ons hotel

zaterdag 29 oktober 2011

Weer terug

Het was een enerverende trip, maar we zijn weer thuis. Helemaal kapot, dat wel, maar we hebben het leuk gehad. Alleen al het feit dat we even een paar dagen werden uitgelaten na een hele zomer binnen zitten was fijn.

Zondag was het nog een hele strijd om de deur uit te komen, zoveel was er nog te doen. Het was tot het laatste moment allemaal nog erg druk hier. Om half 5 konden we dan eindelijk weg. Iets na achten kwamen we aan in Bad Neustadt, alwaar onze TipTop-collega een kleine selectie gerechten voor ons had klaarstaan. Na gezellig samen eten ging een aantal mensen naar bed, wij gingen met de harde kern naar het Muziekcafé om de hoek. Om 3 uur lagen wij in bed, dat is vroeg voor de harde kern (meestal is het toch eerder half 5 of zo). De volgende ochtend konden we uitslapen, maar we waren op tijd wakker voor het ontbijt. Daarna nog even douchen en omkleden en de vergadering kon beginnen. 's Avonds werden we in een bus vervoerd naar een leuk restaurant in de buurt waar we heerlijk gegeten hebben. Nieuw dit keer was dat de leiding van onze cooperatie eindelijk iets met de kritiek van vorige keren gedaan had (zowel op de vergadering als tijdens het avondprogramma): geen ellenlange speeches van hoogwaardigheidsbekleders, geen verkoopsdemonstraties, geen amusement waar niemand op zat te wachten, maar gewoon tijd voor goede gesprekken met elkaar en een half uurtje live-muziek na het eten. Na het eten gingen we terug naar het hotel, waar het in de bar laat werd (weer iets van 3 uur). Om 7 uur stonden we al weer naast ons bed, want om half 8 moest er ontbeten worden. Tot half 4 werd er daarna weer vergaderd.

Wij hoefden daarna maar een uurtje te rijden, naar Erlangen, waar we een hotel geboekt hadden. Om 5 uur waren we er, en na even opfrissen zijn we in de stad wat gaan eten. Om 9 uur vielen we doodmoe in bed. Na een comateuse nacht (iemand had serieus het bed onder ons vandaan kunnen stelen zonder dat we wakker zouden zijn geworden) gingen we op weg naar ons hotelcongres. Al snel stonden we echter muurvast in de file. Gelukkig dat we de tijd genomen hadden, er zou bij het congres ontbeten kunnen worden. Dat werd dus in plaats van een uur rustig ontbijten in een paar minuten een broodje naar binnen proppen en de rest meenemen de zaal in. Meteen al bij de deur ontmoeten we onze favoriete collega, die was ook aan de late kant. Toch konden we nog een plaatsje krijgen op de tweede rij. Het seminar was weer super, al waren de voordrachten 's ochtends van een mindere kwaliteit dan andere jaren. Om half 7 waren we klaar en gingen we op weg naar Tsjechie. We werden per slot van rekening de volgende ochtend in Praag verwacht bij de nederlandse ambassade voor een nieuw paspoort voor Pepijn. Aangezien we wisten dat we het waarschijnlijk niet de hele weg zouden halen naar Praag, hadden we een hotel geboekt in het historische stadje Beroun, langs de snelweg halverwege tussen Pilsen en Praag. Leuk, leuk, leuk....

