ons hotel

woensdag 28 december 2011

Even kort...

Het gaat hier fantastisch, veel beter dan andere jaren. We zijn nog niet uitgeput, hebben genoeg personeel ingeroosterd die graag een stapje extra zetten, overwegend leuke gasten. Het is tot nu toe zelfs gelukt om degene met de vroege dienst redelijk op tijd in bed te krijgen en degene van de late dienst een beetje uit te laten slapen. Het is nu half 11 en eigenlijk zijn we bijna klaar. Pepijn zit al met een drankje op de bank te relaxen voor de tv, terwijl ik nog even de dagafsluiting doe, het laatste rekje afwas en een sluitrondje.

donderdag 22 december 2011

Kerstdrukte

Het is weer "die tijd van het jaar". Bij ons betekent dat veel werk en weinig slaap. Ondanks dat de feestdagen dit jaar rot in het weekend vallen, en mensen dus redelijk wat vakantiedagen moeten opnemen om weg te kunnen, zijn we met Oud & Nieuw vol, en met Kerst bijna. Ertussen is er ook echt nog hier en daar een gaatje vrij, misschien dat we dat ook nog vullen....

Het sneeuwt hier ondertussen vrolijk door, op onze hoogte ligt precies een leuk laagje om in de kerststemming te komen (20 cm), maar op de Großer Arber ligt al 80 cm en kan er volop geskied worden. Het beloven weer succesvolle dagen te worden, van sneeuw met Kerst worden onze gasten heel erg blij.

Gisteren zijn we naar de groothandel gereden in Regensburg en hebben we weer een gigantische hoeveelheid boodschappen naar huis gesleept. We hopen dat we nu echt alles voor de kerst in huis hebben. Uit ervaring weten we dat er iemand toch altijd nog last-minute voor dat ene pak melk of dat ene potje kruiden naar een lokale winkel moet.Dinsdag hebben de dames nog even alles gestoft en gezogen en de kranen goed laten doorlopen na bijna een maand dicht geweest te zijn. Onze vaste zakelijke gast is vanmorgen uitgecheckt, en vanavond hebben we even geen gasten. We verheugen ons op een laatste avond samen voordat het hier echt van start gaat!

maandag 19 december 2011

Weer thuis!

Met dank aan de onvolprezen turkse censuur konden we in het laatste hotel ineens Blogspot niet meer openen. Turkije is best wel een vrij land, maar af en toe loop je tegen dit soort dingen aan. Zo was ook de engelstalige Wikipedia verboden, zelfs als je iets over de cultuur of geschiedenis van Turkije wilde weten, zoals wij. Gek genoeg konden wij via de duitstalige Wikipedia toch alles lezen over Atatürk en de opgraving waar we heen wilden.Voor diegenen die een mail van ons gehad hebben, het navolgende is natuurlijk bekend, zelfs gedeeltelijk overgenomen uit de mail...

De reis was fantastisch, een echte aanrader. Uiteindelijk waren we met ongeveer 100-120 man in 3 bussen. Wij hadden een goede kwaliteit bus, gezellige medereizigers, goede gids, lieve buschauffeur, goede hotels, zalig eten onderweg. Het is niet te begrijpen hoe ze het voor dat geld kunnen doen. Met 90% van de bus hebben we het supergezellig gehad, tuurlijk zitten er altijd een paar mensen bij die je het liefste achter het behang plakt (hierover later meer), maar die negeer je gewoon. We hebben prachtig weer gehad, alleen de dag dat we 600 km terugreden naar de kust heeft het geregend, en op grote hoogte in het Taurusgebergte heeft het zelfs gesneeuwd, maar dat was niet erg want we zaten toch in de bus. We hebben overal aan meegedaan, we hebben het facutatieve programma bijgeboekt, zo zijn we naar een soort tempel geweest om de dansende derwischen te zien in een indrukwekkende religieuze ceremonie (niet toeristisch, we mochten niet praten, niet klappen en geen foto's maken tijdens de cermonie) en een avond met turkse dansen (wel ietsje toeristisch, maar zeer smaakvol gedaan). Ook hebben we met onze gids de rotskerken van Unesco World Heritage Site Göreme bezocht op de dag ter vrije besteding en hebben we ook elke dag de traditionele turkse lunch gedaan.

(klik op de foto's voor een vergroting)










De gids was fantastisch, hij heeft heel de weg gepraat: over Turkije, over de geschiedenis, geloof, cultuur, de relatie met Griekenland, het plan voor wel/niet Turkije in de EU, en over zijn eigen familie. Hij was een heel intelligent verdraagzaam iemand, hij had gestudeerd aan de universiteit in de buurt van Istanbul en had als kind het gymnasium in Duitsland gedaan. Zijn oma was grieks, dus hij praatte heel genuanceerd over alles. Zo vertelde hij ook over minder positieve dingen over Atatürk, iets wat hier over het algemeen niet normaal is, en dat hij vond dat Turkije in de EU een slecht idee voor beide partijen was.
Waar hij (terecht) wel fel over werd was over een stom wijf dat een zwerfkatje mee aan boord van de bus gesmokkeld had zonder dat hij, de chauffeur of wij allemaal ervan afwisten. In Capadoccie heerst hondsdolheid, een aantal deelnemers was zeer zwaar allergisch voor katten, god weet of dat beest vlooien enzo had, en bovendien, dat doe je toch niet zomaar zonder plan of overleg? Uiteindelijk is de arme man er 2 dagen mee bezig geweest: met die griet 's avonds naar de dierenarts, papieren regelen en alles. Hij was kapot. Toen de gids tegenover de groep zei dat er over dit soort dingen overlegd moet worden, en dat je op een groepsreis rekening moet houden met elkaar, en niet zomaar op eigen houtje kunt doen waar je zelf zin in hebt, heeft ze hem bedreigd. Ze werkte voor de TV, en ze ging hem zwart maken, blablabla.... Je begrijpt dat deze persoon erg populair was bij ons allemaal...Nog een woord en we hadden haar met z'n allen uit de bus gezet.... Dat had die lieve man echt niet verdiend. Die dierenarts heeft haar uiteindelijk overtuigd dat dier daar te laten. Ook dat had ze niet aan de gids verteld. Hij begon dus een gesprek met ons allen wat we nou toch met die kat gingen doen, dat we het er allemaal mee eens moesten zijn als de kat meeging in de bus, toen zij met de mededeling kwam dat het dier niet eens meer aan boord was.

Na onze perfect georganiseerde rondreis werden we naar ons verlengingshotel gebracht, wat tussen Manavgat en Alanya lag. We hebben het er leuk gehad, maar zouden misschien voor een volgend verblijf een ander hotel kiezen en er ook iemand anders niet heen sturen. Het hotel lag aan de grote weg, erg ver weg van alles. Wij hadden erg veel geluk met onze kamer, die had zeezicht en lag bij het zwembad, weg van de 6-baansweg, maar anderen hadden niet zoveel geluk. Wij houden van lekker wandelen in de omgeving, gezellig naar een authentiek dorpje of aan de boulevard op een terrasje zitten, en dat was daar niet. Met de openbare bus was je binnen een half uur in het centrum van Alanya, dus dat hebben we 2 keer gedaan. Ook hebben we midden in de week een dag een auto gehuurd en zijn we naar het prachtige amfitheater van Aspendos gereden.

We wilden daarna eigenlijk nog naar de opgravingen in Perge, maar we zijn verdwaald en uiteindelijk bij de watervallen van Kursunlu uitgekomen. Erg mooi, heerlijk rustig, en duidelijk niet aan buitenlandse toeristen gewend (alleen ingericht op turkse toeristen).

Onderweg hebben we in een restaurantje met handen en voeten heerlijk eten besteld, en daarna zijn we op weg naar huis nog in Side gestopt.


Zaterdag was ook de transfer naar de luchthaven weer prima geregeld. De vlucht was in tegenstellng tot de heenreis vol en had wederom een half uur vertraging. We waren nu extra blij dat we het airport hotel geboekt hadden, met de koffer zo de deur van de terminal uit en de deur van het hotel weer in.... Een heerlijk hotel, we hebben heerlijk geslapen en uitgebreid ontbeten. Hoe dichter we bij huis kwamen met de trein, hoe witter de wereld werd. Er ligt bij ons een dun laagje sneeuw, een cm of 5, maar op de Großer Arber ligt al 45 cm. De boekingen lopen dus ook erg goed voor de feestdagen. We hebben hier of daar nog wat kleine gaatjes, maar veel is het niet meer. Morgen komen de dames nog een dagje poetsen en voorbereiden, woensdag worden dan de boodschappen gedaan. Deze week is het nog erg rustig, onze vaste gast is de enige bewoner...

maandag 5 december 2011

In Turkije

Onverwacht hebben we in het hotel waar we zijn prima internet, dus even tijd voor een klein logje.
We zijn zaterdag met de trein vertrokken naar Nürnberg. Even was er op het perron nog paniek omdat ik mijn paspoort ineens nergens meer kon vinden, terwijl de trein er al aan kwam. Het was gewoon last-minute stress, hij zat gewoon in mijn tas. Drie uur wachten op de volgende trein was toch niet zo'n leuke stunt geweest...

In Nürnberg hebben we onze koffers in een kluisje gezet op het station en zijn we gezellig de stad ingegaan. We waren al een hele tijd het oplaadsnoer van onze fotocamera kwijt en we hadden het hele hotel al omgekeerd, dus dachten we snel in Nürnberg een nieuwe kabel te kopen. Dat viel vies tegen, het bleek een zeer specialistisch ding te zijn. Uiteindelijk had de Saturn een oplossing voor ons in de vorm van een universele oplader. Toen we al blij met de oplader richting kassa wilden, viel mijn oog ineens op een camera-aanbieding. Een nieuw fototoestel, met hetzelfde laadsnoer, voor maar 10 euro meer.... Dat hebben we toen maar gedaan. In Nürnberg was het kerstmarkt, wat een gekkenhuis was het in de stad zeg! Echt niet leuk gewoon! We hebben dan ook redelijk vroeg al besloten om richting de luchthaven te gaan en daar wat te eten. We waren nog te vroeg om in te checken, dus hebben we eerst een hapje gedaan. Onze vlucht bleek een half uurtje vertraagd te zijn, dus zou nu pas om middernacht gaan. Hij was hartstikke leeg, slechts 80 pax op een kist van 190 stoelen. Liggen dus!

Om 4 uur lokale tijd landden we uiteindelijk in Antalya. We werden met de bus naar een hotel in Manavgat gebracht. Uiteindelijk waren we om 6 uur op de kamer. We kregen nog even de mededeling dat we om 9.30 uur klaar moesten staan, dan werden we opgehaald door de reisleiding van onze rondreis. We hebben nog even overwogen om niet naar bed te gaan, maar gezien de enorme afstand die we volgens het programma zouden gaan rijden die dag, zijn we toch maar 2 uur gaan liggen. Op de afgesproken tijd was iedereen weer present, samen met nog iets van 80 andere mensen die met andere vluchten waren gekomen, om te horen dat het programma was omgegooid gezien de onmenselijke aankomsttijd van de vliegtuigen uit Berlijn en Nürnberg. We konden weer naar bed, of deelnemen aan een facultatieve excursie naar de waterval van Manavgat. We stonden te tollen van de slaap en bovendien waren we jaren geleden al bij de watervallen geweest (niet zo bijzonder overigens), zodat wij de eerste optie kozen. Om een jetlag te vermijden hebben we onszelf nog tot half 2 kunstmatig wakker gehouden, maar toen ging toch echt het licht uit. Ondanks het prachtige weer hebben we de hele middag geslapen.

Vanmorgen was de vertrektijd 8 uur. Er moest per slot van rekening een afstand van meer dan 600 km gereden worden. Onderweg bezochten we het Mevlana-museum in Konya. Het was minder indrukwekkend dan we dachten. We hadden een gigantische moskee verwacht, maar het was echt miniscuul. Na de uitleg van de gids kregen we een half uur om zelf rond te lopen en dat was meer dan genoeg (inclusief toiletbezoek, op een bankje in de zon zitten en alle items in de museumshop bekijken). De lunch vond plaats in een traditionele karavanserai, en bestond uit lokale Turkse gerechten. Na ongeveer anderhalf uur stopten we weer bij een karanvanserai, ditmaal de grootste van Turkije. Het was al tegen 18 uur dat we uiteindelijk bij het hotel kwamen, in Avanos in Centraal-Cappadocie. Na een lekker avondbuffet zijn we naar de kamer gegaan, waar we nog even de mail gecheckt hebben en dit logje getypt hebben. Tijd om naar bed te gaan, morgen om 9 uur gaan we naar het Göreme Open Air Museum.

vrijdag 2 december 2011

Vakantie

Naast al het hotelwerk wat toch ook gewoon doorgaat (administratie, emails/telefoon beantwoorden, kleine klussen, kerstversiering) genieten we ook wel een beetje van onze vakantie. We hadden nog een hotelbon die we een jaar geleden gewonnen hadden die we dringend moesten inleveren voordat hij afliep. Eerst was het idee om dat te doen in Nürnberg, zodat we lekker konden slapen als we terug kwamen van vakantie (die overnachting hebben we toch nodig als we uit het vliegtuig komen, want we komen niet meer thuis om die tijd), maar het is natuurlijk kerstmarkt in Nürnberg, dus het hotel wilde zeer begrijpelijk dan geen bonnen verzilveren.

