ons hotel

woensdag 27 juni 2007

Ik heb gedroomd van Belgie....

Zoiets was toch de tekst van het Goede Doel? De Belgen zijn in ieder geval hard onderweg om onze favoriete gasten te worden. Vriendelijk, beleefd, vragen geen buitensporige dingen maar zeggen het wel als er een probleem is, houden erg van het goede leven (belangrijker: van ons eten), besteden in het hotel ook nog iets aan drankjes enzo, en zijn positief ingesteld (ook als het stroomt van de regen zijn ze gezellig).

Het weer is de laatste week redelijk bizar geweest. Eerst zat ik zo te mopperen over de hitte, toen werd het twee dagen koud en nat, toen werd het opeens weer een paar dagen erg warm en gisteren is de temperatuur van 31 naar 9 graden geklapt. De regen kwam hier met emmers tegelijk uit de lucht, je kon de andere kant van het dal niet meer zien. Moeilijk te voorspellen dus, ik waag me er niet meer aan als gasten het vragen. Door die enorme temperatuurswisselingen zijn onze lichamen danig van slag, nu ligt Pepijn weer een uiltje te knappen, en mijn interne thermostaatje werkt niet meer zo goed.

Over een uurtje gaat de aanvraag voor de derde ster op de bus. Spannend! Het is nog redelijk wat werk geweest, aangezien er op de kamers verplicht een A-Z moet liggen met alle info over het hotel en Lam die je maar kunt bedenken (van de A van Apotheek tot de Z van Zwembad), en je deze A-Z ook ter inspectie mee moet sturen. 21 Pagina’s verder (!!) was hij ‘s nachts om 3.00 uur eindelijk af….

We hebben nog redelijk wat werk te doen aan kamer 12 voordat hij zondag in gebruik genomen kan worden. Pepijn is gisteren naar Straubing geweest met de aanhanger om straattegels voor het terrasje te halen, en de badwand moet nog aan de muur gemaakt enzo. Verder wordt het na het weekend redelijk druk, de buurman organiseert een computercusus voor bejaarden, en daarnaast hebben we nog een heel aantal andere gasten. Wordt dus weer hard poetsen, ook tijdens de week, omdat er dan in de uitgecheckte kamers meteen weer iemand anders incheckt.

maandag 25 juni 2007

Expatblogging

Ik ben sinds een tijdje helemaal fan van een site die Paul Bosman, een Nederlander die bij Airbus in Toulouse werkt, heeft opgezet: Expat-Blogging. Op deze site kun je nederlandstalige weblogs vinden van Nederlanders en Vlamingen in de hele wereld: van Brussel tot Tahiti, van New York tot Johannesburg, van Nieuw-Zeeland tot Peru. Hij kreeg regelmatig de vraag van trouwe lezers van zijn log of hij niet nog meer van dit soort sites kende. Hij ging eens achter de Google zitten, heeft de eerste paar mensen benaderd via de email (hij vraagt altijd wel eerst netjes of je wel vermeld wilt worden), en iedereen weet wel weer iemand anders die ook in het buitenland woont en een weblog bijhoudt. Ik heb ook een middagje geholpen met Googlen, en hem een lijstje gestuurd. Gevolg: hij is nog niet zo lang bezig, en heeft al 193 links in 54 landen!

Wat is er nu zo leuk aan? De herkenbaarheid! De verhalen zijn universeel: het worstelen met een vreemde taal en cultuur, de bureaucratie en papierwinkel waar je niets van snapt, het zoeken van vrienden en het opbouwen van een nieuw leven, het missen van alle bekende dingen (van drop tot sinterklaas tot de familie en vrienden), de zoektocht naar ogenschijnlijk de eenvoudigste dingen naar onze nederlandse/vlaamse maatstaven (van bankstel tot paperclip).

