ons hotel

woensdag 28 februari 2007

alledaags

Na het mooie weer van vorige week, regent het nu al 3 dagen flink. Zelfs de katten, normaal echte buitentijgers, zetten 1 poot buiten, en rennen dan weer hard naar binnen. We balen er wel een beetje van, twee weken hebben we verlangend naar buiten gekeken, en nu er geen gasten zijn, WIL je niet eens naar buiten. Gisteren zijn we naar Regensburg geweest, maar eigenlijk alleen om boodschappen voor het bedrijf te doen. Dus we hebben de Metro (lokale Makro) en de Ikea en dergelijke weer eens gezien, maar niets van de stad. Niet dat je de auto uit wilt, met dit weer. Voordeel is wel dat het boven de 1000 meter heel licht sneeuwt. Volgend weekend wordt hier op de Arber de Ski World Cup gehouden, maar het spant er nog steeds om of het doorgaat. Een flink pak sneeuw op de berg zou mooi meegenomen zijn, maar de verwachtingen zijn wat dat betreft niet hooggespannen.

Pepijn heeft vandaag de tapijtegels in de nieuwe gang gelegd, je breekt nu tenminste je nek niet meer over de losliggende tegels. Het resultaat is onverwachts goed geworden door een verspringend kleurpatroon. Als de muur afgewerkt is en de voordeur erin zit, plaatsen we wel weer eens een foto. We waren gisteren onder andere bij Ikea om te kijken voor boekenkasten voor in de nieuwe bibliotheek, Pepijn moet als het droog is nog een paar dingen zagen en dan kunnen we die kamer gaan opruimen, verven en inrichten. We hebben gisteren ook wandtegels gezien voor onze eigen badkamer en de te verbouwen gastenbadkamer, maar net als de boekenkasten nog niet gekocht. Dat hebben we inmiddels wel geleerd, het is verleidelijk om teveel spullen in 1 keer te kopen, en dan ligt alles maar te liggen totdat je er eindelijk tijd voor hebt. Had je beter de spullen nog even in de winkel kunnen laten en het geld nog een paar maanden op je bankrekening laten staan.

Maandagavond hadden we een hele tevreden Italiaanse zakenman. Als een Italiaan zegt dat het eten en de koffie zo lekker zijn, dan heb je echt iets goed gedaan. Wij voelden ons in ieder geval gevleid door het compliment. Hij zat te grappen dat hij zijn baas ging bellen dat hij hier nog een dagje wilde blijven.
Vandaag samen met onze collega’s van het andere hotel in Frahels een offerte de deur uitgedaan voor een enorme groep. Zij konden de groep niet in zijn geheel kwijt, en wij ook niet, dus hebben we er een gecombineerde aanbieding van gemaakt. Het is 200 meter lopen van de een naar de ander, dus zo’n drama is dat niet. Zij hebben een zwembad en een sauna, wij hebben internettoegang en (tegen die tijd) een bibliotheek. Samen kun je dus wel wat aantrekkelijks aanbieden, aangezien we voor de rest wel in dezelfde (prijs)klasse liggen. We zijn heel benieuwd of het wat wordt, misschien gaan ze toch liever voor een ander die iedereen in 1 pand kan onderbrengen. Zou mooi zijn, dan zijn beide hotels met Hemelvaart vol.

Verder weinig spannende dingen, deze week tijd voor gewone dingen, zoals strijken, klussen en de administratie doen. Met vertalen gaan het redelijk, ik begrijp echt niet waar die Tsjechische vertaalster 3 hele dagen voor nodig had, ik ben drie en een half uur bezig geweest, en heb meer dan de helft af. Pepijn zei al, we moeten het maar een beetje rekken, anders ben je gewoon niet geloofwaardig, dan denken ze straks nog dat ik het heb afgeraffeld.