Aangezien we toch deze week nog naar Praag moesten om Pepijn's paspoort op te halen, hebben we besloten om er een nachtje aan vast te plakken en een kleine citytrip Praag te doen met onze hotelbon. Praag is voor ons 2-2,5 uur rijden, dus het is in principe als langere dagtocht prima te doen, maar dit kwam perfect uit. Woensdag zijn we dus vroeg weggereden en eerst naar de ambassade gegaan, waar de medewerkster ons meteen bij binnenkomst al herkende. Alles lag keurig klaar. Aangezien het in de ambassadewijk gratis parkeren was, hebben we de auto laten staan bij de tram/metrohalte en zijn met de tram naar het Radisson Park Inn Hotel gegaan. De kamer was al klaar. We zijn eigenlijk meteen de deur weer uitgegaan en het begon net te miezeren. Gadver, maanden geen drup regen, het scheepsverkeer op de Donau ligt zelfs stil vanwege de ultra-lage waterstand, en nu hadden wij dit. Gelukkig bleef het bij een beetje miezer, wel jammer dat het 2 dagen grijs geweest is.

We hebben het superleuk gehad, met het gevoel dat we echt weken weg zijn geweest. Vorig jaar hebben we op een gegeven moment een nachtje Ceske Budejovice gedaan en toen hadden we dat gevoel ook al. We hebben afgesproken dat we dit soort tripjes eigenlijk vaker moeten doen. We hebben heerlijk gegeten, rondgelopen, geshopt en we hebben gisteren een indrukwekkend bezoek gebracht aan het nationaal monument in Vitkov. Een raar gebouw, dat steeds door de geschiedenis van de Tsjechische Republiek is ingehaald, met een prachtige expositie over de dramatische recente geschiedenis (1918-1993) van het land. Hoeveel landen kunnen terugkijken op een staatsgeschiedenis van slechts 93 jaar, waarin ze onafhankelijk zijn geworden, bezet zijn geworden, een oorlog hebben doorstaan, een coup hebben gehad, miljoenen mensen van 1 bevolkingsgroep op geweldadige wijze hebben uitgezet, een democratische beweging bruut neergeslagen (Praagse Lente), een zachtzinnige overgang naar een democratie, met daarna de traumatische uiteenvalling van het land. Er liep nauwelijks iemand, en we hadden het gevoel dat er zowiezo weinig buitenlanders kwamen. Het was heel erg interessant, en vanaf het monument heb je een waanzinnig uitzicht over de stad.

Nu hebben we alleen vandaag nog om in te pakken en ongeveer 2 miljoen dingen te regelen voordat we morgen 2 weken naar Turkije gaan. De poesjes waren heel blij ons weer te zien na 2 dagen alleen thuis te zijn geweest: Oh de horror als er straks een Samsonite van zolder gehaald wordt....Geen idee of we vanuit Turkije de kans hebben om te loggen. Zo niet, tot 19 december!

woensdag 23 november 2011

Rondrommelen

We zijn sinds een paar dagen heerlijk aan het rondrommelen in het hotel. Zondag was de laatste dag dat we gasten hadden, sindsdien zijn we dicht. We hebben een gigantische waslijst wat er allemaal nog moet gebeuren voordat we met vakantie gaan over anderhalve week, dus echt niets doen is er niet bij. Wel is het zalig in een oude trui en met pantoffels door het hotel te struinen terwijl er hard meegezongen wordt met de radio. Vandaag hebben we voor het eerst in minimaal 8 maanden eens heerlijk uit kunnen slapen. Gisteren waren we gigiantisch laat terug uit Regensburg. We zijn samen gaan inkopen voor de feestdagen. Als we terug komen van vakantie is het al 18 december, en we weten hoe de groothandel eruit ziet in de week voor kerst. Nu hadden we alle tijd, en bovendien konden we met z'n tweeen.  Alle niet-bederfelijke zaken zoals wijn, hotelzeepjes en servetten hebben we dus al ingeslagen.

Ik ben nu zelf kerstpakketten in elkaar aan het zetten voor het personeel, wat er in de winkels werd aangeboden was echt niks, dus we hebben een aantal leuke kerstdozen gekocht en wat gezellige dingetjes om erin te doen. Morgen en overmorgen komen er 3 dames werken, dan doen we grote schoonmaak (glazen in de barkast en boeken in de bibliotheek afstoffen, ramen zemen, keuken goed schrobben, enz) en hangen we gezelig samen de kerstversiering op. Katrin vond het jammer dat ze natuurlijk niet kan komen (die werkt doordeweeks ergens anders) en onze klusjesman is nog ziek, dus het is helaas niet het hele team. Bij hen brengen we natuurlijk gewoon later een kerstpakket langs, zij hebben zich dit jaar wel volledig ingezet.

Pepijn heeft een nieuwe schuur gebouwd in de tuin, dat ziet er echt prachtig uit. Alleen zit er nog geen deur in, maar dat komt nog wel. Nu is hij bezig met onze badkamer. Al 5 jaar hebben wij een nieuwe badkamer, maar helaas zonder tegels en met loshangende bedrading (ja, we weten het, schokkerend!). We hebben eindelijk tijd vrij gemaakt daar wat aan te doen.

Ik was vrijdag t/m zondag in Leipzig op de vakantiebeurs. Ik vond het zelf dit keer niet zo'n goede beurs, en de TipTop-collega's en de omringende standhouders vonden dat ook: weinig bezoekers, niet zo'n geinteresseerd publiek, bezoekers die alleen op zoek zijn naar gratis dingen (pennen e.d.), ieder jaar kleiner wordende beurs. We hebben dan ook besloten niet meer aan een beurs deel te nemen. De verrassing was maandag groot toen er een boeking van 2 kamers kwam van iemand die ik op de beurs gesproken had. Dit heeft dus in ieder geval voor mijn reis- en verblijfskosten betaald.

Ik heb mij overigens ernstig gestoord aan de houding van onze bestuursvoorzitter. Sinds hij ziek geweest is heeft hij er duidelijk geen zin meer in. Het was voor iedereen beter geweest als die gewoon thuis gebleven was, hij heeft de hele beurs niet veel nuttigs bijgedragen. Van de mensen die er de laatste dag waren werd ineens verwacht dat die hielpen de hele stand af te bouwen, ondanks dat er 2 mensen van de standverhuur besteld waren om af te bouwen. Geen probleem, ik sta erg graag met mijn hoge hakken en kort rokje op een ladder met een hamer en een schroevedraaier, waarom niet als ik nog 5 uur moet rijden en pas diep in de nacht thuis ben? Allemaal geen probleem, maar op het moment dat er iemand tegen mij ging lopen roepen en mij ging lopen commanderen heb ik gezegd "ik ben je hond niet" en heb ik mijn tas gepakt en ben weggegaan. Ik ben zijn gelijkwaardige collega, zo wens ik niet aangesproken te worden, en bovendien zou ik mijn personeel niet eens zo behandelen. Ik vond dat hij de uitzendkrachten van de standbouw ook beneden alle peil behandelde.
Al enige tijd stellen wij vraagtekens wat de hotelcooperatie nog voor nut voor ons heeft. Het bestuur wordt steeds inactiever, er haken steeds meer leden af, nieuwe leden worden niet geworven, en naar de actieve leden wordt nauwelijks nog geluisterd. Het is eeuwig zonde, er zijn zoveel mensen met een talent binnen de cooperatie die een superleuk hotel hebben, die echt ook iets willen bewegen en zich in willen zetten, en er wordt niets mee gedaan. Maandag hebben we onze andere bestuursvoorzitter gebeld met de mededeling dat we ermee ophouden, en per wanneer we eruit kunnen.We weten al dat de opzegtermijn een jaar is, dus per eind 2012 houden we er zowiezo mee op, maar misschien dus nog eerder.

woensdag 16 november 2011

Noshows

We zitten hier stevig te balen. We hebben gisteren heel de dag zitten op gasten te wachten die nooit gekomen zijn. Die mensen zijn hier al eerder geweest en waren de vorige keer heel vroeg. Ons bekroop dus al 's middags het gevoel dat er helemaal niemand meer zou komen, maar om 23 uur wisten we het zeker. Het was natuurlijk onze Ruhetag en we hadden met het prachtige herfstweer plannen om eens lekker weg te gaan. Zit je voor Piet Snot de hele dag binnen, en je weet hoe dat gaat, dan ga je toch maar weer in kantoor wat doen, dus uiteindelijk was het een gewone werkdag.

Er zat zowiezo een heel verhaal aan deze boeking vast. Een mevrouw koopt bijna een jaar geleden een hotelbon en belt op dat ze een hond heeft. Tsja, wat nu, hond moet mee blablabla.... Mevrouw, we nemen geen honden meer, maar toen u dat ding kocht was dat nog niet besloten, dus vooruit dan maar. Ze wil eind augustus komen, dus wij reserveren 8 maanden lang een kamer voor haar met die goedkope bon. Kort van tevoren belt ze op of alles OK is en dat ze nu met 2 honden komt. Euh...mevrouw....wij nemen helemaal geen honden meer, voor u hebben we al een uitzondering gemaakt met 1 hond, maar er is nooit over 2 honden gesproken en dat gaat gewoon echt niet gebeuren. Dat mens helemaal over de zeik, "het was niet eerlijk dat wij ineens de regels veranderden". Euh...sorry...2 honden is gewoon nooit ok geweest...never.....Dan kwam ze niet. Wij zaten dus ineens een paar dagen vantevoren met een lege kamer die al 8 maanden voor haar geboekt was en die we ook niet meer kwijt zijn geraakt. Gederfde inkomsten dus in het hoogseizoen. Ze heeft de bon aan een ander gegeven/verkocht/whatever en er is door iemand omboekingskosten betaald (bij zo'n goedkope hotelbon brengen we die in rekening, want de ervaring is dat mensen graag tig keer hun boeking willen veranderen). Dat bleek iemand te zijn die hier al eerder was (aardige mensen overigens). Die zouden de 12de komen, dat was 2,5 maand geleden zo geboekt. Paar dagen vantevoren, mailtje van die vrouw. Die mensen moeten maandag 14 november naar een begrafenis, is het OK dat ze dinsdag komen. Wij strijken over ons hart, wij zitten verdorie weer heel het weekend last-minute met een lege kamer en bovendien is onze hele vrije dag op dinsdag naar de Filistijnen, maar ja, ze zijn zo aardig en hebben waarschijnlijk niks te maken met de hele voorgeschiedenis met die andere vrouw dus vooruit dan maar. Om 23 uur was er dus nog NIEMAND. Ze kunnen die bon nu niet meer inlossen, we zijn hier klaar mee: 1x annuleren, 1x datum veranderen, 1x niet op komen dagen. Ook voor aardige hoteliers zijn er grenzen.

Wat betreft 1 van onze medewerkers beginnen we trouwens te vermoeden dat we misschien wel in de boot worden genomen. Vanaf volgende week zijn we vier weken dicht en als dat al bij de contractafsluiting bekend is (in een situatie dat dat ieder jaar bijvoorbeeld is, zoals bij ons) hoef je onder duits recht je oproepkrachten niet door te betalen tijdens die sluiting. Iemand weet het vooraf en kan besluiten zelf met vakantie te gaan, de rest van het jaar te sparen, kan besluiten het contract zo niet aan te nemen, of via een uitzendbureau een paar weken ergens anders te gaan werken. Zowiezo werken die oproepkrachten op een minimum-uren contract, en is het principe tot op zekere hoogte boven het minimum aantal uren eigenlijk "niet werken is geen geld". Onze klusjesman liep zich al maanden op te winden over het gebrek aan inkomsten tijdens onze sluiting, alhoewel er nog een gigantische pot vakantiegeld van hem klaarstaat wat we dan gingen uitbetalen waardoor er dan toch inkomsten waren en hij nog overuren had. Ook wilde hij de afgelopen maand ineens veel meer uren werken. Iedere keer werken liep hij uit zijn uren.

