gebracht, wat tussen Manavgat en Alanya lag. We hebben het er leuk gehad, maar zouden misschien voor een volgend verblijf een ander hotel kiezen en er ook iemand anders niet heen sturen. Het hotel lag aan de grote weg, erg ver weg van alles. Wij hadden erg veel geluk met onze kamer, die had zeezicht en lag bij het zwembad, weg van de 6-baansweg, maar anderen hadden niet zoveel geluk. Wij houden van lekker wandelen in de omgeving, gezellig naar een authentiek dorpje of aan de boulevard op een terrasje zitten, en dat was daar niet. Met de openbare bus was je binnen een half uur in het centrum van Alanya, dus dat hebben we 2 keer gedaan. Ook hebben we midden in de week een dag een auto gehuurd en zijn we naar het prachtige amfitheater van Aspendos gereden.

We wilden daarna eigenlijk nog naar de opgravingen in Perge, maar we zijn verdwaald en uiteindelijk bij de watervallen van Kursunlu uitgekomen. Erg mooi, heerlijk rustig, en duidelijk niet aan buitenlandse toeristen gewend (alleen ingericht op turkse toeristen).

Onderweg hebben we in een restaurantje met handen en voeten heerlijk eten besteld, en daarna zijn we op weg naar huis nog in Side gestopt.


Zaterdag was ook de transfer naar de luchthaven weer prima geregeld. De vlucht was in tegenstellng tot de heenreis vol en had wederom een half uur vertraging. We waren nu extra blij dat we het airport hotel geboekt hadden, met de koffer zo de deur van de terminal uit en de deur van het hotel weer in.... Een heerlijk hotel, we hebben heerlijk geslapen en uitgebreid ontbeten. Hoe dichter we bij huis kwamen met de trein, hoe witter de wereld werd. Er ligt bij ons een dun laagje sneeuw, een cm of 5, maar op de Großer Arber ligt al 45 cm. De boekingen lopen dus ook erg goed voor de feestdagen. We hebben hier of daar nog wat kleine gaatjes, maar veel is het niet meer. Morgen komen de dames nog een dagje poetsen en voorbereiden, woensdag worden dan de boodschappen gedaan. Deze week is het nog erg rustig, onze vaste gast is de enige bewoner...

maandag 5 december 2011

In Turkije

Onverwacht hebben we in het hotel waar we zijn prima internet, dus even tijd voor een klein logje.
We zijn zaterdag met de trein vertrokken naar Nürnberg. Even was er op het perron nog paniek omdat ik mijn paspoort ineens nergens meer kon vinden, terwijl de trein er al aan kwam. Het was gewoon last-minute stress, hij zat gewoon in mijn tas. Drie uur wachten op de volgende trein was toch niet zo'n leuke stunt geweest...

In Nürnberg hebben we onze koffers in een kluisje gezet op het station en zijn we gezellig de stad ingegaan. We waren al een hele tijd het oplaadsnoer van onze fotocamera kwijt en we hadden het hele hotel al omgekeerd, dus dachten we snel in Nürnberg een nieuwe kabel te kopen. Dat viel vies tegen, het bleek een zeer specialistisch ding te zijn. Uiteindelijk had de Saturn een oplossing voor ons in de vorm van een universele oplader. Toen we al blij met de oplader richting kassa wilden, viel mijn oog ineens op een camera-aanbieding. Een nieuw fototoestel, met hetzelfde laadsnoer, voor maar 10 euro meer.... Dat hebben we toen maar gedaan. In Nürnberg was het kerstmarkt, wat een gekkenhuis was het in de stad zeg! Echt niet leuk gewoon! We hebben dan ook redelijk vroeg al besloten om richting de luchthaven te gaan en daar wat te eten. We waren nog te vroeg om in te checken, dus hebben we eerst een hapje gedaan. Onze vlucht bleek een half uurtje vertraagd te zijn, dus zou nu pas om middernacht gaan. Hij was hartstikke leeg, slechts 80 pax op een kist van 190 stoelen. Liggen dus!

Om 4 uur lokale tijd landden we uiteindelijk in Antalya. We werden met de bus naar een hotel in Manavgat gebracht. Uiteindelijk waren we om 6 uur op de kamer. We kregen nog even de mededeling dat we om 9.30 uur klaar moesten staan, dan werden we opgehaald door de reisleiding van onze rondreis. We hebben nog even overwogen om niet naar bed te gaan, maar gezien de enorme afstand die we volgens het programma zouden gaan rijden die dag, zijn we toch maar 2 uur gaan liggen. Op de afgesproken tijd was iedereen weer present, samen met nog iets van 80 andere mensen die met andere vluchten waren gekomen, om te horen dat het programma was omgegooid gezien de onmenselijke aankomsttijd van de vliegtuigen uit Berlijn en Nürnberg. We konden weer naar bed, of deelnemen aan een facultatieve excursie naar de waterval van Manavgat. We stonden te tollen van de slaap en bovendien waren we jaren geleden al bij de watervallen geweest (niet zo bijzonder overigens), zodat wij de eerste optie kozen. Om een jetlag te vermijden hebben we onszelf nog tot half 2 kunstmatig wakker gehouden, maar toen ging toch echt het licht uit. Ondanks het prachtige weer hebben we de hele middag geslapen.