Het mooiste is toch wel het gedoe wat Nederlanders in den vreemde hebben met het verlengen van hun paspoort. Door de verscherpte pasfoto-eisen in Nederland is dat voor expats een bijna onneembare hindernis geworden. Je moet persoonlijk komen opdagen op ongelukkige tijden en belachelijk veel geld betalen aan een door het consultaat goedgekeurde fotograaf (anders worden je pasfoto’s standaard afgekeurd). Wij hebben "geluk" dat we er "slechts" 2,5 tot 3 uur over hebben gedaan naar het nederlandse consulaat in München voor het paspoort van Pepijn. En die ambtenaar vond dat wij al in de rimboe woonden. Vaak lees je dat mensen moeten overnachten, ik las een horrorverhaal uit Polen, die hadden er 10 uur enkele reis over gedaan. Gelukkig hoeft mijn eigen (Britse) paspoort pas in 2013 verlengd te worden, maar daar mag ik dan wel helemaal voor naar het Britse consulaat in Düsseldorf (die maken ze in München niet…)

De omstandigheden van al deze bloggers zijn uiteenlopend: "echte expats" voor een groot bedrijf die wéten dat en waneer ze weer naar huis gaan, mensen die direct bij een buitenlands bedrijf hebben gesolliciteerd, ontwikkelingswerkers, missie- en zendingswerkers, mensen die hun grote (buitenlandse) liefde achterna zijn gereisd, en eigen ondernemers. Tot die laatste groep horen wij natuurlijk ook. De verhalen van andere hotel- en pensioneigenaren in den vreemde zijn voor ons extra leuk en herkenbaar: bijvoorbeeld de logs van Ineke en Jacco in Oostenrijk, Marjolein en Cees in Maleisie, Andreas en Pieter in Noorwegen, en Petra en Gert-Jan in New York.

Met ons gaat het nog steeds goed. Het feit dat we na 13 maanden nog steeds geen dag heimwee hebben gehad, betekent waarschijnlijk dat we dat ook niet meer gaan krijgen. De logjes gaan vaak over het hotel, maar als alles straks compleet op rolletjes loopt, zullen er wel meer logjes volgen over dingen die ons opvallen in Duitsland. En ondanks dat het een buurland van Nederland is, zijn er echt cultuurverschillen! Vroeger zeiden mensen ook altijd tegen mijn ouders dat een nederlands-engels stel wel weinig cultuurverschillen zou hebben, maar dat is ook al zo’n misvatting.

donderdag 21 juni 2007

Het regent!

Gisteren was het 35 graden toen we naar de bouwmarkten gingen om spulletjes te kopen voor kamer 12. We zijn gelukkig goed geslaagd voor een bankje, een badwand en wat kleine dingen zoals zeepbakjes enzo. Toen we thuis kwamen waren we zo moe en warm dat we geen honger hadden, we hebben tegen heug en meug 1 broodje met een knakworstje gegeten (culinair he?). Pepijn heeft vannacht echt beroerd geslapen door de warmte, ondanks de airco was hij er al weer vroeg uit. Het kamers schoonmaken schiet voor geen meter op, iedere stap is te veel. Ook hebben we nog niets gedaan met de gekochte spullen. Pepijn zit wat rond te rommelen met de hotelboekingssystemen om de prijzen voor volgend jaar goed in te stellen. Gisteren kregen we namelijk al een aanvraag voor Oud & Nieuw. Het is net eindelijk begonnen te onweren en te stortregenen, volgens de weersverwachtignen zou het nu écht afgelopen moeten zijn met de hitte. Hopelijk worden mijn logjes dan ook weer wat positiever!

Pepijn heeft hier aan de telefoon een heftige discussie met HRS. Wat een $%#^@-bedrijf is dat toch. Ondanks dat ze 1 van de grotere boekingskanalen zijn, krijgen we nauwelijks boekingen, en als jullie je onze eerdere logjes nog herinneren, kwam bijna alles wat we van ze kregen niet opdagen en kregen we de meest belachelijke verzoeken van hun klanten. Geamuseerd en met een steeds groeiende ergernis zit ik dit gesprek aan te horen. Dat is er zoals altijd 1 in de categorie  "wil niet, kan niet,  ben niet geinteresseerd". Hun boekingen lopen voor geen meter, als het aan het eind van het jaar niets doen, gaan we waarschijnlijk de samenwerking beeindigen.