Als een oproepkracht ziek is, moet je die wettelijk de eerste 42 dagen het gemiddeld verdiende loon doorbetalen, daarna heeft iemand geen recht op ziektegeld meer van de werkgever. Ineens had onze klusjesman 2 weken voor de vakantie iets aan zijn arm waaraan hij geopereerd moest worden, en dat ging 6 weken duren. Hij mocht 'm echt niet bewegen, werken was onmogelijk. Jaja, maar hij rijdt wel iedere dag zijn vrouw naar haar werk en terug, 's ochtends 15 km heen en 15 km terug over een bochtige weg, en 's avonds haalt hij haar ook weer op. Hij kwam zelf met een briefje van de dokter en de mededeling dat hij doorbetaald wil worden. Nu hebben we te horen gekregen dat we hem wettelijk niet alleen moeten doorbetalen, maar dat dit ook geldt tijdens een vooraf geplande bedrijfsvakantie. En wat we moeten doorbetalen is het gemiddelde van de afgelopen maanden, dus ook over die zelf veroorzaakte overuren van hem. Driemaal raden wanneer de 42 dagen aflopen....precies de eerste dag dat hij na de vakantie weer zou werken. Is dit een groot toeval of is er hier iemand heel erg uitgekookt?  Helaas kunnen we er niets aan doen, zelfs al zou je het kunnen bewijzen. Gelukkig krijgen we van de bedrijfsverzekering wel iets terug, maar niet het hele bedrag. Natuurlijk zijn we wel zo fatsoenlijk dat we alles voor ons personeel goed geregeld hebben (overuren, vakantiegeld, kerstpakket, ongevallenverzekering, pensioen, doorbetaling bij langdurige ziekte, etc) en natuurlijk vinden wij ook dat je als werkgever genereus moet zijn als er zoiets is. Zelf boeken we echter de goedkoopste vakantie die we kunnen vinden en rijden in een oudere auto dan de meeste medewerkers. Onze medewerkers hebben aan het eind van de maand meer loon dan wij onszelf geven. Zij bouwen pensioen op, wij kunnen ons dat moeilijk veroorloven. Het is dus wel frustrerend dat we nu zoveel geld moeten betalen, zeker vanwege het gevoel dat er hier iets niet klopt.

dinsdag 15 november 2011

Oude posts gevonden!

Met dank aan iemand die hier een suggestie gepost heeft hoe je je oude weblogs kunt redden, is Pepijn vanmorgen begonnen met het overzetten van de alleroudste logs van onze oude weblog. Een heidens karwei, maar bij Web-log gaat het toch niet meer goed komen. Mocht je dus de komende tijd "????" denken, daarom staat het dus een beetje door elkaar....

Aanvulling:
De oude posts van februari 2006 waren te antidateren en staan nu in de archieflijst bij 2006. Als het hotel binnenkort een paar weken dicht is hebben we hopelijk tijd alles over te zetten.

zondag 13 november 2011

Soap

Twee stellen gaan gezellig samen een weekendje weg. Het ene stel krijgt ruzie en besluit een punt achter de relatie te zetten. Samen zitten ze "gezellig" met z'n vieren in het restaurant te eten, het ene stel zit met dikke ogen hard te huilen en ruzie te maken. Tussendoor wordt er overdreven en zeer ordinair getongzoend. Het andere stel probeert te bemiddelen maar alle opmerkingen werken alleen maar als olie op het vuur. Andere hotelgasten zitten zich duidelijk aan het gedoe te ergeren. Eén mevrouw gaat ergens anders zitten. Op de vraag of de bank niet lekker zit, en ze daarom op een stoel is gaan zitten is het antwoord dat het uitzicht niet zo bevalt. Na 1 drankje houden die mensen het voor gezien. Katja ligt op een stoel in het restaurant te slapen en gaat op een andere stoel zitten omdat ze het zo beter kan zien. Hoezo nieuwsgierig? Wij staan ons ondertussen in de keuken te verbazen. Het andere stel probeert de situatie nog te redden door gezellig een praatje met ons te maken en ons complimenten te geven over het eten. Op de vraag waarom het toch zo rustig is in het restaurant ondanks dat het eten "geniaal goed" is, ligt het op het puntje van mijn tong te zeggen dat hun vrienden al onze andere gasten hebben weggejaagd. Dat heb ik toch maar even niet gezegd....

Zojuist hebben we weer eens een nieuwe medewerkster aangenomen, hopelijk wordt dit wel een blijvertje. We gaan het zien. Het moet gecoordineerd worden met haar andere werk.

donderdag 10 november 2011

Onder de leden

Gelukkig is het vandaag een iets rustiger dagje. Ik heb duidelijk iets onder de leden: afwisselend ijskoud en dan weer zweten, de buik is van streek, ik heb zwarte wallen onder mijn ogen en ik ben dood- en doodmoe. Ach, het is niet verwonderlijk na maanden roofbouw op het lichaam te hebben gepleegd, en daarnaast loopt iedereen hier in de buurt te kwakkelen. Sandra is ook al geruime tijd een beetje ziekjes. In ieder geval was er vandaag voor mij tijd om eens even lekker onder de wol te kruipen. Vanaf morgen is het hotel weer een stuk voller. Volgende week moet ik weer helemaal beter zijn, dan moet 1 van ons naar de Vakantiebeurs in Leipzig.

Onze klusjesman heeft een ontsteking in zijn arm en gaat geruime tijd uitgeschakeld zijn. De komende 6 weken is dat niet zo erg, maar daarna hopen we dat hij weer ok is om sneeuw te scheppen. Onze nieuwe medewerkster vond de rijafstand toch wat ver (we waren er al bang voor), dus dat was meteen einde oefening. Er heeft al een nieuwe sollicitant opgebeld, dat is een bekende van 1 van onze buren waartegen we dinsdag hadden verteld dat we al zo'n tijd een vacature hadden. Met Katrin hebben we afgesproken dat ze deze 2 weekenden voor onze sluiting nog werkt, en dan misschien nog iets tijdens de feestdagen en dat ze vanaf januari dan 1 à 2 keer per maand gaat werken. We willen haar niet kwijt en dat is wederzijds, maar iedere zondag naast een full-time baan werken werd toch wat zwaar. Christine en Sandra waren natuurlijk dolbij met al dit goede nieuws (not). We hebben echt meer mensen nodig voordat er hier iemand een burn-out heeft of in staking gaat. De vacature is ook gemeld bij het arbeidsbureau, hopelijk komt daar ook wat vandaan.

Dinsdagmiddag om 3 uur lukte het ons zowaar nog om even een mooie herfstwandeling te maken. We zijn door het bos naar het Seepark Arrach gelopen, en na een wandeling om het meer naar de tearoom naast de Schnappsbranderij van Drexler. Na een taartje hadden we eigenlijk geen zin meer om terug te lopen, dus hebben we 1 halte de trein genomen. Toen we thuis waren was het alweer koud en donker (rottige wintertijd).

zondag 6 november 2011

Hogere wiskunde

Een gezin van 7 personen checkt uit: 4 volwassenen en 3 teenagers. Ze hebben in 3 kamers verbleven, en 's avonds in de bar gedronken. De rekening moet als volgt:
-Kale kamerprijs van 3 kamers optellen, gedeeld door 7, en dat maal 4 personen en maal 3 personen
-de ene party betaalt toeristenbelasting voor 2 volwassenen en 2 kinderen, de andere voor 2 volwassenen en 1 kind.
-De drankrekening moet uitgeprint worden en met een balpen moeten de drankjes per persoon uitgesplitst worden. Niet gewoon gedeeld door 7, maar ieder drankje moet specifiek op een aparte rekening. Gisteravond hebben ze tegen Pepijn gezegd dat alles op 1 rekening mocht. Probleem: gisteravond waren ze aangeschoten, en nu weet niemand meer wat ze eigenlijk gehad hebben.

Uiteindelijk waren ze na 20 minuten emmeren tevreden met de rekeningen. Natuurlijk waren ze niet tevreden met mij, ik had natuurlijk telepathisch vooraf moeten weten hoe ze hun verblijf wilden afrekenen. Pepijn merkte na hun vertrek op dat het nog steeds niet klopt wie welke drankjes betaald heeft. Nou ja, het totaalbedrag klopte, dat is voor ons het belangrijkste. Ik heb in de computer van de hele berg rekeningen naderhand weer 1 verzamelrekening gemaakt, dat scheelt een gigantische hoeveelheid boekhoudkosten.

vrijdag 4 november 2011

Aanvulling

Sinds gisteren hebben we weer een aanvulling voor ons team. Ze is Tsjechische en gaat 2 dagen per week werken. Toen ze binnenkwam zagen we het al meteen: dit is iemand die in ons team gaat passen. De dag ervoor hadden we een andere sollicitant waarbij we meteen het omgekeerde zagen. Die bleef met haar jas aanzitten, en viel voornamelijk op door haar ontwijkende en aggressieve manier van antwoord geven. Na 10 minuten wist ik al: met dit mens gaan we allemaal waanzinnig ruzie krijgen, dat is geen teamspeler. Zaterdag komt er nog een sollicitant, want we hebben niet alleen een vervanging voor Monika nodig, maar waarschijnlijk dus ook voor Katrin.

Ondertussen is het hier nog altijd prachtig weer, strakblauwe lucht en prettige temperaturen. We zijn voor de tijd van het jaar dan ook nog aardig gevuld (60% vol in november is echt waanzinnig). Zelf komen we dit jaar niet toe aan mooie herfstwandelingen. Wel merken we dat we langzaam iets meer tijd hebben voor klussen die deze zomer zijn blijven liggen, zoals de boekhouding, klein onderhoud en dergelijke. We zijn met z'n allen de badkamers aan het aanpakken. Geld voor 16 nieuwe badkamers hebben we niet, maar de dames hebben hard geschrobt op de tegeltjes, Sepp heeft de voegen opnieuw gekit en ik heb eens lekker de douchegordijnen uitgebreid gewassen. De dames kwamen zelf met het idee om de eerste week dat we dicht zijn een grondige schoonmaakaktie te houden. Sepp komt ook, en dan lopen we alle kamers na, en hangen we gelijk met het hele team de kerstversiering in het hele pand op.

We hebben te horen gekregen dat onze Turkije-rondreis definitief door gaat, alles is ook al betaald. We kunnen dus nu gaan voorpretten en inlezen. Nog 4 weken voordat we gaan! Over 16 dagen sluit het hotel een maand, maar de eerste 2 weken hebben we genoeg (waarschijnlijk weer veel te veel) bezigheidstherapie bedacht. Zo krijgt onze eigen badkamer na 5 jaar eindelijk tegels! De laatste 2 dagen voor onze sluiting moet er een TipTop-beursstand in Leipzig bemand worden, en net als vorig jaar hebben wij ons weer opgegeven. Dit jaar ga ik, vorig jaar was Pepijn de vrijwilliger. Waarschijnlijk ga ik met de trein, dat is goedkoper en rustiger dan alleen 400 km heen en 400 km terug rijden met de auto.

woensdag 2 november 2011

Prachtige herfst

Het enerverende weekend is weer achter de rug, de meeste gasten zijn weg, het is definitief laagseizoen geworden. Voor de tijd van het jaar en de regio zijn we overigens nog redelijk vol, zeker vergeleken met hoe de parkeerplaats er bij veel collega's uitziet.  De temperaturen zijn echt nog fantastisch voor de tijd van het jaar, en er is ook geen enkele aanwijzing dat het binnenkort eens gaat sneeuwen. Inmiddels zijn de bomen prachtig rood en bruin, en liggen er veel blaadjes in de tuin.Veel tijd om ervan te genieten hebben we nog steeds niet.

Deze week hadden we weer een nieuwe film (ach ja, je moet alles een keertje meegemaakt hebben, niet waar?). Wie al langer meeleest weet het al: met het laagseizoen komen ook vaak gasten die voor een absolute bodemprijs zitten, maar zulke hooggespannen verwachtingen hebben dat ze denken het Ritz-hotel geboekt hebben. In dit geval zetten mensen die 3 kamers gereserveerd hadden na een half uur in de kamer hun koffers weer op de gang en deelden ons mee dat de kamers absoluut niet naar wens was en dat ze weg gingen. Het was de vreselijkste hotelkamer die ze ooit gezien hadden, belachelijk duur (euh... absolute laagseizoenprijs...), het was een grof schandaal, hij ging zijn advocaat bellen, onze meer dan 200 uitstekende beoordelingen met gemiddelde cijfers van 8,2 tot 8,8 op het internet zouden allemaal gemanipuleerd zijn, blablabla. Een andere kamer wilden ze niet, ze wilden ook geen andere oplossing (ander hotel, korting, etc), er viel absoluut niet met deze mensen te praten. Volgens mij ben je niet goed bij je hoofd: 's avonds in het donker de kou in met 4 kleine kinderen zonder hotelreservering, op een zeer druk lang weekend waar bijna geen hotelkamer te krijgen is (en zeker geen 3 kamers naast elkaar die aan een vijfsterren-niveau moeten voldoen voor een lagere prijs dan bij ons). Na een merkwaardige opmerking van de vrouw (er was een gelegenheid hier in de buurt waar ze voor 35 euro all-in een driepersoonskamer konden krijgen?) kwam het vermoeden in ons op dat ze ergens anders goedkoper hadden gereserveerd, en nu ons alleen nog even zo snel mogelijk kwijt moesten zien te raken. Anders ga je op het aanbod in om een andere kamer te zien, en de reactie en manier van handelen klopten ook gewoon helemaal niet. Maar ja, wat kun je doen? Je kunt mensen niet fysiek tegenhouden, je kunt ze niet dwingen te betalen, en als je geen 24-uurs receptie hebt zijn ze op een gegeven moment toch gevlogen. Dat dan liever meteen dan dat je er kosten en ergernis aan hebt en mensen zonder te betalen walk-out gaan.