zaterdag 24 februari 2007

Losgeslagen

We hadden vannacht een nederlands gezin in huis waarvan de 4 puberende kinderen op zijn minst discutabel gedrag vertoonden. Gelukkig deed papa nog erg zijn best om corrigerend op te treden, anders was het hier echt gezellig geworden… Kijk, dat wij nou niet de grootste kindervriend zijn, dat weten we zelf ook (daarom hebben we ze ook niet), en waar het om kinderen gaat, kun je een bepaald gedrag te verwachten. Zo hangen alle kinderen graag meerdere zakjes smaakjesthee in hun theepotje om uit te vinden dat deze combi toch niet echt lekker is, knoeien ze veel en stoten ze vaak hun cola om, en rennen en gillen ze in de gang, en kun je op alle ramen vieze vingers verwachten. Dat doen alle kinderen, ook Duitse.

Aan een paar dingen heb ik me echter wel meer dan gemiddeld geergerd, maar misschien ben ik niet normaal hoor. Misschien kunnen jullie reageren wat jullie van onderstaand lijstje normaal gedrag vinden:
  1. je begrijpt niet waar zo’n rond plastic ding met zo’n plastic zak erin voor is, dus gooi je in je hotelkamer maar gewoon al je afval op de grond.
  2. het is natuurlijk heel erg cool om vanaf de balustrade in de gang naar beneden te spugen op de binnentrap van het hotel, zodat jouw spuug, compleet met kauwgom, onderaan op de trap ligt.
  3. je hebt ruzie met je broer, dus pak je het schoenpoetsapparaat uit de gang van het hotel, en probeer je dat naar hem te gooien (gelukkig was ik sneller).
  4. je hebt ruzie met je neefje wie er mag chatten op de hotelcomputer, dus pak je het toetsenbord en begin je erop los te slaan (gelukkig was ik in de buurt).
  5. je broertje heeft de deur van de hotelkamer op slot gedaan, dus besluit je om de deur in te trappen (gelukkig was papa in de buurt).
We klagen niet te hard hoor, we hebben heel veel eten en drank aan ze verkocht, wat die mensen in 1 avond geconsumeerd hebben, dat verteren andere gasten in een week nog niet. Op dit moment kunnen we iedere cent die we verdienen goed gebruiken, maar als deze mensen weer boeken, dan vragen we toch wel een paar euro meer voor het geval er dingen echt gesloopt worden.

We hadden voor vanavond 1 boeking voor 1 nacht, maar die is geannuleerd. Geen probleem, kunnen wij vanavond naar de dansavond van de dansschool, even relaxen. We hebben trouwens besloten dat we eigenlijk van die ene boekingssite, waarvan dit afkomstig was, af willen, we krijgen iedere keer vage boekingen van mensen die steeds weer annuleren of helemaal niet op komen dagen (schatting 80% van de gevallen), en die 20% die wel komt opdagen, boekt voor 1 nacht, besteedt helemaal niets (koopt nog geen kop koffie), en neemt meestal ook nog alle Freebees zoals zeepjes, douchegelletjes en naaisetjes mee. Dat laatste mag heus wel hoor, het is meer het patroon wat opvalt (niets besteden én alles meenemen).

Donderdag zijn de nieuwe reclameborden geplaatst. Zoals je misschien uit het logje "Reclame, reclame" van 24 oktober 2006 nog weet, is Pepijn in eerste instantie met wat plakletters uit de bouwmarkt aan de slag gegaan om de borden enigzins toonbaar te maken, maar het was al een tijdje de bedoeling dat de reclamebordenfirma nieuwe zou leveren. Na veel zeuren (ze zouden eigenlijk rond Kerst geleverd worden), kwamen ze dan toch deze week. Alleen een beetje jammer dat ze een aantal dingen niet bij zich hadden en bepaalde zaken niet naar wens uitgevoerd hebben. Volgende week moeten ze dus nog even terug komen. Op alle borden staat nu Hotel, het nieuwe gevelbord is veel groter dan het oude Pensionbord, maar het valt nog steeds enigzins weg.
Alleen jammer dat de spotjes voor dit bord niet pasten, en ze daar dus voor terug moeten komen:
De foto’s zien er wat vlekkerig en donker uit, Pepijn wilde graag nog even net voor donker een foto maken toen de werklui weg waren.