Gisteravond kreeg ik een mailtje van een vriendin die nog bij Martinair werkt. Het rommelt in de pers behoorlijk, maar wat er nu aan de hand is weet eigenlijk niemand op de werkvloer eigenlijk. De kans zit erin dat alles wordt overgenomen door KLM en Transavia, en de grondstewardessen zitten echt op het schopstoeltje. Voor de vliegtuigen, de cabinebemanningen en het vrachtafhandelingspersoneel is er wel toekomst, maar Transavia wordt ingecheckt door KLM, en die hebben zoveel extra passagepersoneel waarschijnlijk niet nodig. Vooral bij de wat hogere functies zoals senioren (zoals mijn vriendin) en supervisors gaan er mijns inziens wel klappen vallen, aangezien de hele organisatiestructuur bij de KLM anders in elkaar zit. Pfff…. ben ik blij dat ik daar niet meer werk!

dinsdag 19 juni 2007

Leer je krukje praten

We hebben het de laatste dagen best druk. Niet zozeer met gasten, je merkt toch dat de lange weekends (Hemelvaart, Pinksteren, Frohnleichnam) voorbij zijn, maar dat de zomervakantie nog niet is begonnen. Eigenlijk zijn we druk met van-alles-en-nog-wat. Er zijn nog steeds een aantal kamers niet schoon, er ligt een berg administratie, door het groeizame weer blijft Pepijn maar gras maaien (2000m2!), het washok ligt vol met tafelkleden die nog gewassen moeten worden en door de wolken stuifmeel blijf je de balkonnetjes, terrasjes en ramen maar lappen. We hebben de hele belastingadministratie maar weer bij onze financieel adviseur afgegeven, we hebben de handdoek in de ring moeten gooien, daar hebben we echt geen tijd voor.

Met de boekingen loopt het sommige dagen top, andere dagen is het rustig. Wel leuk is dat er steeds meer mensen terugkomen of na hun verblijf een positieve reactie geven. Deze week hadden we 2 stellen onderweg naar Venetie die 1 nacht bij ons sliepen. Ze hebben meteen voor de terugreis volgende week hun kamer betaald, zo graag kwamen ze terug. Groot was het plezier toen ze belden dat ze dat verblijf graag wilden verlengen naar 3 nachten omdat ze het zo naar hun zin hadden gehad. Gisteren belde er een gast, die met Pinksteren bij ons was, om in augustus 10 nachten te reserveren! Ook ontvingen we gisteren een mailtje van gasten die hier met Hemelvaart waren: die hebben een reislog op internet gezet met een positief verhaal over ons en een linkje naar onze website. Leuk is ook dat we bij een nederlandse site bij de "speciaal aanbevolen hotels" zijn gezet. Gasten hebben duidelijk dus een positieve enquete ingevuld (bij hen krijg je die helaas niet te zien). We hebben nu gasten waar we een beetje gemengde signalen van ontvangen. We weten niet echt zeker of ze het wel leuk vinden. Ze zijn hier 10 dagen, ik neem aan dat ze het wel zouden zeggen als er iets niet naar wens is. Ach, nou ja, we zien het enqueteresultaat vanzelf als ze die online invullen.

Vorige week hebben we bij de Ikea in de uitverkoop een mega-aanbieding badkamerkrukjes gescoord. We hadden badkamerkrukjes, maar een aantal waren redelijk aftands geworden (roestige pootjes enzo). We hebben de grootste lol gehad bij het in elkaar zetten: ze heten namelijk Fürby. Voor de leken onder ons: je hebt zo’n harig griezelig knuffelbeest wat je praten kan leren: Furby. Ik denk alleen niet dat het met een badkamerkrukje lukt…..