De volgende ochtend werden we wakker van de wekker. Bij het aanzetten van de laptop viel het Pepijn op dat het een uur later was dan op de wekker. Oeps...foutje gemaakt bij het wekker zetten.... Na een snel ontbijt waren we onderweg. De stad in ging ontzettend makkelijk. Het was dezelfde weg als naar het vliegveld (had ik in mei natuurlijk al gereden) en daarna de Euvropska af tot de rotonde bij Dejvice (wat ik nog allemaal herkende van 10 jaar geleden toen mijn ouders een tijdje in Praag zaten). Binnen no time waren we bij de fotozaak waar de foto's gemaakt moesten worden, en daarna was het nog een paar minuutjes naar ambassade. Wat een service, wat een vriendelijk personeel, wat een prachtig gebouw, echt reclame voor Nederland, heel anders dan in München. Ook de fotozaak was véél beter, sneller, vriendelijker en efficienter dan die in München. Het was allemaal zo gepiept. Tijdens ons bedrijfssluiting eind november gaan we het paspoort ophalen. Ze hadden het ook op kunnen sturen, maar zo hebben we een leuk excuus om nog eens een dagje naar Praag te gaan (het is maar 2 uur rijden) en eind november gaan we toch zowiezo altijd kerstinkopen doen in Praag, al is het maar vanwege de vele engelse en franse winkels.  We besloten dat we zo moe waren dat het geen erg lange dag werd en dat we ook niet moeilijk gingen doen met parkeren en openbaar vervoer. De parkeergarage onder de opera (Rudolfinum) langs de Moldau kost 2 euro per uur en dan ben je meteen midden in de stad. We hebben fijn even rondkeken, bij the House of Books op het Wenceslasplein bij de engelstalige boeken gestruind (wat een keus!) en gezellig gelunched. Daarna was de koek toch echt wel op, om 3 uur besloten we op huis aan te gaan.

Gisteren konden we meteen weer flink aan de bak. Er moest veel eten voorbereid worden en er moest worden ingekocht. Ik kon dus fijn naar de groothandel in Deggendorf. Daar moest ik toch zijn vanwege een afspraak over hun bezorgdienst, die sinds kort ook in onze regio wordt aangeboden. Bij aankomst wachtte mij echter een nare verrassing. Er werd mij medegedeeld dat deze groothandel sinds zijn opening 5 jaar geleden geen winst maakt, en moederconcern Makro daarom deze week heeft besloten de vestiging per 31 december helemaal te sluiten. Dus niet alleen hebben we weer geen bezorgdienst, we hebben straks ook geen groothandel cash & carry meer. Aaahhh....Voortaan moeten we dus altijd naar de Metro in Regensburg, heen en terug 220 km! We gaan toch maar weer eens praten met de flut-bezorgdienst hoe we de service kunnen verbeteren, want dit gaat echt zo niet.

Dit weekend wordt weer heftig. Het is een lang weekend hier in Duitsland en het weer is in orde. Afgelopen nacht was nog een beetje rustiger, dat heb je altijd als je dicht bent geweest, maar vanaf vandaag gaat de beuk er weer in. Nou ja, nog 22 dagen en we zijn 4 weken vrij.

vrijdag 21 oktober 2011

Nog 48 uur!

Over 48 uur zitten we in de auto onderweg naar Bad Neustadt an der Saale, naar onze TipTop collega Norbert. Het voelt weer alsof we op schoolreisje gaan, heerlijk! Dan rijden we dinsdagavond naar Erlangen, waar we woensdag naar een hotelmanagementcongres gaan wat we graag 1x per jaar bezoeken (ik was al eerder in Stuttgart en Würzburg, en Pepijn was vorig jaar in Erlangen). Onze bevriende hotelcollega Stephan gaat ook, gezellig dus. Woensdagavond rijden we dan richting Praag. We hebben onderweg een leuk hotel geboekt, donderdagochtend worden we dan in Praag bij de nederlandse ambassade verwacht voor een nieuw paspoort voor Pepijn. De ambassade belde deze week heel netjes op om de afspraak te herbevestigen. Kijk eens aan, bij ieder contact is deze ambassade een stuk vriendelijker en professioneler overgekomen dan het consulaat in München. Pepijn is nu druk bezig met de winterbanden op de auto te monteren. Toen ik vanmorgen naar het dorp reed, was de top van de Grote Osser helemaal wit, net als de pas bij Eck en de top van de grote Arber. De sneeuwgrens ligt dus hier al onder de 900 meter, de winter komt er nu ineens snel aan.