Gisteren hebben we onze rustdag voornamelijk gebruikt om bij te slapen en om de administratie te doen. We zijn alleen 's avonds in het dorp een pizza gaan eten, we waren eigenlijk na iets meer dan een uur alweer terug. Sandra en Christine hebben samen alle kamers gisteren schoongemaakt. Vandaag is het rustig en doen we de kamers zelf. Het is kindervakantie en de dames wilden echt vandaag eindelijk eens een dagje vrij om iets met de kinderen te ondernemen. Vanmiddag en morgenmiddag komen de eerste twee sollicitanten, we hebben weer een derde persoon nodig, en zowiezo heeft onze zondaghulp aangegeven dat ze het steeds moeilijker kan combineren met haar andere werk en er waarschijnlijk binnenkort mee op gaat houden. Met alleen de vaste 2 dames gaan we het niet redden, al helemaal niet met de decemberfeestdagen.

zaterdag 29 oktober 2011

Weer terug

Het was een enerverende trip, maar we zijn weer thuis. Helemaal kapot, dat wel, maar we hebben het leuk gehad. Alleen al het feit dat we even een paar dagen werden uitgelaten na een hele zomer binnen zitten was fijn.

Zondag was het nog een hele strijd om de deur uit te komen, zoveel was er nog te doen. Het was tot het laatste moment allemaal nog erg druk hier. Om half 5 konden we dan eindelijk weg. Iets na achten kwamen we aan in Bad Neustadt, alwaar onze TipTop-collega een kleine selectie gerechten voor ons had klaarstaan. Na gezellig samen eten ging een aantal mensen naar bed, wij gingen met de harde kern naar het Muziekcafé om de hoek. Om 3 uur lagen wij in bed, dat is vroeg voor de harde kern (meestal is het toch eerder half 5 of zo). De volgende ochtend konden we uitslapen, maar we waren op tijd wakker voor het ontbijt. Daarna nog even douchen en omkleden en de vergadering kon beginnen. 's Avonds werden we in een bus vervoerd naar een leuk restaurant in de buurt waar we heerlijk gegeten hebben. Nieuw dit keer was dat de leiding van onze cooperatie eindelijk iets met de kritiek van vorige keren gedaan had (zowel op de vergadering als tijdens het avondprogramma): geen ellenlange speeches van hoogwaardigheidsbekleders, geen verkoopsdemonstraties, geen amusement waar niemand op zat te wachten, maar gewoon tijd voor goede gesprekken met elkaar en een half uurtje live-muziek na het eten. Na het eten gingen we terug naar het hotel, waar het in de bar laat werd (weer iets van 3 uur). Om 7 uur stonden we al weer naast ons bed, want om half 8 moest er ontbeten worden. Tot half 4 werd er daarna weer vergaderd.

Wij hoefden daarna maar een uurtje te rijden, naar Erlangen, waar we een hotel geboekt hadden. Om 5 uur waren we er, en na even opfrissen zijn we in de stad wat gaan eten. Om 9 uur vielen we doodmoe in bed. Na een comateuse nacht (iemand had serieus het bed onder ons vandaan kunnen stelen zonder dat we wakker zouden zijn geworden) gingen we op weg naar ons hotelcongres. Al snel stonden we echter muurvast in de file. Gelukkig dat we de tijd genomen hadden, er zou bij het congres ontbeten kunnen worden. Dat werd dus in plaats van een uur rustig ontbijten in een paar minuten een broodje naar binnen proppen en de rest meenemen de zaal in. Meteen al bij de deur ontmoeten we onze favoriete collega, die was ook aan de late kant. Toch konden we nog een plaatsje krijgen op de tweede rij. Het seminar was weer super, al waren de voordrachten 's ochtends van een mindere kwaliteit dan andere jaren. Om half 7 waren we klaar en gingen we op weg naar Tsjechie. We werden per slot van rekening de volgende ochtend in Praag verwacht bij de nederlandse ambassade voor een nieuw paspoort voor Pepijn. Aangezien we wisten dat we het waarschijnlijk niet de hele weg zouden halen naar Praag, hadden we een hotel geboekt in het historische stadje Beroun, langs de snelweg halverwege tussen Pilsen en Praag. Leuk, leuk, leuk....

De volgende ochtend werden we wakker van de wekker. Bij het aanzetten van de laptop viel het Pepijn op dat het een uur later was dan op de wekker. Oeps...foutje gemaakt bij het wekker zetten.... Na een snel ontbijt waren we onderweg. De stad in ging ontzettend makkelijk. Het was dezelfde weg als naar het vliegveld (had ik in mei natuurlijk al gereden) en daarna de Euvropska af tot de rotonde bij Dejvice (wat ik nog allemaal herkende van 10 jaar geleden toen mijn ouders een tijdje in Praag zaten). Binnen no time waren we bij de fotozaak waar de foto's gemaakt moesten worden, en daarna was het nog een paar minuutjes naar ambassade. Wat een service, wat een vriendelijk personeel, wat een prachtig gebouw, echt reclame voor Nederland, heel anders dan in München. Ook de fotozaak was véél beter, sneller, vriendelijker en efficienter dan die in München. Het was allemaal zo gepiept. Tijdens ons bedrijfssluiting eind november gaan we het paspoort ophalen. Ze hadden het ook op kunnen sturen, maar zo hebben we een leuk excuus om nog eens een dagje naar Praag te gaan (het is maar 2 uur rijden) en eind november gaan we toch zowiezo altijd kerstinkopen doen in Praag, al is het maar vanwege de vele engelse en franse winkels.  We besloten dat we zo moe waren dat het geen erg lange dag werd en dat we ook niet moeilijk gingen doen met parkeren en openbaar vervoer. De parkeergarage onder de opera (Rudolfinum) langs de Moldau kost 2 euro per uur en dan ben je meteen midden in de stad. We hebben fijn even rondkeken, bij the House of Books op het Wenceslasplein bij de engelstalige boeken gestruind (wat een keus!) en gezellig gelunched. Daarna was de koek toch echt wel op, om 3 uur besloten we op huis aan te gaan.

Gisteren konden we meteen weer flink aan de bak. Er moest veel eten voorbereid worden en er moest worden ingekocht. Ik kon dus fijn naar de groothandel in Deggendorf. Daar moest ik toch zijn vanwege een afspraak over hun bezorgdienst, die sinds kort ook in onze regio wordt aangeboden. Bij aankomst wachtte mij echter een nare verrassing. Er werd mij medegedeeld dat deze groothandel sinds zijn opening 5 jaar geleden geen winst maakt, en moederconcern Makro daarom deze week heeft besloten de vestiging per 31 december helemaal te sluiten. Dus niet alleen hebben we weer geen bezorgdienst, we hebben straks ook geen groothandel cash & carry meer. Aaahhh....Voortaan moeten we dus altijd naar de Metro in Regensburg, heen en terug 220 km! We gaan toch maar weer eens praten met de flut-bezorgdienst hoe we de service kunnen verbeteren, want dit gaat echt zo niet.

Dit weekend wordt weer heftig. Het is een lang weekend hier in Duitsland en het weer is in orde. Afgelopen nacht was nog een beetje rustiger, dat heb je altijd als je dicht bent geweest, maar vanaf vandaag gaat de beuk er weer in. Nou ja, nog 22 dagen en we zijn 4 weken vrij.

vrijdag 21 oktober 2011

Nog 48 uur!

Over 48 uur zitten we in de auto onderweg naar Bad Neustadt an der Saale, naar onze TipTop collega Norbert. Het voelt weer alsof we op schoolreisje gaan, heerlijk! Dan rijden we dinsdagavond naar Erlangen, waar we woensdag naar een hotelmanagementcongres gaan wat we graag 1x per jaar bezoeken (ik was al eerder in Stuttgart en Würzburg, en Pepijn was vorig jaar in Erlangen). Onze bevriende hotelcollega Stephan gaat ook, gezellig dus. Woensdagavond rijden we dan richting Praag. We hebben onderweg een leuk hotel geboekt, donderdagochtend worden we dan in Praag bij de nederlandse ambassade verwacht voor een nieuw paspoort voor Pepijn. De ambassade belde deze week heel netjes op om de afspraak te herbevestigen. Kijk eens aan, bij ieder contact is deze ambassade een stuk vriendelijker en professioneler overgekomen dan het consulaat in München. Pepijn is nu druk bezig met de winterbanden op de auto te monteren. Toen ik vanmorgen naar het dorp reed, was de top van de Grote Osser helemaal wit, net als de pas bij Eck en de top van de grote Arber. De sneeuwgrens ligt dus hier al onder de 900 meter, de winter komt er nu ineens snel aan.

Voordat we weg mogen worden we nog even giga-gek, zo druk is het. Dit hoort laagseizoen te zijn, het hotel is echter nog steeds iedere dag 75-80% vol. Ook als we terug komen is het weer bijna vol, en dat blijft zo totdat we dicht gaan op 20 november. Ook Kerst en Oud&Nieuw lopen al lekker. We hebben maar weer een personeelsadvertentie gezet in de krant. Sandra is behoorlijk overwerkt, de overuren van de dames rijzen zo de pan uit dat die er de hele winter warmpjes bij zitten zonder dat ze nog maar 1 uur hoeven te werken. Het is duidelijk dat er iemand bij moet. De dames vinden allemaal een zakcentje verdienen hartstikke leuk, maar het begint steeds meer op een full-time job te lijken. Vijf dagen per week 7 uur werken is geen bijbaantje meer. Bovendien hebben de ziekte van Monika, en daarna de ziekte en de Sardinie-reis van Christine toch wel aangetoond dat we behoorlijk kwetsbaar zijn als er iets niet volgens plan gaat. Theoretisch mag er niemand met vakantie en niemand ziek worden. Dit kon dus zo niet langer. Er hebben zich al 4 sollicitanten gemeld, met ervaring, en allemaal uit Lam en omgeving. De advertentie wordt woensdag gratis herplaatst in het lokale krantje, dus dan kunnen zich misschien nog wel meer mensen melden. Bovendien heb ik een briefje opgehangen in de supermarkt. Iedereen is verteld dat we eind volgende week mensen gaan uitnodigen voor gesprekken.

Morgen is de laatste dag van ons oude driegangenmenu. We hebben een a-la-carte-menu ontwikkeld wat we samen zonder personeel kunnen koken, een totaal nieuw concept voor ons dus. We beginnen als we terug zijn uit Praag. Het is wel spannend, maar de markt vraagt steeds meer flexibiliteit. Mensen boeken ook steeds korter van te voren kamers, willen zich zo min mogelijk vastleggen (Halfpension is "uit") en als ze dan aankomen willen ze meteen aan tafel. We hadden ons voorbestel-menu al zo gestroomlijnd dat gasten vaak met een uurtje wachttijd konden aanvallen, maar nu wordt het dus nog radicaler.

zaterdag 15 oktober 2011

Hamster

Gisteren en eergisteren hadden we een topavond: gigantisch veel eten en drinken verkocht, een gezellige sfeer in het restaurant, veel gezellige blije gasten. Vandaag bij het uitchecken kregen we van iedereen een stevige hand en zei iedereen dat ze het zo jammer vonden om naar huis te gaan, zo leuk was het bij ons. Kijk, daar doe je het voor.

Het leukste was natuurlijk voor het laatst bewaard, gelukkig waren alle andere gasten toen al de deur uit. We hadden er al voor gezorgd dat we met z'n tweeen waren. Mevrouw vond dat ze niet hoefde te betalen. Daar dachten wij helaas voor haar heel anders over. Uiteindelijk heeft ze betaald en zijn ze mokkend de deur uitgegaan. Ze hadden zelf een taxi geregeld. Het was een wonder dat er nog iemand kwam, want met beide taxibedrijven hadden ze vette ruzie gehad. Dat was natuurlijk allemaal de schuld van andere mensen, "er werd constant tegen haar geschreeuwd". Sandra zei dat er een duits spreekwoord is "hoe hard je het bos in schreeuwt, zo echo't het ook terug", en dat dat toch wel hier erg van toepassing was.

Vandaag is het prachtig weer, een hoop nieuwe gasten op aankomst, en er is al redelijk wat eten besteld voor vanvond. Het is even hard aanpoten voor ons en voor Sandra. Dat die er langzaam genoeg van begint te krijgen begrijp ik volkomen. Christine is natuurlijk in Sardinie, dus alles komt op Sandra neer. Er komt ook geen einde aan de drukte, deze week zitten we weer goed vol, en nu begint het lange weekend met Reformationstag/Allerheiligen/Allerzielen zich al spectaculair te vullen. Ik zei deze week nog lachend dat ik mij zo'n hamster voel op zo'n ronddraaiend rad: hollen, hollen en je mag er niet af.