Hier is het vorige week slechts 1 dag wat koeler geweest, inmiddels klimmen de temperaturen weer gestaag. Vandaag wordt het 28-32 graden, en morgen 31-34 graden. Pepijn is maar vroeg begonnen met gras maaien, later op de dag is het veel te heet. Tenzij er last minute iets binnen komt zijn we vanaf morgen een paar daagjes leeg voordat er weer redelijk wat gasten komen. Hoog tijd om kamer 12 (onze nieuwe familiekamer) eindelijk helemaal af te gaan maken, die is vanaf 1 juli namelijk verhuurd. We moeten nog wat spulletjes kopen, zoals een koelkastje, een bankje en een badwand.

vrijdag 15 juni 2007

Airco

We zitten met smart te wachten op de onweersbui die een eind gaat maken aan het plakkerige warme weer. Al dagen valt er ‘s avonds een flinke klap, soms ook even wat regen overdag, maar echt verlichting brengt het eigenlijk niet. Gelukkig hebben we vorig jaar (toen het 9 weken 35-37 graden was) het oneindig wijze besluit genomen een mobiele aircounit te kopen voor onze slaapkamer. En dan niet zo’n ding wat je met water moet vullen, nee, een echte, die ook ontvochtigt. Dat ding heeft dit jaar onze gezondheid gered. Zo’n druk bestaan en dan niet slapen, dat zou niemand al die tijd volhouden. De laatste hittegolf is de ergste, omdat het zo vochtig is, vrij ongewoon voor een landklimaat. Ik voel me slap en mijn humeur wordt er met die warmte ook niet beter op.

Gisteren was dansles met die warmte ook geen pretje. Onze lerares wilde de airco niet aan, want daar kreeg ze zo’n hoofdpijn van. Euh… en wij nu niet van de warmte…? Vandaag kwamen de eerste gasten al heel vroeg aan, die hadden ivm de warmte ‘s nachts gereden. Gelukkig waren we net klaar met die kamers. De volgende gasten hadden een standaard kamer geboekt, maar wilden liever een balkon. Die moesten er even 5 minuten op wachten, Pepijn was er bijna mee klaar. Meestal als mensen een standaard kamer geboekt hebben, zorgen we dat er ook een kamer met balkon of terras klaar staat. Ongeveer 80% van de gasten willen daar vanwege het uitzicht wel voor bijbetalen, helemaal met mooi weer.