Verder heeft Pepijn donderdag stevig ruzie gehad met de 80-jarige buurman die alsmaar loopt te zeuren over van alles en nog wat. Hij doet het volgens ons expres, hij kiest namelijk het voor ons meest onhandige moment uit om over iets totaal onbelangrijks te klagen (we gaan net weg en zitten al met onze jassen aan in de auto, er staan net mensen in te checken, we zijn net eten aan een vol restaurant aan het serveren, we hebben net meerdere werkmensen over de vloer, we staan net heel gevaarlijk te balanceren op een ladder). Het lijkt ook wel alsof hij zoveel mogelijk publiek wil om ons te kakken te zetten, en hij wil ook altijd dat we NU meekomen om te kijken. Als we geen gasten hebben, of het niet druk hebben, dan zie je hem niet. Afijn, hij had gezien dat er twee werkmansbusjes op onze parkeerplaats stonden (satellietmonteur en reclamebordenman), én meerdere auto’s van gasten, dus dat was het moment om tegen Pepijn te schreeuwen dat hij ogenblikkelijk mee moest komen om naar de bladeren in zijn tuin te kijken. Dus Pepijn rustig gezegd dat het nu een beetje slechte timing was, maar dat als de werklui weg waren, hij er best met hem over wilde praten. De buurman begon steeds harder te gillen, zodanig dat alle buren naar buiten kwamen om te zien wat er aan de hand was…. Iedere keer beweert hij dat er bladeren van ONZE bomen in zijn tuin gewaaid zijn. Dat alle buren meerdere loofbomen in de tuin hebben en dat we in het Beierse WOUD wonen met een enige tientallen miljoenen bomen, dat wil hij niet horen. Het heeft in een bosrijk gebied echt geen zin om bladeren te gaan staan ruimen, 1 windvlaag en er ligt weer 100 kilo uit het bos in je tuin. Bovendien kun je al die bladeren nergens inleveren, dus moeten ze op de composthoop (die volgens hem ook te dicht bij zijn huis ligt, ook onzin), waar ze toch weer vanaf waaien. Uiteindelijk is hij weggemarcheerd met de mededeling dat hij zelf wel bladeren ging staan rapen in onze tuin. Dat heeft hij 5 minuten lang in het volle zicht uiterst theatraal staan doen, totdat hij door had dat er echt niemand enige aandacht aan schonk. Dit huis is voor onze buurman zijn tweede huis: hij woont eigenlijk in München. Het is echt zo’n type waar ze in boerengemeenten in Nederland zo’n last van hebben, van die mensen die daar gaan wonen voor de rust en dan gaan klagen over de strontlucht. Als hij nog 1 keer komt, zal ik voorstellen om alle bladeren van onze bomen één voor één pimpelpaars te verven met watervaste verf, zodat ik in het najaar precies kan controleren welke van onze bladeren in zijn tuin liggen….

Pepijn heeft net met onze andere (toffe) buurman de omgewaaide boom omgezaagd die in de orkaan neer was gegaan. Hij had gezegd dat hij om 2 uur langs zou komen met de kettingzaag, en is toen  om kwart voor 2 zelf alvast maar begonnen. Pepijn kreeg nauwelijks de kans om iets te doen en moest er hard achteraan rennen met een flesje wijn als bedankje, zo snel was hij weer weg. De buurman was erg verbaasd door dit gebaar, dat was toch normaal dat buren elkaar hielpen, als er nog iets was moesten we maar gewoon aanbellen. Kijk, zo kan het dus ook. Morgen met het Frühschoppen nemen we gewoon geen geld van hem aan voor zijn biertje. Zal mij benieuwen of de andere buurman er ook is, en nog wat te zeggen heeft.