Volgende week hebben we leuke vooruitzichten, al is het meeste wel verplichting, zij het een leuke. Volgende week zondag t/m dinsdag hebben we TipTop-vergadering, woensdag gaan we naar een hotelcongres en donderdag zijn we in Praag om Pepijn's paspoort bij de nederlandse ambassade te verlengen. Voor Turkije moet je paspoort bij vertrek nog 6 maanden geldig zijn en dat is hij nét niet meer. We weten nu al dat we erg moe de deur uit gaan en erg moe weer terug komen, maar leuk wordt het allemaal wel. Vrijdag begint dan dat lange marathonweekend van 5 dagen al weer.

donderdag 13 oktober 2011

slechte soap

Soms denk ik dat wij in een slechte soap terecht zijn gekomen, of dat er ergens een verborgen camera hangt. Wij hebben een gast in huis die wij wel zodanig achter het behang willen plakken, daar heeft de Hornbach geen behangrol voor die groot genoeg is. Zo erg hebben we het echt nog niet vaak meegemaakt.
Onze diva van dinsdag overtreft alle verwachtingen in negatieve zin. Ze hoort zichzelf erg graag op luide toon praten, denkt dat ze heel belangrijk is en duwt graag zoveel mogelijk andere gasten uit de weg. Het allerliefste gaat ze met ons in discussie op momenten dat wij daar overduidelijk geen tijd voor hebben (telefoon, leveranciers, andere gasten, restaurant goed gevuld). De vriendin heeft niet alleen een fobie voor de bus, ze is ook nog slecht ter been en zowiezo lijkt elke vorm van beweging dan ook voor beiden niet de favoriete bezigheid te zijn. De 700 meter naar de trein zijn te ver. Of wij ze niet even kunnen gaan brengen/rondrijden/etc. Wij kregen de wind van voren, "want de taxi die wij gisteren besteld hadden had ze geen bonnetje gegeven". Euh???? Wij hebben gisteren helemaal geen taxi voor u besteld? Pepijn en ik wisten van niks, en iemand anders is er niet. Nou ja, de taxi die ze gisteren hadden was ongeschikt, want de instap was te hoog. Dan moet je je been omhoog tillen en dat doet pijn aan je heup. Of wij een andere firma konden bellen. Vanavond weer klagen tegen Pepijn; dit tweede taxibedrijf was ook niks, ook zeer onvriendelijk en een bonnetje hadden ze niet gekregen. Morgen geven we ze dus een Gouden Gids en mogen ze het zelf uitzoeken. Er zijn maar 2 taxibedrijven in Lam en omgeving, en wij vermoeden dat ze zich bij beiden al net zo geliefd hebben gemaakt als bij ons. Wij doen heel graag zaken met taxibedrijf nummer 1, en nog nooit klachten gehad van gasten: ze zijn netjes en beleefd, hebben goede auto's en gematigde prijzen. Gisteravond stond de tv zo hard dat wij het boven konden horen, de buren hebben niets gezegd, maar die hebben waarschijnlijk geen oog dicht gedaan.

Dan waren wij vandaag zelf aan het kamers schoonmaken en kwamen tot de interessante ontdekking dat er nogal wat zaken van ons ontbijtbuffet op magische wijze in hun koelkast terecht waren gekomen. Merken van de groothandel en dergelijke die een particulier niet kán kopen, en héél toevallig met hetzelfde lotnummer en dezelfde vervaldatum als de items die wij hier in de koelcel hebben. Pepijn heeft de dames daar meteen vanavond even op aangesproken. Het verweer was dat ze helemaal geen koffiemelk gebruikten, dus hoe die cupjes daar kwamen wisten ze écht eerlijk niet. Die smeerkaas die ernaast lag, tsja, waarom ze die hadden meegenomen wisten ze eigenlijk niet, want dat aten ze niet. En de rest, dat moest maar heel normaal zijn dat je dat allemaal mee nam van het buffet. WIJ waren belachelijk dat dat niet mocht.

Zaterdag hebben we een hele reeks vertrekkers, en het hotel zit redelijk vol, dus nee, er heeft niemand tijd om ze naar het station te brengen. Zelfs niet als het koningin Beatrix was geweest of hele aardige gasten. De dames hebben dus pech en mogen nogmaals van een van de taxibedrijven of van de benenwagen genieten.

dinsdag 11 oktober 2011

Grijs

Vandaag zou het volgens het weerbericht 17 graden worden. We merken er niets van. Ik zit hier bij de receptie met een dikke trui aan bij de verwarming te kijken naar de grijze lucht buiten en de ronddwarrelende rode blaadjes. Pepijn gaat even naar het dorp om een brief te posten, hij liever dan ik. Het is definitief herfst geworden. Met het grijze weer zijn ook de grijze gasten gekomen: onopvallend, zwijgzaam, zonder vreugde, zonder levensverhaal, met sombere verhalen over ziektes en slecht weer. Er zijn er bij die al gezegd hebben dat ze alleen maar hier zijn omdat wij de goedkoopste aanbieding hadden. Zucht. Het is laagseizoen geworden.

Zojuist heb ik aan de telefoon bijna ruzie gehad met een aankomende gast die vond dat wij onze hele vrije dag aan haar moesten opofferen. Ze had zichzelf beloofd dat wij haar gratis van de trein zouden komen halen. Ze belde nu boos op dat ze de trein had gemist (hoe is dat onze schuld?), en ging nu de trein naar Furth im Wald nemen. Haar reisgenoot had een fobie voor de bus (?), dus vanaf Furth im Wald wilde ze niet met de bus naar Lam, en dus EISTE ze nu dat wij haar in Furth im Wald kwamen ophalen. "Euh...mevrouw....dat is bijna drie kwartier rijden heen en ook weer terug...daar kunnen we echt niet gratis aan gaan beginnen...bovendien is het onze vrije dag." Ja, maar anders had ze een waardeloze overstap in Cham en bleef ze daar een uur steken. "Nou mevrouw, dan gaat u lekker in het prima restaurantje naast het station in Cham eten. Het is dan toch etenstijd (rond 19 uur) en bij ons is toch het restaurant op dinsdag dicht, dus bij aankomst is er hier niets te eten". Mevrouw helemaal uit haar dak, dat was toch geen service, ze had toch verwacht dat wij bij aankomst  voor haar gingen koken, bla, bla,bla.... Nou ja, ze ging ons nog wel laten weten welke tijd ze dan aankwam. "Nee mevrouw, dan we zijn niet thuis, we moeten het nu weten zodat we onze avond kunnen plannen". "Waarom bent u dan niet thuis????" "Zoals gezegd, het is Ruhetag" Ja maar voor MIJ kunt u toch wel de hele dag thuis blijven???? Ik zei het niet, maar dacht wel dat zij ook vast 7 dagen in de week minimaal 16 uur per dag werkte, maandenlang, met nauwelijks vrije dagen ....

Pepijn heeft ook even een aanhanger vol met hout naar het kampvuur gereden. Volgende week is de laatste keer van dit seizoen, en er lag nog veel hout in de tuin. Zo, ook weer opgelost. De collega's blij, wij blij, de gasten blij.  Morgen is het dus een mooi groot kampvuur. We gaan nu maar weer verder met de voorbereidingen voor het ontbijt morgen, zodat we zo misschien nog even ergens kunnen gaan eten. We merken het wel of en wanneer mevrouw Diva komt. Oh boy, dit wordt een erg gezellige week.....

vrijdag 7 oktober 2011

Einde van de zomer, maar niet van de drukte

Net als in grote delen van Europa is de zomer/indian summer nu echt voorbij. Ik heb net de verwarming aan gedaan, het was vanmorgen erg koud. Er werd op de radio gezegd dat de sneeuwgrens tot 800 meter gezakt is, maar op de bergen aan de overkant van het dal ligt nog niets. Frappant dat het temperatuurverschil hier toch iedere keer zo groot kan zijn, gisteren liep ik nog in T-shirt en rokje met blote benen. Van Sandra en onze gasten hoorde ik dat het vannacht gigantisch geregend heeft. Ik heb zo knockout gelegen dat ik er niets van heb meegekregen.

Het weekend waren we weer eens helemaal vol, het was hard doorwerken. We misten toch echt die twee paar handen van mijn ouders die ons zo goed geholpen hebben. Christine heeft een ontstoken rugzenuw en mag zeker een week niet werken, en volgende week zou ze met de traditionele band waar ze in speelt voor een optreden een week naar Sardinie. De duitse luchtmacht is daar gelegerd op een basis net buiten de hoofdstad Cagliari, en daar wordt ieder jaar voor de piloten, de op Sardinie wonende duitsers, en de lokale bevolking het grootste Oktoberfest buiten Duitsland georganiseerd. De band mag meevliegen met een toestel van de Bundeswehr. Grote opwinding, ze gaat bijna nooit op vakantie, en al helemaal niet buiten Duitsland. We gunnen het haar zo, en nu dus deze pech.  Ze moet deze week plat liggen aan een infuus en hopelijk kan ze dan volgende week toch mee naar Sardinie. Ze riep nog heel enthousiast dat ze zondag wel zou kunnen komen werken, maar dat hebben we haar min of meer verboden. Sandra kan niet iedere dag komen werken, dus dinsdag en woensdag zijn we de hele dag zelf heel druk bezig geweest. Aleen het hoognodige kon worden gedaan, donderdag kon Sandra alles doen wat was blijven liggen, het was voor haar een lange dag.

Gisteren moest ik naar de Metro in Regensburg voor een recordlading boodschappen. De dorpsvereniging komt zaterdagavond met 25 man barbequen en zowiezo was er niets meer in huis voor de hotelgasten. Door het voorspelde slechtere weer is het nu iets rustiger, maar na het weekend zijn we weer zo goed als vol. Geen idee waarom de mensen juist dan weer massaal komen. Ik was pas heel laat thuis, en toen moest de auto nog leeg en moesten we nog eten. Om half 1 lag ik in bed, voor Pepijn was het kwart voor 3. Als Pepijn straks uit bed komt, moet ik nog maar even een tukje proberen in te plannen.

Zo, ik heb zojuist maar eens in alle kamers gecontroleerd of de ramen dicht zijn. Om nou te stoken voor het hele Beierse Woud gaat mij toch wat te ver. Nu maar eens even de afwas van het ontbijt aanvallen....

zaterdag 1 oktober 2011

Terrasjesweer in oktober

Net als in Nederland en grote delen van Europa is het hier nog steeds prachtig weer. Wie verwacht er hier nou 24 graden in deze tijd van het jaar? Sommige jaren hebben we begin oktober al de eerste sneeuwvlokken gehad. De ideale weersomstandigheden  en het lange weekend (maandag is een nationale feestdag) hebben tot een stormloop op de hotels geleid, in het hele Beierse Woud is er geen kamer meer te krijgen. Wij waren zelfs kortstondig overboekt door het zeer onwaarschijnlijke geval dat via 3 verschillende kanalen in dezelfde minuut een en dezelfde kamer werd geboekt, maar we hebben het gelukkig netjes op kunnen lossen.

Vanmorgen zijn mijn ouders weer naar huis gegaan. Onderweg hebben ze flink file gehad, iedereen is dit weekend op de weg. Het was erg fijn dat ze er waren, maar we hebben helaas niet veel quality time gehad vanwege de drukte. Dinsdagavond konden we nog samen gezellig uit eten toen de aankomsten er waren. Voor de rest hebben ze ons vooral heel erg geholpen. De laatste dagen was het 's avonds rustig met etensbestellingen. Vandaag zijn ze nog niet weg of we hebben het restaurant vol. De hele dag zijn we al vol in touw in de keuken.

maandag 26 september 2011

Optimale omstandigheden

Zo, het is alweer bijna een week verder, en het dendert hier als een trein door. Afgelopen weekend wéér helemaal vol, de hele week nu bijna helemaal vol, en voor aankomend weekend ziet het eruit alsof het hotel ook propvol wordt. Omdat we op Booking.com eindelijk sinds lange tijd weer genoeg beoordelingen hebben met een goed cijfer (onder een bepaald minimumaantal publiceren die geen cijfer op hun site), krijgen we daar ook weer een aantal boekingen van. En dat zijn vaak gasten met onverwachte nationaliteiten: zo hadden we dit weekend Israelis en volgende week komen er Spanjaarden.