Voordat we weg mogen worden we nog even giga-gek, zo druk is het. Dit hoort laagseizoen te zijn, het hotel is echter nog steeds iedere dag 75-80% vol. Ook als we terug komen is het weer bijna vol, en dat blijft zo totdat we dicht gaan op 20 november. Ook Kerst en Oud&Nieuw lopen al lekker. We hebben maar weer een personeelsadvertentie gezet in de krant. Sandra is behoorlijk overwerkt, de overuren van de dames rijzen zo de pan uit dat die er de hele winter warmpjes bij zitten zonder dat ze nog maar 1 uur hoeven te werken. Het is duidelijk dat er iemand bij moet. De dames vinden allemaal een zakcentje verdienen hartstikke leuk, maar het begint steeds meer op een full-time job te lijken. Vijf dagen per week 7 uur werken is geen bijbaantje meer. Bovendien hebben de ziekte van Monika, en daarna de ziekte en de Sardinie-reis van Christine toch wel aangetoond dat we behoorlijk kwetsbaar zijn als er iets niet volgens plan gaat. Theoretisch mag er niemand met vakantie en niemand ziek worden. Dit kon dus zo niet langer. Er hebben zich al 4 sollicitanten gemeld, met ervaring, en allemaal uit Lam en omgeving. De advertentie wordt woensdag gratis herplaatst in het lokale krantje, dus dan kunnen zich misschien nog wel meer mensen melden. Bovendien heb ik een briefje opgehangen in de supermarkt. Iedereen is verteld dat we eind volgende week mensen gaan uitnodigen voor gesprekken.

Morgen is de laatste dag van ons oude driegangenmenu. We hebben een a-la-carte-menu ontwikkeld wat we samen zonder personeel kunnen koken, een totaal nieuw concept voor ons dus. We beginnen als we terug zijn uit Praag. Het is wel spannend, maar de markt vraagt steeds meer flexibiliteit. Mensen boeken ook steeds korter van te voren kamers, willen zich zo min mogelijk vastleggen (Halfpension is "uit") en als ze dan aankomen willen ze meteen aan tafel. We hadden ons voorbestel-menu al zo gestroomlijnd dat gasten vaak met een uurtje wachttijd konden aanvallen, maar nu wordt het dus nog radicaler.

zaterdag 15 oktober 2011

Hamster

Gisteren en eergisteren hadden we een topavond: gigantisch veel eten en drinken verkocht, een gezellige sfeer in het restaurant, veel gezellige blije gasten. Vandaag bij het uitchecken kregen we van iedereen een stevige hand en zei iedereen dat ze het zo jammer vonden om naar huis te gaan, zo leuk was het bij ons. Kijk, daar doe je het voor.

Het leukste was natuurlijk voor het laatst bewaard, gelukkig waren alle andere gasten toen al de deur uit. We hadden er al voor gezorgd dat we met z'n tweeen waren. Mevrouw vond dat ze niet hoefde te betalen. Daar dachten wij helaas voor haar heel anders over. Uiteindelijk heeft ze betaald en zijn ze mokkend de deur uitgegaan. Ze hadden zelf een taxi geregeld. Het was een wonder dat er nog iemand kwam, want met beide taxibedrijven hadden ze vette ruzie gehad. Dat was natuurlijk allemaal de schuld van andere mensen, "er werd constant tegen haar geschreeuwd". Sandra zei dat er een duits spreekwoord is "hoe hard je het bos in schreeuwt, zo echo't het ook terug", en dat dat toch wel hier erg van toepassing was.

Vandaag is het prachtig weer, een hoop nieuwe gasten op aankomst, en er is al redelijk wat eten besteld voor vanvond. Het is even hard aanpoten voor ons en voor Sandra. Dat die er langzaam genoeg van begint te krijgen begrijp ik volkomen. Christine is natuurlijk in Sardinie, dus alles komt op Sandra neer. Er komt ook geen einde aan de drukte, deze week zitten we weer goed vol, en nu begint het lange weekend met Reformationstag/Allerheiligen/Allerzielen zich al spectaculair te vullen. Ik zei deze week nog lachend dat ik mij zo'n hamster voel op zo'n ronddraaiend rad: hollen, hollen en je mag er niet af.