woensdag 21 februari 2007

Keuken

Mensen die onze weblog al wat langer volgen, hebben in juni een "gevaarlijke" foto gezien van mij, terwijl ik met veiligheidsbril en stofmasker de keukentegels eraf aan het bikken was. Hierbij hebben wij veel hulp gehad van mijn vader, en van goede vriend Harald en zijn broer Alwin. Sommige mensen vragen ons al een tijdje naar een foto van onze keuken. Het is Pepijn nu eindelijk gelukt een redelijke te maken:

Beter dan de jaren zeventig keuken met bruine tegeltjes die erin zat!
Voor de rest hebben we het onverwachts echt ontzettend druk gekregen. De aanvragen en boekingen stromen binnen, ook voor deze week. Aan ons illustere lijstje "verzamel nationaliteiten" kunnen we nu ook Italianen toevoegen. De VVV wordt gek al ze onze afdrachtlijst voor de toeristenbelasting krijgen, die zien hier nooit een buitenlander… En onze buurman (die een vakantiewoninkje verhuurt) afgelopen zondag maar beweren: "internet, dat brengt niets". Túúrlijk joh! Gevolg van al die drukte is wel dat we morgen niet naar dansles kunnen, er komen 4 kamers aan tussen 7 en 8 uur, en die willen eten, net als de gasten die al in huis zijn. Nou ja, we klagen niet, maart wordt weer behoorlijk stil zoals het er nu uitziet, dus dan halen we dat lesje wel weer in. Sterker nog, dan gaan we behalve donderdag ook naar de les op dinsdag, aangezien wij nooit de Weense Wals en de Disco-Fox (wij hadden er ook nog nooit van gehoord) geleerd hebben. Er is op de dinsdagen in maart 4x een stoomcursus, dus dan kunnen we het een en ander inhalen.

Verder nieuws: morgen worden de nieuwe reclameborden aan de weg en aan de gevel geplaatst, en we hebben vandaag de drukproef voor de folder goedgekeurd om gedrukt te worden. Ook komt morgen de satellietmonteur de laatste details doorspreken voor de satelliet, de telefoon en het computernetwerk.
Door alle drukte komen we nauwelijks toe aan iets anders dan koken, was draaien en kamers schoonmaken. Er liggen een aantal belangrijke dingen alsmaar te liggen waar we echt de tijd niet voor hebben, doodzenuwachtig worden we ervan. Zo ligt er een kwartaal bonnetjes voor de BTW-afdracht om te filen, en aan het vertaalwerk voor de VVV is ook nog niemand toegekomen. Verbouwen en klussen hebben we deze week maar even helemaal opgegeven.

zaterdag 17 februari 2007

Lucratief

Ineens hebben we dit weekend aardig wat gasten. Gelukkig maar, na de oneindig rustige maand is het wel gezellig om weer wat leven in de brouwerij te hebben. De gasten hebben ook leuk lenteweer meegenomen, ik heb mij vandaag meteen als vrijwilliger aangemeld om de ramen te zemen, lekker zonder jas in het zonnetje buiten. Pepijn heeft de keukenramen aan de binnenkant gezeemd, en heeft nu net met engelengeduld ondoorzichtig folie op de onderkant van die ramen geplakt. We hebben niets te verbergen of zo, maar af en toe staat er wat afwas als we de vaatwasser nog moeten inruimen, en dat ziet er vanaf de straat erg rommelig uit. Krijg je maar roddels van….