maandag 11 juni 2007

Groep

He, he, eindelijk tijd voor een logje! De afgelopen dagen was het echt hollen, rennen, vliegen. De grote groep die we hier vanaf donderdag hadden, wilden alle avonden hier eten, dus dat was hard werken. Daarbij was het ook nog 30-34 graden, dus we hebben flink gezweet. Zowiezo zijn groepen altijd heel hard werken, want die willen natuurlijk allemaal tegelijk eten, allemaal tegelijk in- en uitchecken en allemaal tegelijk een drankje. Als je individuele gasten hebben, komen die nog gespreid ontbijten. Hier zag het buffet er na 3 minuten uit of er een zwerm sprinkhanen was neergedaald. Wat bij groepen altijd opvalt, is dat ze ten opzichte van elkaar zo weinig tolerant zijn: snel alle broodjes graaien, stel je voor dat iemand anders een broodje meer heeft als jij…. Als het holbewoners waren geweest, hadden ze elkaar met hun knots geslagen. Er waren er gelukkig ook een paar bij die wel doorhadden dat als ze rustig hun kopje koffie dronken, alles vanzelf werd aangevuld.
Het eerste wat we gisteren gedaan hebben toen de bus wegreed, was een paar uur terug in bed kruipen. Ik stond te tollen op m’n benen van vermoeidheid! Na het schoonheidsslaapje hebben we in rap tempo alle bedden afgehaald (de wasserette komt op maandagmorgen vroeg), en daarna zijn we naar Lam gewandeld. Voor het eerst in 4 dagen buiten in het zonnetje. Het was zes uur, en nog was het 24 graden! Bij 1 van onze collega’s op het marktplein hebben we gegeten. Ze vonden het oprecht leuk ons te zien, de baas en zijn vrouw kwamen uitgebreid bij ons aan tafel zitten kletsen. We kennen ze natuurlijk al van de hoteliers-ronde tafel, en van de wandelbrochure, maar we hadden er nog nooit gegeten. Alle collega’s in Lam hadden het gisteravond rustig, het lange Fronleichnam-weekend was voorbij, de meeste gasten waren naar huis.
Vanmorgen besloten we naar Regensburg te rijden voor een bezoekje aan Ikea, wat andere woonwinkels en een grote bouwmarkt. Het was zo ongeveer de enige dag in weken, zo niet maanden, dat we samen weg konden. Voor onze derde ster hadden we nog tafellampjes nodig (verplicht, wie snapt ‘m nog?) en daarvoor zijn we leuk geslaagd. We werden gebeld door gasten die morgen zouden aankomen. Ze waren vandaag alvast een stukje gaan rijden, maar het ging zo voorspoedig dat ze er bijna waren: of we nog een kamer hadden vanavond. Wij zijn dus snel naar huis gereden en hebben als de wiede-weerga een kamer schoongemaakt. Pepijn is net naar bed, ik moet het ontbijtbuffet nog opzetten.

maandag 4 juni 2007

De reis

Ik ben weer terug op het honk. Nog steeds vreselijk moe, voor mijn rust ging ik natuurlijk niet, en we hadden al een vreselijk drukke tijd achter de rug. Eigenlijk wilden we vandaag uitslapen, maar we zijn een van de eersten op de ronde van de wasserette, dus die staat tussen 7 en half 8 voor de deur.

Pinkstermaandag was het even doorwerken, vroeg opstaan, iedereen ontbijt voeren en uitchecken, snel alle afwas wegwerken, de laatste dingen inpakken en toen alweer weg naar de luchthaven. Gelukkig kon ik online inchecken, dus ik hoefde mij geen zorgen te maken of ik wel aan boord zou zitten. Later bleek dat dit een hele goede zet was geweest, want zowel de vlucht naar Zurich als die van Zurich naar Amsterdam was overboekt. Pepijn en ik hebben heerlijk samen gelunched. De luchthaven van München is echt een superluchthaven, ruim, modern en na de paspoortcontrole overal gratis koffieautomaten. Zurich is op zijn zachtst gezegd iets minder. Dat het 4 graden was en het stortregende (München: 24 graden en zonnig) hielp natuurlijk ook niet voor de sfeer. Wat een oude terminal! Ik voelde me alsof ik in de jaren 50 beland was. Het toestel uit München was veel te vroeg geland en de vlucht naar Amsterdam had vertraging, en na 3 uur had ik het echt wel gezien. Ook het etensaanbod was weinig verheffend. Aangezien Pepijn en ik in München al een warme lunch hadden gehad, wilde ik eigenlijk alleen een lekkere sandwich, zelfs dat bleek moeilijk. Het overstappen op zich was overigens niet heel erg, ik vond het wel leuk, en zal het in de toekomst ook zeker weer doen. Mijn ouders stonden mij in Amsterdam al op te wachten.

Zoals ik in het vorige logje al schreef, die paar dagen zijn echt omgevlogen. Wel heb ik op vrijdagmiddag op de valreep nog even wat dingetjes kunnen kopen voor mijzelf en het hotel. Ik kreeg ook nog wat spullen mee uit oma’s huis, zo had ik een koffer vol gordijnen die we mogelijk in het hotel kunnen hergebruiken. Het was volgens mij voor Pepijn wel even schrikken dat ik met minder dan 8 kilo handbagage vertrok en met twee koffers met 27 kilo terugkwam (ahum). Gelukkig hoefde ik geen overbagage te betalen (als ik er zelf had gezeten, had ik er op z’n minst toch wel iets van gezegd….).