Het weer is hier ook echt fantastisch: hét gedroomde herfstweer: droog, prachtig zonnig en 22 graden. Alles is ook nog mooi groen hier, nog niet zoveel rode bladeren aan de bomen. Het is dus ideaal wandelweer. Wel was de afgelopen dagen de nachttemperatuur laag, dus hebben we al even de verwarming aan gehad. Nu het 's nachts niet meer koud is, kan die weer uit. Mijn ouders zijn op bezoek, maar die hebben niet zo veel aan ons. Gezien de drukte hebben we erg weinig tijd voor ze, en ze voelen zich minder of meer verplicht om ons te helpen. Ze kunnen het moeilijk aanzien dat wij zo lopen te rennen, en dus storten ze zich iedere keer op de afwas. Morgen hebben we aankomsten, maar hopelijk kunnen we morgenavond samen ergens ergens gezellig gaan eten.

woensdag 21 september 2011

Ja we leven nog....

Weer weinig tijd om te loggen, volle bak en niet genoeg uren in de dag....
Tot snel!

zaterdag 17 september 2011

Big smile!

Gisteren was dan de grote dag: de beugel ging eruit! Toen hij er op 4 februari in ging, hadden vriend en vijand nooit kunnen voorspellen dat het zo snel voor elkaar zou zijn. Ik heb het hier vaker gehoord dat ik een medisch wonder schijn te zijn. Wonden genezen bij mij ook twee keer zo snel als bij een duitser. Hechtingen verwijderen is hier altijd een drama, omdat ik nog steeds geen enkele arts heb weten te overtuigen ze niet zo lang te laten vastgroeien. Ik denk dat het eerder andersom is met dat wonder: de mensen hier zijn gewoon niet erg gezond. Wij eten veel gezonder dan de lokale bevolking, we hebben geen overgewicht en krijgen met het hotel natuurlijk genoeg lichaamsbeweging. Het allerergste gisteren, en dat had ik al gedacht, was het verwijderen van de schroef uit mijn kaak. Aangezien ik in mijn onderkaak aan 1 kant sinds vorig jaar nogal wat tanden mis, had de beugel niet genoeg trekkracht. Dit is opgelost door een schroef in mijn kaak te draaien die extra steun kon bieden. Normaal gesproken zou die er binnen 6 weken tot 2 maanden uit zichzelf uit moeten vallen. Hij was echter geheel in mijn kaak vastgegroeid. Volgens de orthodontist zou het een fluitje van een cent moeten zijn, met 1 keer draaien lag de schroef eruit. Jaja....na 3 keer de hele praktijk bij elkaar gegild te hebben we er toch maar een verdovinkje tegenaan gegooid. Al die tijd heeft hij mij vol ongeloof aangekeken: "dit kan niet zeer doen, echt niet". Artsen weten altijd zo fijn te doen alsof jij een hypochonder bent.
Het eindresultaat mag er zijn. Het is nog even wennen dat ik nu een spalkje achter mijn tanden heb tegen het terugschuiven, maar er is mij verteld dat het na 1 tot 2 dagen zodanig went dat je het niet meer voelt. Pepijn heeft dat bevestigd, hij heeft al 20 jaar een spalkje achter zijn tanden.

Verder is het hier onverminderd druk, volgende week zijn we zelfs helemaal vol. Tot eind oktober blijft het intimiderend, zelfs november begint al te vullen. We gaan onze vakantie écht nodig hebben dit jaar...

We hebben gisteren een impopulaire beslissing moeten nemen, en vooral Pepijn was er redelijk verdrietig onder. Na ruggespraak met de juridische afdeling van de horecabond hebben we Monika in haar proeftijd ontslagen. Dat mag hier ook bij ziekte. Er is sprake van een uitzichtloze situatie, ze meldt zich ook voortdurend niet. Haar ziekmelding liep 5 september af, en sindsdien hebben we taal noch teken gehoord. Voor iedereen (ons, de andere medewerkers en zelfs ook voor haarzelf) was het niet eerlijk deze uitzichtloze situatie voort te laten duren. Het is een leuke meid, en het is toch een persoonlijk drama voor iemand als haar lijf niet doet wat zij wil. Als de drukte zo door blijft gaan zullen we een nieuw iemand moeten hebben, dit gaat op de langere termijn niet voor de andere dames. Ze hebben zoveel overuren opgebouwd deze zomer, echt niet meer normaal! In anderhalve week hebben we al 3 keer zelf kamers moeten schoonmaken omdat de anderen niet konden. Niet dat we ons daar te beroerd voor voelen, maar we hebben gewoon niet genoeg uren in de dag om al het werk zelf te kunnen doen.

maandag 12 september 2011

Geintegreerd

Dat Pepijn op het dorpsfeest tot laat in de avond gezellig mee heeft zitten drinken, heeft een band gevormd. De dorpsbewoners zijn (nog) veel leuker dan voorheen. Er wordt nog meer gezwaaid, er worden nog meer praatjes gemaakt, enz. Het dorpsfeestcomité vroeg ineens of ze zaterdagavond mocht komen vergaderen bij ons. Natuurlijk! Ze kwamen rond een uur of acht met een man of 10. We waren bijna helemaal vol (what's new?) met heel veel aankomsten en we hadden ook veel etensbestellingen, dus het was even aanpoten 's avonds. Pepijn heeft een vat bier aangeslagen, en de stemming werd al gauw gezellig. Ook omdat het supermooi weer was (29 graden), en er dus tot laat buiten gezeten kon worden. De reactie van alle dorpsbewoners: waarom komen we hier eigenlijk bijna nooit binnen, en wat is het hier eigenlijk leuk. Eén van de aanwezigen maakt deel uit van onze Frühschoppentafel op zondagochtend, die is hier bijna iedere week, en hij zei meteen "dat heb ik toch gezegd..." Voor het avondeten van de hotelgasten moesten we een hoop gerechten maken, en we hadden dus toch een pan met heerlijke spaanse gehaktballetjes in tomatensaus staan, dus we hebben hen bij wijze van bittergarnituur een schaaltje van die balletjes gegeven. Gevolg: ze hebben zo zitten smullen dat ze begin oktober met minimaal 20 man komen barbequen! Dat weekend is het hotel ook erg vol, dus dat wordt met een beetje geluk/pech wel een mannetje of 40/50 eten. Pepijn heeft meteen een medewerkster gepolst of die misschien 's avonds wil bedienen.

Vandaag is onze klusjesman druk bezig de aanhanger te vullen met hout enzo, we moeten woensdag weer het kampvuur organiseren, en we hebben een reputatie hoog te houden wat achterlijk grote vuren betreft. Het is een ideale gelegenheid om van boomafsnijsels af te komen en oud hout van de renovering van het pand. Wij moeten vandaag aan de bak met veel kamers schoonmaken, er kon vandaag niemand werken: Christine en Katrin zijn op hun andere werk, Sandra heeft geen auto (staat bij de garage) en Monika is nog steeds ziek thuis. We zijn allebei nog flink moe van het weekend, we zijn samen zaterdag weer eens tot laat doorgegaan zonder pauze en hebben samen het ontbijt en de checkout gisteren gedaan. Ook gisteren kon er niet geslapen worden, we hadden weer aankomsten en er was weer flink avondeten besteld. Morgen wordt weer een RUSTdag, met beiden in bed liggen. Onze grote plannen om vorige week dinsdag lekker veel aan onze eigen woonvertrekken te doen is toen om dezelfde reden niet doorgegaan, dus dat moet echt deze week. Het blijft maar druk, volgende week zijn we zelfs helemaal vol, en we hebben deze week dus een paar activiteiten die wij moeten organiseren/begeleiden. Dan gaat vrijdag ook nog mijn beugel eruit. Mijn ouders komen volgende week, die hadden al grappend gevraagd of ze in de garage moesten slapen. Het gaat er bijna op lijken... (nee hoor, pap, mam, maak je geen zorgen...). Bijtijds het eind november is hebben we die vakantie echt hard nodig!

zaterdag 10 september 2011

Hond braaf, baasje .......(vul zelf maar weer in)

Sinds 1 januari nemen wij geen honden meer, dit na een heel aantal nare voorvallen die al eens eerder in onze blogs de revue hebben gepasseerd. Hoe lief wij dieren ook vinden, wij zijn van mening dat andere mensen geen last moeten hebben van ons beest. Goede vrienden Heleen en Arno hebben een hond, en die is weliswaar een beetje druk, maar die gaat heerlijk in zijn kennel liggen slapen, en zij vinden ook dat de hond anderen niet tot last moet zijn. Anderen menen echter maar dat alles maar moet kunnen, en daarom kunnen we helaas geen honden meer accepteren. Dit jaar is nog een soort overgangsjaar, er zijn nog mensen die vorig jaar geboekt hebben voor dit jaar en bovendien zijn er mensen die in het verleden een hotelbon hebben gekocht die tot dit jaar geldig is, waar nog in staat dat 1 hond is toegestaan. Nieuwe boekingen met hond nemen we niet meer. Een paar maanden geleden kreeg Pepijn iemand aan de telefoon die dit jaar een hotelbon had gekocht en niet had opgelet bij aankoop dat honden niet waren toegestaan. Hij was zoooo lief en zoooo braaf en nee, hij zou echt geen overlast veroorzaken. Ze heeft behoorlijk lang op hem ingepraat. Pepijn heeft over zijn hart gestreken, helemaal omdat er in dezelfde week nog een hond zou zijn onder "de oude regeling", en het wel erg raar overkwam als je het de een zou verbieden en dat ze dan bij aankomst een andere hond hier zouden aantreffen.

Het bleek een hele lieve, maar ietwat drukke labrador te zijn. De gasten namen hun intrek in een kamer beneden, aan het eind van de gang. Al snel steeg de lucht van ongewassen hond de trap op tot bij de receptie. Donderdagmiddag: gasten gaan 's middags de deur uit. Pepijn moet even in de werkplaats zijn, tegenover de kamer van de gasten. "Woef" klinkt het gesmoord uit de kamer. Pepijn: "Natas, die gasten van kamer x zijn toch niet thuis?" Na een paar uur is gesmoord woef uitgegroeid tot aanhoudend blaffen, en tegen 23 uur gaat de hond aanhoudend zitten janken als een wolf. Logisch, gezien de tijd dat de gasten dan al weg zijn, moet de hond natuurlijk nodig plassen en hij voelt zich alleen in een vreemde omgeving met voortdurend nieuwe, enge geluiden. Je kunt er alleen weinig tegen doen. Deur open is geen optie, wat als de hond uit angst agressief wordt of ontsnapt? Mensen denken ook niet na: wij wisten van niets, wat als er een technisch probleem is waarvoor wij in die kamer moeten zijn, of er even iets moeten omwisselen of bijvullen?

De volgende ochtend spreekt Pepijn de gasten erop aan dat de hond behoorlijk veel overlast heeft veroorzaakt voor andere gasten. Driemaal raden: ze waren boos op Pepijn!!?!?. Het moest maar normaal zijn dat een hond "territoriaal" was en ging zitten blaffen, en we konden toch onmogelijk van ze verwachten dat ze de hond ergens mee naar toe gingen nemen, dan hadden zij toch geen leuke vakantie? Ja jongens, dat is de essentie van huisdieren en kinderen hebben: je bent niet vrij om egoistisch je eigen ding te blijven doen, je hebt een verantwoordelijkheid voor een hulpeloos wezentje. Je laat je baby toch ook geen hele middag en avond alleen in een vreemde hotelkamer zonder toezicht? Die begint na een uurtje of 7, 8 ook te krijsen.

Pepijn heeft gezegd dat dit de enige waarschuwing was en dat als andere gasten nogmaals last van hun dier hadden dat ze dan 10 minuten later met hond en baggage in de auto zaten, ook al was het midden in de nacht. Ik heb die mensen sindsdien niet meer gesproken, ze lopen demonstratief beledigd, zwijgend de andere kant op kijkend, langs de receptie. Pepijn kan zich wel voor zijn kop slaan dat hij zich heeft laten ompraten. De hond is heel erg lief, alleen de bezitter is weer eens heel asociaal. Nieuwe regel: bestaande boekingen met hond worden nog uitgevoerd (nog 2), en daarna hebben hondenbezitters met mooie praatjes gewoon pech. We maken (dit jaar en in de toekomst) alleen nog een uitzondering voor honden die wij goed kennen, zoals die van Heleen en Arno, en die van stamgasten die al veel vaker met hun hond zijn geweest.

donderdag 8 september 2011

Vliegen enzo

"Pepijn.... waarom staan de ramen van de auto open?" "Dat is tegen de stank". "Welke stank...." "Ach, je went eraan, hoor...."

Gisteren zou ik naar de boekhouder in Cham en de groothandel in Straubing. Aangezien ik toch zo goed als langs het afvaldepot kwam, kon ik meteen al het vuilnis meenemen. Wij mogen hier iedere 2 weken slechts een beperkte hoeveelheid afval aan de straat zetten. Al het overige dien je zelf af te voeren naar het afvaldepot in Wilmering, net buiten Cham. Dit geldt ook voor alle grofvuil. Daar moet je overigens ook allemaal voor betalen. Aangezien we nu al 72% meer gasten hebben dan in dezelfde periode vorig jaar, kun je er van uit gaan dat de afvalberg ook met minimaal 72% gegroeid is. Sterker nog, een aantal goedkope aanbiedingen hebben ervoor gezorgd dat deze extra gasten nog veel meer afval produceren, aangezien dat vaak "kamerkampeerders" zijn die 's avonds niet leuk uit eten gaan, maar op de kamer gaan zitten met de draagtas van de supermarkt.