Vanmorgen was de vertrektijd 8 uur. Er moest per slot van rekening een afstand van meer dan 600 km gereden worden. Onderweg bezochten we het Mevlana-museum in Konya. Het was minder indrukwekkend dan we dachten. We hadden een gigantische moskee verwacht, maar het was echt miniscuul. Na de uitleg van de gids kregen we een half uur om zelf rond te lopen en dat was meer dan genoeg (inclusief toiletbezoek, op een bankje in de zon zitten en alle items in de museumshop bekijken). De lunch vond plaats in een traditionele karavanserai, en bestond uit lokale Turkse gerechten. Na ongeveer anderhalf uur stopten we weer bij een karanvanserai, ditmaal de grootste van Turkije. Het was al tegen 18 uur dat we uiteindelijk bij het hotel kwamen, in Avanos in Centraal-Cappadocie. Na een lekker avondbuffet zijn we naar de kamer gegaan, waar we nog even de mail gecheckt hebben en dit logje getypt hebben. Tijd om naar bed te gaan, morgen om 9 uur gaan we naar het Göreme Open Air Museum.

vrijdag 2 december 2011

Vakantie

Naast al het hotelwerk wat toch ook gewoon doorgaat (administratie, emails/telefoon beantwoorden, kleine klussen, kerstversiering) genieten we ook wel een beetje van onze vakantie. We hadden nog een hotelbon die we een jaar geleden gewonnen hadden die we dringend moesten inleveren voordat hij afliep. Eerst was het idee om dat te doen in Nürnberg, zodat we lekker konden slapen als we terug kwamen van vakantie (die overnachting hebben we toch nodig als we uit het vliegtuig komen, want we komen niet meer thuis om die tijd), maar het is natuurlijk kerstmarkt in Nürnberg, dus het hotel wilde zeer begrijpelijk dan geen bonnen verzilveren.

Aangezien we toch deze week nog naar Praag moesten om Pepijn's paspoort op te halen, hebben we besloten om er een nachtje aan vast te plakken en een kleine citytrip Praag te doen met onze hotelbon. Praag is voor ons 2-2,5 uur rijden, dus het is in principe als langere dagtocht prima te doen, maar dit kwam perfect uit. Woensdag zijn we dus vroeg weggereden en eerst naar de ambassade gegaan, waar de medewerkster ons meteen bij binnenkomst al herkende. Alles lag keurig klaar. Aangezien het in de ambassadewijk gratis parkeren was, hebben we de auto laten staan bij de tram/metrohalte en zijn met de tram naar het Radisson Park Inn Hotel gegaan. De kamer was al klaar. We zijn eigenlijk meteen de deur weer uitgegaan en het begon net te miezeren. Gadver, maanden geen drup regen, het scheepsverkeer op de Donau ligt zelfs stil vanwege de ultra-lage waterstand, en nu hadden wij dit. Gelukkig bleef het bij een beetje miezer, wel jammer dat het 2 dagen grijs geweest is.

We hebben het superleuk gehad, met het gevoel dat we echt weken weg zijn geweest. Vorig jaar hebben we op een gegeven moment een nachtje Ceske Budejovice gedaan en toen hadden we dat gevoel ook al. We hebben afgesproken dat we dit soort tripjes eigenlijk vaker moeten doen. We hebben heerlijk gegeten, rondgelopen, geshopt en we hebben gisteren een indrukwekkend bezoek gebracht aan het nationaal monument in Vitkov. Een raar gebouw, dat steeds door de geschiedenis van de Tsjechische Republiek is ingehaald, met een prachtige expositie over de dramatische recente geschiedenis (1918-1993) van het land. Hoeveel landen kunnen terugkijken op een staatsgeschiedenis van slechts 93 jaar, waarin ze onafhankelijk zijn geworden, bezet zijn geworden, een oorlog hebben doorstaan, een coup hebben gehad, miljoenen mensen van 1 bevolkingsgroep op geweldadige wijze hebben uitgezet, een democratische beweging bruut neergeslagen (Praagse Lente), een zachtzinnige overgang naar een democratie, met daarna de traumatische uiteenvalling van het land. Er liep nauwelijks iemand, en we hadden het gevoel dat er zowiezo weinig buitenlanders kwamen. Het was heel erg interessant, en vanaf het monument heb je een waanzinnig uitzicht over de stad.

Nu hebben we alleen vandaag nog om in te pakken en ongeveer 2 miljoen dingen te regelen voordat we morgen 2 weken naar Turkije gaan. De poesjes waren heel blij ons weer te zien na 2 dagen alleen thuis te zijn geweest: Oh de horror als er straks een Samsonite van zolder gehaald wordt....Geen idee of we vanuit Turkije de kans hebben om te loggen. Zo niet, tot 19 december!