Voor veel van de gasten zijn we ook aan het koken, dat is altijd extra gezellig. We zitten nu nog op 2 personen te wachten die vanavond inchecken. Morgen komen er meer gasten bij, en donderdag komen er nieuwe mensen aan, en zaterdag, dus de hele week zijn we aardig onder de pannen. Eindelijk weer eens een BIJschrijving op onze bankrekening, ipv alleen maar eraf…. Gistereavond was een latertje, die mensen hadden zoveel files gehad, die kwamen om 23.45 uur bekaf inchecken. Wat trouwens wel opvalt is dat mensen zich ernstig verslikken in de afstand. je moet vanaf de snelweg natuurlijk nog een uur rijden, en in het pikkedonker is dat geen pretje.

Ik heb officieel de opdracht gekregen van Tourismus Ostbayern, het overkoepelend VVV-orgaan voor heel Oost-Beieren, om hun website in het Engels te vertalen. Ze waren zwaar onder de indruk van de kritiek die wij geleverd hadden op de eerste (inmiddels afgeschoten) versie, en zaten dringend verlegen om iemand die specifiek hotel-engels beheerste. Nu natuurlijk de zware taak om te laten zien dat ik het beter kan. Het uurbedrag dat ik krijg is echt astronomisch, daar kan je een leuk reisje van boeken. Er is al beloofd dat als ze tevreden zijn, en er in de toekomst behoefte aan is, ik ook de nederlandse vertaling mag maken.

We hebben besloten dat we er niet onderuit kunnen om een gigantisch bedrag uit te gaan geven aan de aanleg van een nieuwe satelliet-ontvanger en een telefooncentrale. Het probleem is dat we die telefoons op de kamers nodig hebben voor de derde ster (ook al weet iedereen best dat niemand ze ooit gebruikt). Met de derde ster kunnen we meer vragen voor de kamers en trekken we meer gasten. Er zijn veel mensen die in een hotelboekingssysteem vanaf drie sterren zoeken, en die business krijgen we natuurlijk nu niet. We zitten hier wel een beetje in de stress over het bedrag wat we kwijt zijn. We hebben besloten om zelf de kabels grotendeels te trekken, dat is dom werk wat per uur onevenredig veel kost om te laten doen, en het bespaart een hoop geld.

De kop is er ook af qua boekingen voor maart. Het tweede weekend van maart is hier de biatlon-world cup bij de Arber, en vandaag hebben we de eerste boeking gehad vanuit Zweden. Grappig, we hebben al boekingen gehad uit Duitsland, Nederland, Frankrijk, Engeland, USA en Roemenie, maar nog niet uit Zweden. De hits in Google jongen trouwens ook nog steeds, de laatste stand is 31.000!