Volgende week hebben we leuke vooruitzichten, al is het meeste wel verplichting, zij het een leuke. Volgende week zondag t/m dinsdag hebben we TipTop-vergadering, woensdag gaan we naar een hotelcongres en donderdag zijn we in Praag om Pepijn's paspoort bij de nederlandse ambassade te verlengen. Voor Turkije moet je paspoort bij vertrek nog 6 maanden geldig zijn en dat is hij nét niet meer. We weten nu al dat we erg moe de deur uit gaan en erg moe weer terug komen, maar leuk wordt het allemaal wel. Vrijdag begint dan dat lange marathonweekend van 5 dagen al weer.

donderdag 13 oktober 2011

slechte soap

Soms denk ik dat wij in een slechte soap terecht zijn gekomen, of dat er ergens een verborgen camera hangt. Wij hebben een gast in huis die wij wel zodanig achter het behang willen plakken, daar heeft de Hornbach geen behangrol voor die groot genoeg is. Zo erg hebben we het echt nog niet vaak meegemaakt.
Onze diva van dinsdag overtreft alle verwachtingen in negatieve zin. Ze hoort zichzelf erg graag op luide toon praten, denkt dat ze heel belangrijk is en duwt graag zoveel mogelijk andere gasten uit de weg. Het allerliefste gaat ze met ons in discussie op momenten dat wij daar overduidelijk geen tijd voor hebben (telefoon, leveranciers, andere gasten, restaurant goed gevuld). De vriendin heeft niet alleen een fobie voor de bus, ze is ook nog slecht ter been en zowiezo lijkt elke vorm van beweging dan ook voor beiden niet de favoriete bezigheid te zijn. De 700 meter naar de trein zijn te ver. Of wij ze niet even kunnen gaan brengen/rondrijden/etc. Wij kregen de wind van voren, "want de taxi die wij gisteren besteld hadden had ze geen bonnetje gegeven". Euh???? Wij hebben gisteren helemaal geen taxi voor u besteld? Pepijn en ik wisten van niks, en iemand anders is er niet. Nou ja, de taxi die ze gisteren hadden was ongeschikt, want de instap was te hoog. Dan moet je je been omhoog tillen en dat doet pijn aan je heup. Of wij een andere firma konden bellen. Vanavond weer klagen tegen Pepijn; dit tweede taxibedrijf was ook niks, ook zeer onvriendelijk en een bonnetje hadden ze niet gekregen. Morgen geven we ze dus een Gouden Gids en mogen ze het zelf uitzoeken. Er zijn maar 2 taxibedrijven in Lam en omgeving, en wij vermoeden dat ze zich bij beiden al net zo geliefd hebben gemaakt als bij ons. Wij doen heel graag zaken met taxibedrijf nummer 1, en nog nooit klachten gehad van gasten: ze zijn netjes en beleefd, hebben goede auto's en gematigde prijzen. Gisteravond stond de tv zo hard dat wij het boven konden horen, de buren hebben niets gezegd, maar die hebben waarschijnlijk geen oog dicht gedaan.

Dan waren wij vandaag zelf aan het kamers schoonmaken en kwamen tot de interessante ontdekking dat er nogal wat zaken van ons ontbijtbuffet op magische wijze in hun koelkast terecht waren gekomen. Merken van de groothandel en dergelijke die een particulier niet kán kopen, en héél toevallig met hetzelfde lotnummer en dezelfde vervaldatum als de items die wij hier in de koelcel hebben. Pepijn heeft de dames daar meteen vanavond even op aangesproken. Het verweer was dat ze helemaal geen koffiemelk gebruikten, dus hoe die cupjes daar kwamen wisten ze écht eerlijk niet. Die smeerkaas die ernaast lag, tsja, waarom ze die hadden meegenomen wisten ze eigenlijk niet, want dat aten ze niet. En de rest, dat moest maar heel normaal zijn dat je dat allemaal mee nam van het buffet. WIJ waren belachelijk dat dat niet mocht.