De stank was niet zo erg, maar na bijna een uur word je toch wel erg moe van al die vliegen die door je beeld vliegen en op je hoofd willen gaan zitten tijdens het rijden. Ik heb eerst maar even het afval gedumpt voordat ik andere dingen ben gaan doen. Je rijdt toch tamelijk voor gek met een auto tot het dak volgestapeld met blauwe vuilniszakken, en de achteruitkijkspiegel was tamelijk onbruikbaar. Gelukkig was er niets gaan lekken, maar Pepijn had de hele binnenkant van de auto ook bekleed met oude gordijnen. De medewerkers van het afvalstation vonden dat maar wat grappig: "Neeeee.....mijn prachtige gordijnen waar ik al zo lang naar op zoek was...verdwijnen hier zomaar in het afvalgat...."

dinsdag 6 september 2011

Computerperikelen

Onze gasten zijn toch nog gekomen. "ja, we dachten we zijn zo vroeg, we maken een uitstapje naar Berchtesgaden". WAAR heen? Geen wonder dat je heel laat aankomt....het is nog net wel Beieren, maar zo'n 3,5 uur van ons vandaan. Ook moet het een gigantische omweg geweest zijn, van Budapest naar Berchtesgaden naar ons....

Na een dagje flinke regen is het vandaag weer prachtig zonnig. Precies mooi getimed voor de Ruhetag. Niet dat we er veel mee gaan doen, ik wil nu al weer naar bed en we zouden een beetje rondrommelen in ons privé. Mijn ouders komen over 2 weken, en het zou wel leuk zijn als er in onze "nieuwe" slaapkamer dan ook schilderijtjes aan de muur zouden hangen enzo...

Deze week is het rustig, ik zit me eigenlijk tijdens mijn ontbijtdienst een beetje te vervelen hier. Het ontbijtbuffet zag er ook heel erg leeg uit. Tsja, voor 10 man heb je toch andere hoeveelheden als voor 30....

Verder is ons online-boekingssysteem "geupdated". Feitelijk dus een downgrade. Een hele hoop functies doen het niet meer, zoals minimum- of maximum-verblijfsduur (kan belangrijk zijn als je 1 bepaalde kamer alleen nog voor een bepaald aantal nachten vrij hebt). Bovendien heeft het systeem besloten onafhankelijk, zonder dat wij wat doen, maar gewoon bepaalde kamertypes voor bepaalde data te sluiten. Gisteren hadden we ineens een heel aantal problemen. Een kamer met een maximum-verblijfsduur van 4 nachten was ineens voor 8 nachten geboekt (moest helemaal niet mogelijk zijn) en een grote reserveringssite kwam ineens met de vraag waarom we voor 4 dagen in september geen kamers meer via hen aanboden, terwijl we er nog 5 vrij hadden. Pepijn was erg boos, en dat is nog een understatement. Als je booking engine je gaat verhinderen om kamers te verkopen, is er echt iets heel erg mis.We krijgen net een mailtje "bij een update is er iets fout gegaan. Is nu verholpen. Vriendelijke groeten". Lekker dan, sorry of zo was wel aardig geweest.....

Ook gezellig was de malware-aanval van een Oekrainse hacker op onze hotelwebsite. Het was Pepijn opgevallen dat er zoveel traffic van 1 bepaald adres kwam, meer dan 100 pings in 4 minuten, en dat een aantal keer in meerdere dagen. Deze robot had een ongezonde interesse in onze login-pagina. We konden zien dat er geprobeerd werd ons password te kraken. Dit lukte gelukkig niet. Laat dit een wijze les zijn voor iedereen: de passwords waarmee het geprobeerd werd waren dingen als "admin", "master", "123456" en dat soort standaard dingen. Laatst las ik toevallig al een artikel dat 50% van de internetgebruikers dit soort passwords gebruikt, ook voor emails of internetbankieren.

Vorige week had de secretaresse van onze broodleverancier een stomme fout gemaakt. Ze had veel te weinig kaiserbroodjes ingetypt in het geautomatiseerde bestelsysteeem, waardoor we maar 1 doos geleverd kregen. Vorige week was het natuurlijk nog heel erg druk, dus Pepijn heeft gebeld met de mededeling dat we het hiermee maar 1 of 2 dagen zouden redden, en dat er toch echt een oplossing moest komen. Antwoord: of we niet wat meer konden bestellen, want voor 2 of 3 dozen gingen ze niet rijden. Pardon??? Wiens fout was dit ook al weer??? De vertegenwoordiger heeft uiteindelijk gereden met zijn eigen auto. We hebben meteen een tweede vrieskast bij hem geritseld, we zijn steeds zo beperkt in wat we kunnen bestellen vanwege opslagproblemen.

Verder hebben we de afgelopen week veel leuke, lieve beoordelingen op veel verschillende websites gekregen met pracht-cijfers. Toch is het altijd lachen wat sommige gasten denken te zien. Eén beoordeling had geen slecht cijfer, alleen wat raar commentaar: qua avondeten had deze mevrouw wel wat anders verwacht dan "opgewarmde kant-en-klaar-maaltijden". HÈ???? Ik zou niet weten waar dat dan zou moeten zijn, maar zeker niet bij ons. Bij ons komt er geen pakje aan te pas; alle soepen, sauzen, hoofdgerechten, you name it, worden zelf gemaakt. Het enige wat wij niet zelf doen, is de inktvisringen en de fetakaasjes paneren, en daar zijn we eerlijk over. Ook had ze nergens een lift gezien. Euh? Welke lift? We hebben geen lift en dat beweren we ook niet.... Ach, ik ben er eens ingedoken en ze schrijft op deze beoordelingssite bijna alleen maar zure commentaren bij alle hotels waar ze verblijft.

zondag 4 september 2011

Eindelijk iets rustiger

Het is warm dit weekend. Het kwik bereikt al een paar dagen de 28-29 graden. Vanaf morgen zou het koeler moeten worden. Weer heeft het weerbericht roet in het eten gegooid. Het vooruitzicht van 1 dagje regen heeft ertoe geleid dat mensen massaal geannuleerd hebben en nieuwe boekingen zijn er nauwelijks bijgekomen. We wachten nog op een aankomst. We voelen zo'n vibe dat dit een noshow gaat worden, vooraf hebben ze een mail gestuurd dat ze achterlijk vroeg zouden zijn en wanneer ze op z'n vroegst konden inchecken. Het is nu bijna 20 uur en ze zijn er nog niet. Geen goed teken.... De gasten die er zijn vinden het overigens prima dat het wat koeler wordt, eindelijk lekker wandelen. Vanaf volgende weekend zit de toko weer ramvol, en dat blijft zo tot half oktober.

Zelf voelen we ons deze dagen niet zo optimaal. Geen idee waar het aan ligt, maar ik ben in ieder geval honsdmoe. Al 2 dagen slaap ik de hele dag, terwijl Pepijn de toko in zijn eentje draaiende houdt. En dat terwijl de arme schat ook zo moe is. Het zal het warme weer en de drukte van de afgelopen tijd wel zijn.

Dinsdag hebben we nog geen aankomsten, maar we hebben al besloten het rustig aan te gaan doen en niet weer een gigantische wandeling te gaan maken. Onze eigen privévertrekken kunnen wel wat liefde gebruiken. Woensdag zouden we eigenlijk naar München voor de feestelijke uitreiking van de driesterren-oorkonde. De Beierse hotelcommissie maakt er altijd een feestje van, met hapjes en drankjes en je mag op de foto met de minister van toerisme en het hoofd van de Beierse Hotelbond. Omdat de minister een andere belangrijke afspraak had, is de tijd verzet van 13:30 naar 10:30. Niet echt joepie als het 3 uur rijden is.... Nu we ons allebei niet zo goed voelen hebben we vandaag de beslissing genomen van deelname aan het evenement af te zien. Het is wel grappig, maar binnen een half uur voorbij, en om daarvoor minimaal 5 uur in de auto te gaan zitten... Zowiezo zou er maar 1 persoon kunnen, de andere moet het ontbijt doen.

Verder lijkt web-log.nl nog altijd dood te zijn. Al dagen komt er niemand met een update, alleen dat "vandaag" de logs het weer gaan doen. Ik zie het al voor me dat wij zo'n geweldige klantenservice hadden, de gasten zouden hier toch gillend de deur uitrennen. Wij weten uit ervaring dat je beter je klanten kunt blijven informeren, zelfs al is dat met "ik weet niets" of "het duurt nog een paar dagen" dan met zwijgen en hopen dat het probleem vanzelf weggaat. Weggaan doet iets wel....alle webloggers stappen massaal over naar andere blogdiensten.

zaterdag 3 september 2011

De grote overstap

Aangezien ik net als de meeste webloggers na 11 dagen de hoop verloren ben dat het met Web-log.nl ooit nog goed komt, post ik dan maar via Blogspot. Zo kan iedereen in ieder geval weer meelezen. Wat we later doen (terug naar Weblog of hier blijven) zien we dan wel. Het zou heel erg jammer zijn als alle leuke, gekke verhalen van meer dan 5 jaar loggen weg zouden zijn. Deze nieuwe blog heeft nog geen foto's of andere leuke features, daarvoor hebben we gewoon even geen tijd.

Zo, eindelijk kunnen we na vele dagen een update plaatsen. Voor diegenen die ???? dachten bij de foutmelding bij het oproepen van de weblog: tsja, dat was niet onze schuld. Web-log.nl had besloten van provider/systeem/whatever te veranderen. Alle 389.957 weblogs moesten overgezet worden van Typepad naar Wordpress. Daarbij is iets grondig misgegaan, met als gevolg dat al deze logs al meer dan 10 dagen uit de lucht zijn.

Niet dat het een zeer groot probleem was, het was de eerste week toch zo’n gekkenhuis in het hotel dat we wel iets anders aan ons hoofd hadden dan leuk te gaan zitten loggen. De hele eerste week heben we eigenlijk vol gezeten, met hier en daar een klein gaatje. Slaapgebrek en met z’n tweeën zonder pauze 18 uur per dag werken bij 34 graden dreigde ons toch wel een beetje op te breken. Zaterdag 27 augustus sloeg het weer ineens om. Vrijdagavond om 23 uur was het nog steeds zwoel warm bij 24 graden, zaterdagochtend werden we wakker met regen en 12-15 graden. Het bleef bij deze ene dag (de meeste gasten vonden het héérlijk, even afkoelen), meteen zondag was het al weer 23 graden en superzonnig. Omdat het slechte weer van zaterdag al erg lang van te voren voorspeld was, zitten we sinds die dag niet meer vol, veel boekingen zijn duidelijk afgeketst door de weersverwachting. We vinden het eigenlijk niet eens echt erg. Het is alleen deze week, daarna gaat de boekingengrafiek weer steil omhoog. Half september hebben we voor veel dagen nog maar een paar kamers vrij. Gaan we dan weer vol komen? We weten het bijna wel zeker.

Afgelopen week was Christine een weekje met vakantie, dus Sandra stond er eigenlijk de hele week alleen voor, met uitzondering van de zondagen als Katrin er altijd is. Gelukkig dus dat het niet helemaal vol was. Oma had gevraagd of de kinderen een weekje wilden komen logeren in München, dus dat was voor Sandra mooi te combineren. Monika is terug van vakantie, en is nog steeds ziek gemeld. Dat blijft voorlopig wel zo. We denken inmiddels allemaal dat die nooit meer terug komt. Ze was in ieder geval niet erg gemotiveerd om ons te bellen na de vakantie dat ze (nog) niet kwam werken, wij moesten haar bellen.

Dinsdag geen aankomsten en geen uitcheckers, en de meeste gasten ontbeten vroeg. Na het ontbijt heb ik even een tukje gedaan terwijl Pepijn en Sandra de afwas deden en de ontbijtzaal strak trokken. Om 14 uur namen Pepijn en ik de trein naar Kötzting, en stapten uit bij halte Zellertal. Van daaruit ging de weg steil omhoog naar de Kaitersberg en de Kötztinger Hütte. Een gigantische klim over rotsblokken, omgevallen bomen en boomwortels. Alleen voor de zeer geoefende wandelaar. Aangezien we het méér dan gehaald hebben, horen we ineens tot onze grote verbazing in die categorie. Bij de Kötztinger Hütte konden we om 17 uur wat drinken met een punt appeltaart. Van daaruit klauterden we verder over de kam richting Rauchröhren, een prachtige plek die we al eens eerder bezochten. Twee maanden geleden hadden we de kamwandeling van Eck naar de Rauchröhren gedaan, nu dus de rest van de kam vanaf de andere kant. Bij de Rauchröhren verlieten we de bergkam en gingen we naar beneden richting Arrach. Daar aten we om 19:30 bij onze collega van Arracher Hof. We hebben dus in 5,5 uur meer dan 20 km door de bergen gewandeld! Na het eten kwamen we toch wat moeilijk overeind, dus we hebben onze collega gevraagd een taxi te bellen. De laatste 4 km in het aardedonker naar huis schuifelen door het woud zagen we niet zo erg zitten. Voor een paar euro werden we netjes thuis gebracht door de taxifirma die wij zelf ook altijd bellen voor de gasten. De dag erna voelden we ons een beetje 99%, maar het viel gigantisch mee met de spierpijn enzo. Zouden we dan toch “geoefende wandelaars” zijn?