Door de oud-collega’s werd ik hartelijk ontvangen, het was wel grappig om te zien dat mijn postvak nog steeds niet in gebruik was bij een ander en dat mijn twee- en drielettercodes ook nog niet uitgegeven waren aan een ander. Het was ontzettend druk, dus niemand had echt lekker tijd om uitgebreid te praten. Het toppunt was de halsupervisor die haastig binnenliep in het kantoor, mij zag staan en uit gewoonte zei "ach, zou jij meteen kunnen beginnen met inchecken". Toen iedereen begon te lachen keek ze nog eens wat beter en moest ook vreselijk lachen: "O nee, je werkt hier niet meer".

De vlucht terug was heerlijk leeg, ik had twee stoelen voor mezelf, en ik was zo weer in München. Aangezien Pepijn en ik allebei helemaal kapot waren, zijn we meteen naar huis gereden. Gisteren zijn we meteen begonnen met het schoonmaken van de hotelkamers. Nog een paar dagen, en dan zitten we weer helemaaal vol.

vrijdag 1 juni 2007

Naar huis

Natascha:
Helaas was ik niet in Lam voor ons 1-jarig jubileum, en dus kregen jullie daarover van Pepijn een logje. Ik ben nu een paar dagen in Nederland en morgenochtend vertrek ik weer naar huis. Ik moet zeggen, ook al ben ik bij mijn ouders in mijn ouderlijk huis, is het heel gezellig en heel fijn om ze weer te zien, toch ben ik ergens wel blij dat ik morgen weer naar HUIS mag.

Jammer is wel dat we het zo druk hebben gehad met de papieren rompslomp van de nalatenschap, het leegruimen van het huis en de crematie zelf, dat ik weinig tijd heb gehad voor andere dingen. Zo was het niet mogelijk met bekenden en vrienden af te spreken. Ik moet zeggen dat ik dat wel heel erg vond. Als je weg bent mis je vooral de mensen, niet zozeer de plaatsen. Morgen wil ik wel een uurtje eerder naar Schiphol om even gedag te kunnen zeggen tegen alle oud-collega’s.

Ik ben deze week heel snel naar binnen gerend bij een paar elementaire winkels zoals de Hema, gek genoeg mis je dat in het buitenland. Er bestaat zelfs een boekje over nederlanders in het buitenland met de titel "Ik mis alleen de Hema" . Toen ik het zelf las voor ons vertrek dacht ik "yeh, sure…" maar het is echt zo. In Duitsland lijken ondergoed, sokken en panty’s wel veel duurder te zijn als in Nederland en de schrijfwaren en woonaccessoires van de Hema hebben ook een erg goede prijs-kwaliteit verhouding. Toen ik nog bij Crowne Plaza in Amsterdam werkte, was achter het hotel de Nieuwendijk, en de stewardessen van United Airlines die iedere dag bij ons sliepen hamsterden echt de panty’s van de Hema.

Ik moet zeggen dat ik door de drukke activiteiten niet echt tot rust ben gekomen, en ik vertrok natuurlijk al kapot uit Lam door de Pinksterdrukte. Net als de vorige keer in september, word ik hier in Nederland gek van de drukte, de onbeschoftheid, de gehaastheid en het verkeer in Nederland. Overal lijken er wel huizen te staan of gebouwd te worden, nergens een stukje groen en al die duizenden mensen overal. Ik mis mijn uitzicht op de bomen, de bergen en het groen. Ik mis Pepijn en de poesjes, de rust en de stilte, de vele dieren in de tuin, het tsjilpen van de krekels en de lichtjes van de vuurvliegjes in het donker. Ik mis zelfs het harde werken en de hotelgasten. Het enige moeilijke is dat ik morgen wel weer mijn ouders achterlaat, om ze waarschijnlijk maanden niet te zien.