Zaterdag hebben we een hele reeks vertrekkers, en het hotel zit redelijk vol, dus nee, er heeft niemand tijd om ze naar het station te brengen. Zelfs niet als het koningin Beatrix was geweest of hele aardige gasten. De dames hebben dus pech en mogen nogmaals van een van de taxibedrijven of van de benenwagen genieten.

dinsdag 11 oktober 2011

Grijs

Vandaag zou het volgens het weerbericht 17 graden worden. We merken er niets van. Ik zit hier bij de receptie met een dikke trui aan bij de verwarming te kijken naar de grijze lucht buiten en de ronddwarrelende rode blaadjes. Pepijn gaat even naar het dorp om een brief te posten, hij liever dan ik. Het is definitief herfst geworden. Met het grijze weer zijn ook de grijze gasten gekomen: onopvallend, zwijgzaam, zonder vreugde, zonder levensverhaal, met sombere verhalen over ziektes en slecht weer. Er zijn er bij die al gezegd hebben dat ze alleen maar hier zijn omdat wij de goedkoopste aanbieding hadden. Zucht. Het is laagseizoen geworden.

Zojuist heb ik aan de telefoon bijna ruzie gehad met een aankomende gast die vond dat wij onze hele vrije dag aan haar moesten opofferen. Ze had zichzelf beloofd dat wij haar gratis van de trein zouden komen halen. Ze belde nu boos op dat ze de trein had gemist (hoe is dat onze schuld?), en ging nu de trein naar Furth im Wald nemen. Haar reisgenoot had een fobie voor de bus (?), dus vanaf Furth im Wald wilde ze niet met de bus naar Lam, en dus EISTE ze nu dat wij haar in Furth im Wald kwamen ophalen. "Euh...mevrouw....dat is bijna drie kwartier rijden heen en ook weer terug...daar kunnen we echt niet gratis aan gaan beginnen...bovendien is het onze vrije dag." Ja, maar anders had ze een waardeloze overstap in Cham en bleef ze daar een uur steken. "Nou mevrouw, dan gaat u lekker in het prima restaurantje naast het station in Cham eten. Het is dan toch etenstijd (rond 19 uur) en bij ons is toch het restaurant op dinsdag dicht, dus bij aankomst is er hier niets te eten". Mevrouw helemaal uit haar dak, dat was toch geen service, ze had toch verwacht dat wij bij aankomst  voor haar gingen koken, bla, bla,bla.... Nou ja, ze ging ons nog wel laten weten welke tijd ze dan aankwam. "Nee mevrouw, dan we zijn niet thuis, we moeten het nu weten zodat we onze avond kunnen plannen". "Waarom bent u dan niet thuis????" "Zoals gezegd, het is Ruhetag" Ja maar voor MIJ kunt u toch wel de hele dag thuis blijven???? Ik zei het niet, maar dacht wel dat zij ook vast 7 dagen in de week minimaal 16 uur per dag werkte, maandenlang, met nauwelijks vrije dagen ....

Pepijn heeft ook even een aanhanger vol met hout naar het kampvuur gereden. Volgende week is de laatste keer van dit seizoen, en er lag nog veel hout in de tuin. Zo, ook weer opgelost. De collega's blij, wij blij, de gasten blij.  Morgen is het dus een mooi groot kampvuur. We gaan nu maar weer verder met de voorbereidingen voor het ontbijt morgen, zodat we zo misschien nog even ergens kunnen gaan eten. We merken het wel of en wanneer mevrouw Diva komt. Oh boy, dit wordt een erg gezellige week.....

vrijdag 7 oktober 2011

Einde van de zomer, maar niet van de drukte

Net als in grote delen van Europa is de zomer/indian summer nu echt voorbij. Ik heb net de verwarming aan gedaan, het was vanmorgen erg koud. Er werd op de radio gezegd dat de sneeuwgrens tot 800 meter gezakt is, maar op de bergen aan de overkant van het dal ligt nog niets. Frappant dat het temperatuurverschil hier toch iedere keer zo groot kan zijn, gisteren liep ik nog in T-shirt en rokje met blote benen. Van Sandra en onze gasten hoorde ik dat het vannacht gigantisch geregend heeft. Ik heb zo knockout gelegen dat ik er niets van heb meegekregen.