Zoals wel vaker een grappige anecdote aan het eind. Gast zegt: “Ik gebruik de sauna niet. Ik bespaar u dus stroomkosten. Krijg ik nu gratis koffie?”

zondag 21 augustus 2011

Topdrukte

Gisteren waren we compleet vol, met extra bedden op meerdere kamers! Het eten/drinken was niet aan te slepen. We hebben zelfs ons eigen eten verkocht (wat nog niet gekookt was maar wel klaarstond in de koelcel) aan hongerige laatkomers….
Vanmorgen was erg hard werken met al die ontbijters en uitcheckers, maar wauw wat een kick!!! We liepen ondanks het slaapgebrek (om half 2 lagen we pas in bed) met een grijns van oor tot oor rond, en kregen ook veel complimenten van gasten dat we het met zoveel enthousiasme deden.
Nu is het een dagje iets rustiger (60% vol, onvoorstelbaar hoog voor een zondagavond), maar morgen en overmorgen zitten we al op 90%, en die laatste bedjes raken we ook nog wel kwijt. De gemiddelde bezetting in augustus is zowiezo om eng van te worden, zo hoog is het nog nooit geweest!

donderdag 18 augustus 2011

Conservatieve chantage

Soms vergeet je even dat je in een aartsconservatief, aartskatholiek land woont. En dan word je meteen knalhard teruggefloten. Ken je de mop van die nieuwe medewerkster? Nou, die kwam niet. Om een lang verhaal kort te maken: ze zou heel graag willen werken (ze zat te janken van frustratie), maar ze mag niet. Van het Beierse systeem niet. Als je onder bepaalde financiele regelingen valt zoals deze mevrouw, mag je hier als vrouw niet werken als je kinderen van 3 jaar of jonger hebt. Zogenaamd om moeder en kind te beschermen, in werkelijkheid omdat moeder de vrouw nu eenmaal thuis hoort. Dit wordt hier ook serieus gewoon in alle openheid door politici als reden aangegeven waarom er hier geen overblijfscholen of creches zijn zoals in Nederland of in andere Bundesländer. Natuurlijk zal het in grotere steden anders zijn, maar hier is nergens kinderopvang. De kinderen hebben hier alleen van 8 tot 11 uur school, en dan krijgen ze zoveel huiswerk mee naar huis dat er wel een ouder thuis moet zijn om te helpen. Als je met kinderen jonger dan 4 jaar toch gaat werken ben je ongeschikt als moeder en loop je het risico uit de ouderlijke macht te worden gezet. In dit geval is de desbetreffende persoon ernstig gewaarschuwd dat ze de voogdij over de kinderen zou kunnen verliezen. Zelfs het woord pleeggezin en uithuisplaatsing is genoemd. Chantage door het juridische systeem, dat verwacht je niet in de EU. Beieren is een bananenrepubliek, we hebben het altijd al gezegd.

Tsja, en ondertussen zijn we weer terug bij af. We worden er met z'n allen moe(deloos) van. Er zijn dagen dat de resterende medewerksters moeilijk te motiveren zijn. Ik zou ook in paniek raken als ik iedere dag een gigantische waslijst met vuile kamers onder mijn neus geduwd kreeg met de mededeling "Je redt het wel alleen h�!" De papierbom in de receptie stapelt zich ondertussen op. Als je een bepaald papiertje zoekt, ben je tegenwoordig wel even bezig. Ik denk dat morgen de beproefde taktiek van alles in een verhuisdoos kieperen en uit het kantoor dragen weer eens moet worden toegepast. Het ziet er namelijk voor de gasten niet meer uit. Met de boekhouding ben ik nog verrassend bij, al moet daar binnenkort weer even aan getrokken worden. Vandaag heb ik mij bij 30 graden in het strijkhok opgesloten. De gestreken theedoeken waren onder andere ernstig op. We waren wel blij met geen avondeten-bestellingen vanavond, we hadden het al druk genoeg. Voor morgen staan er al een paar bestellingen.

Vandaag weer genoeg achterlijke situaties meegemaakt, vooral redelijk wat erg vage figuren aan de telefoon en over de email gehad. De leukste hoorde ik echter van een collega met een restaurant. Gasten zitten in het restaurant en drinken een biertje. Gevraagd wordt of ze er ook wat bij willen eten. Nee, dat hoeft niet. Opeens komt er een pizzakoerier binnen. Een van de gasten rekent de pizza af en klapt de doos open en gaat rustig de pizza zitten eten, aan de tafel van het restaurant, met de servet en het bestek wat daar op tafel ligt. De collega heeft de gast gevraagd de pizza buiten verder op te eten, en die persoon was nog hoogst verbaasd ook…..

dinsdag 16 augustus 2011

Maria Hemelvaart

Weer een week voorbij, en dus hoognodig weer tijd voor een logje. Het is natuurlijk weer een heksenketel geweest, mede ook door het lange Maria Hemelvaart-weekend. Deze week hebben we een record gehaald: we hebben nu al meer gasten in 2011 gehad dan in heel 2010 bij elkaar. Geen wonder dat we ons zo moe voelen…. Vandaag hebben we weer meerdere aankomsten, waarvan eentje tussen 17 en 19 uur en eentje tussen 20 en 22, en de rest weten we niet, dus we gaan vandaag nergens heen. Er liggen nog meerdere klussen die hoognodig gedaan moeten worden, zoals de boekhouding, een gigantische berg strijkgoed, het resetten van de computer van de telefooncentrale, enz. Ook zou even bijslapen wel leuk zijn…..Ik heb ook plannen om wat nieuwe recepten uit te proberen.

De redding is nabij, in vorm van een nieuwe medewerkster. We weten nog steeds niet of onze zieke medewerkster ooit nog terug komt, en de rest kan het niet meer aan. Eentje heeft zelfs bovenop haar normale contracturen 55% overuren gedraaid in de vorige maand. De dochter van onze klusjesman gaat scheiden en heeft dringend inkomen nodig, dus die komt voorlopig even af en toe bijhelpen. Het is een leuke meid die van aanpakken weet. Gezien haar capaciteiten denk ik niet dat het een enorm blijvertje gaat zijn, maar voorlopig is het voor beide zijden een goede oplossing.

Verder gaat alles zijn gangetje. Natuurlijk zouden we kunnen loggen over meerdere lachwekkende situaties, maar dan bestaat het risico dat we in de reacties weer beschuldigd worden van zeuren of gasten afzeiken, dus dat doen we maar niet te uitgebreid. Ok, eentje dan….Ik kwam een paar dagen geleden terug van het boodschappen doen en wilde de auto in de garage zetten. Er stonden twee onbekende fietsen danig in de weg, midden in de garage. Geen idee van wie die waren, meerdere gasten hebben een fietsendrager op de auto. Ik wil ze verplaatsen en constateer dat iemand de fietsen met een kabelslot vastgelegd heeft aan onze stapel winterbanden die in de hoek van de garage liggen. Pepijn en ik hebben dus met z'n tweeen de zware fiets/winterband-combinatie moeten optillen en verplaatsen. Er heeft zich niemand gemeld om te klagen wat we met zijn/haar fietsen hebben gedaan. Geen idee of ze er nog staan of van wie ze nou waren, we zijn al dagen niet in de garage geweest. Wel zei iemand 2 dagen geleden dat ze toch zo vreselijk moe waren van een hele dag fietsen. Ik moest mij verbijten om niet grappend te zeggen dat het ook wel zwaar fietsen zou zijn met zo'n winterband achter je aanslepend. Misschien waren het namelijk niet hun fietsen….

woensdag 10 augustus 2011

Ruhetag letterlijk genomen

Gisteren hebben we onze Ruhetag verstandig gebruikt: om te slapen! Zoals de regelmatige lezer mee heeft gekregen is het nogal druk, en hebben we nogal last van slaapgebrek. Heel de middag allebei ronken was dus een nuttige besteding. We hadden 2 aankomsten, die allebei hadden aangegeven tussen 17 en 19 uur aan te komen. Om die tijd kwamen ze ook allemaal netjes aan, dus om half 8 konden we nog even ergens een pizza gaan eten.

Vandaag doe ik alleen het ontbijt, zodat Pepijn even uit kan slapen. We hebben nauwelijks vertrekkende gasten, dus dan hoef je niet tussen de ontbijtzaal en de receptie heen en weer te rennen of met 2 personen te zijn. Aankomende weekend zijn we weer zo goed als vol, gisteren hadden we nog een paar kamers voor het weekend vrij, maar de helft is daarvan alweer verkocht. Op maandag is hier de zoveelste katholieke feestdag in Beieren, Maria Hemelvaart, dus iedereen heeft een lang weekend vrij. Het is vandaag niet zo mooi weer, maar in het lange weekend zou het 24 graden moeten worden, dus dat verklaart de vele last-minute boekingen.

Verder een hoop verschillende gasten in huis: duitsers, oostenrijkers, hongaren, nederlanders, tsjechen, slowaken, belgen, oud, jong, dik, dun, met de trein, met de motor, sportief of relaxed, in voor een praatje of erg op zichzelf. Het is wel een leuke mix. Iedere dag hebben we veel gasten die bij ons eten, het was dus fijn dat we gisteren even een dagje niet hoefden. De mooiste complimenten over het eten kregen we van een gast die al 31 jaar kookcursussen gaf. Toch een goed gevoel!

vrijdag 5 augustus 2011

Dubbele dienst

We zouden hier natuurlijk kunnen bloggen…
We zouden hier hele mooie foto's kunnen plaatsen van ons korte tripje naar de Trinkwassertalsperre Frauenau en de Baumwipfelweg Neuschönau op onze eerste Ruhe-middag in 6 weken….
Maar ja, geen tijd…..

Het hotel is de hele week helemaal vol en we draaien hier helemaal door. Iedere dag van 06:30 tot minimaal 24:00 zijn we vol in touw, niet even zitten, niet normaal eten, geen rustig moment. Normaal doet 1 het ontbijt en draait tot laat en de ander heeft de uitslaapdag en gaat vroeg naar bed, en dan andersom, maar deze week kan niemand uitslapen of vroeg naar bed. Vanmorgen stonden er nog 9 rekken afwas van gisteravond, we hebben toen om half 12 de handdoek in de ring gegooid omdat we er anders midden in de nacht nog zouden staan…

Positief is dat de hechtingen in mijn duim er vandaag uitgehaald zijn en alles er goed uitziet. Zeer deed het na de eerste dagen niet meer, het was gewoon lastig met het verband.
Goed, genoeg geklaagd, het kopje thee is op, dus weer in de benen…
Tot een volgend moment….

zaterdag 30 juli 2011

Medisch Dagje

Amper 6 maanden nadat hij erin kwam, mag hij er al weer uit: mijn beugel! Gisteren was ik bij de orthodontist en het is helemaal klaar. De eerste voorzichtige prognose was 9-18 maanden, maar eind maart had de orthodontist al aangegeven dat we dat absoluut niet gingen halen. Het is dus uiteindelijk op 6 dagen na net geen half jaar! Gisteren had hij het hardstikke druk, en vanaf volgende week is hij de hele maand augustus met vakantie, dus we hebben een afspraak gemaakt voor 16 september. Bovendien moet de ondersteunende schroef in mijn kaak eruit geoperereerd worden, en wil ik dit soort operaties uit principe niet in juli en augustus als er niemand ziek uit kan vallen.

Nou, dat had ik iets te hard geroepen…. Gistermiddag wilde ik een blik fruitsalade open maken. Je kent het wel, zo'n blik met zo'n treklip. De treklip stribbelde heftig tegen en bij het kracht zetten schoot mijn hand uit en ging ik met mijn duim langs de scherpe rand. Bloeden als een rund, de keuken zag eruit als het decor van een horrorfilm en wat we ook deden, het hield niet op met bloeden. Snel naar de huisarts dus, en het moest gehecht worden. Ik heb heel de praktijk bij elkaar geschreeuwd, het deed zo zeer. Ik zit hier dus met mijn duim in een dik verband wat niet vies of nat mag worden, en laat anderen voor mij werken. Het doet heidens zeer en ik kan er niets mee. Zucht!