Het weekend waren we weer eens helemaal vol, het was hard doorwerken. We misten toch echt die twee paar handen van mijn ouders die ons zo goed geholpen hebben. Christine heeft een ontstoken rugzenuw en mag zeker een week niet werken, en volgende week zou ze met de traditionele band waar ze in speelt voor een optreden een week naar Sardinie. De duitse luchtmacht is daar gelegerd op een basis net buiten de hoofdstad Cagliari, en daar wordt ieder jaar voor de piloten, de op Sardinie wonende duitsers, en de lokale bevolking het grootste Oktoberfest buiten Duitsland georganiseerd. De band mag meevliegen met een toestel van de Bundeswehr. Grote opwinding, ze gaat bijna nooit op vakantie, en al helemaal niet buiten Duitsland. We gunnen het haar zo, en nu dus deze pech.  Ze moet deze week plat liggen aan een infuus en hopelijk kan ze dan volgende week toch mee naar Sardinie. Ze riep nog heel enthousiast dat ze zondag wel zou kunnen komen werken, maar dat hebben we haar min of meer verboden. Sandra kan niet iedere dag komen werken, dus dinsdag en woensdag zijn we de hele dag zelf heel druk bezig geweest. Aleen het hoognodige kon worden gedaan, donderdag kon Sandra alles doen wat was blijven liggen, het was voor haar een lange dag.

Gisteren moest ik naar de Metro in Regensburg voor een recordlading boodschappen. De dorpsvereniging komt zaterdagavond met 25 man barbequen en zowiezo was er niets meer in huis voor de hotelgasten. Door het voorspelde slechtere weer is het nu iets rustiger, maar na het weekend zijn we weer zo goed als vol. Geen idee waarom de mensen juist dan weer massaal komen. Ik was pas heel laat thuis, en toen moest de auto nog leeg en moesten we nog eten. Om half 1 lag ik in bed, voor Pepijn was het kwart voor 3. Als Pepijn straks uit bed komt, moet ik nog maar even een tukje proberen in te plannen.

Zo, ik heb zojuist maar eens in alle kamers gecontroleerd of de ramen dicht zijn. Om nou te stoken voor het hele Beierse Woud gaat mij toch wat te ver. Nu maar eens even de afwas van het ontbijt aanvallen....

zaterdag 1 oktober 2011

Terrasjesweer in oktober

Net als in Nederland en grote delen van Europa is het hier nog steeds prachtig weer. Wie verwacht er hier nou 24 graden in deze tijd van het jaar? Sommige jaren hebben we begin oktober al de eerste sneeuwvlokken gehad. De ideale weersomstandigheden  en het lange weekend (maandag is een nationale feestdag) hebben tot een stormloop op de hotels geleid, in het hele Beierse Woud is er geen kamer meer te krijgen. Wij waren zelfs kortstondig overboekt door het zeer onwaarschijnlijke geval dat via 3 verschillende kanalen in dezelfde minuut een en dezelfde kamer werd geboekt, maar we hebben het gelukkig netjes op kunnen lossen.

Vanmorgen zijn mijn ouders weer naar huis gegaan. Onderweg hebben ze flink file gehad, iedereen is dit weekend op de weg. Het was erg fijn dat ze er waren, maar we hebben helaas niet veel quality time gehad vanwege de drukte. Dinsdagavond konden we nog samen gezellig uit eten toen de aankomsten er waren. Voor de rest hebben ze ons vooral heel erg geholpen. De laatste dagen was het 's avonds rustig met etensbestellingen. Vandaag zijn ze nog niet weg of we hebben het restaurant vol. De hele dag zijn we al vol in touw in de keuken.