donderdag 15 februari 2007

Consultancy deel 2

Een aantal van de mensen die ons aangeschreven hebben, moeten zich niet aangesproken voelen over het vorige logje. Die zijn serieus, en die willen we best een klein stukje op weg helpen, mits het niet schadelijk is voor ons eigen bedrijf. Gevoelige bedrijfsinfo geven we overigens natuurlijk niet weg.
Concurrentie houdt je scherp, en is dus niet bij voorbaat slecht. Wij hebben echter liever niet dat nederlandse (en engelse trouwens ook) hoteleigenaren hier in de omgeving een slechte naam krijgen, omdat mensen ergens onvoorbereid aan beginnen. Wij worden door de VVV en de bank serieus genomen, omdat wij goed voorbereid hieraan begonnen zijn, met een doortimmerd bedrijfsplan in begrijpelijk Duits.
Er melden zich echter ook mensen van wie je je afvraagt of ze zich wel helemaal beseffen waar ze aan beginnen, en dat zijn ook het type mensen die boos worden als je gaten begint te schieten in hun droom. Dat zijn van die "Het Roer Om" -types, je weet wel, van die stellen die je in zo’n TV-programma ziet: spreekt geen woord Duits, heeft geen cent eigen geld om de bank te kunnen laten zien, geen (bedrijfs-)plan, en heeft geen enkele ervaring in de horeca, hotellerie of in Duitsland (1 van die dingen zou op zijn minst handig zijn). Mensen die van zichzelf zeggen dat ze wat anders willen met hun leven, maakt niet uit wat, maar de baan die ze nu hebben zien ze zichzelf niet tot hun pensioen doen. Die gaan het dus niet redden! Wij kregen uit onze sumiere gesprekken de indruk dat de vorige eigenaren zich van te voren geen duidelijke voorstelling van het runnen van een hotel hadden gemaakt. Zoals die mevrouw zelf tegen mij heeft gezegd: "de tweede dag wisten we al dat we het nooit leuk zouden gaan vinden, en baalden we al dat we zo hard moesten werken". Ze vond volgens mij de gasten ook niet leuk, want die maakten alles maar vuil, en die vroegen van alles. Tsja, helaas voor haar is dat toch de essentie van een hotel runnen… We hebben het gevoel dat ze een aantal jaar op de winkel gepast hebben, weinig tot niets geinvesteerd in geld en moeite, en dat ze eigenlijk misschien wel blij waren dat ze ervan af waren. Sinds 1 juni hebben we ook nooit meer iets van ze gehoord, ze hebben niet eens hun adres achtergelaten (zijn we inmiddels trouwens wel achter hoor). Raar toch, als je er jaren je hart en ziel in gestoken hebt, dan meld je je toch af en toe eens? Bovendien, je laat toch je postadres achter en vertrekt toch niet zo met de noorderzon?
Dan die mensen die denken dat het beter is voor hun gezinsleven, dat ze meer tijd met hun kinderen en hun partner gaan doorbrengen, grapje zeker! Je bent van ‘s morgens vroeg tot ‘s avonds laat bezig voor het bedrijf. Als wij in 1 week een uur in onze woonkamer zitten, is dat ontzettend veel. Als je voor een baas werkt, trek je ‘s avonds de deur achter je dicht, al is het nog zo laat geworden. Hier kun je er niet van wegkomen, en zit je ‘s avonds om 12 uur nog even de rekeningen te betalen of die reserveringsbevestiging te mailen. Of je wordt uit je bed gebeld door iemand die zijn sleutel is vergeten, denkt dat hij ‘s nachts best een telefonische reservering kan maken, of wat eerder wakker is, en zijn ontbijt toch graag vroeger dan gepland wil hebben.
Dan je relatie: wij zijn altijd een ongelofelijke Jut-en-Jul geweest; twee zielen 1 gedachte, dat soort werk. Ook hebben wij qua werkfilosofie, en qua plannen en ideeen altijd redelijk op 1 lijn gezeten. Als je dat niet hebt, moet je er ook niet aan beginnen. Omdat je 24 uur samen doorbrengt, krijg je geheid wrijving: je kunt werk en privé niet of nauwelijks scheiden, en ligt ‘s avonds in bed nog steeds over het hotel te praten. Ook moet je niet te beroerd zijn om allebei aan te pakken en traditionele rolverdelingen te laten vallen: bij de vorige eigenaren was het volgens mij zo dat zij alleen maar schoonmaakte en kookte, terwijl hij de telefoon aannam en de gasten te woord stond. Als je haar aan de telefoon kreeg, werd de hoorn altijd haastig doorgegeven aan haar man, of "ze moest het even aan haar man gaan vragen". Pepijn maakt net zo goed de keuken of de kamers schoon, en ik heb vanmorgen nog een uitgebreid gesprek gehad met de satellietmonteur over de technische details van de te installeren antenne-installatie.
Dat is trouwens ook iets wat geen nederlander wil geloven (en nederlandse vrouwen willen het gewoon echt niet weten…) : hoe ouderwets en behoudend men hier in Beieren is. De satellietmonteur krijgt de opdracht mede (hij is ook professioneel), omdat hij 1 van de weinigen is die mij niet als een randdebiel behandelt. Als er iemand opbelt, willen ze "de chef" spreken, want ik ben natuurlijk de domme doos die niets kan en niets begrijpt. Als je zegt dat jij de manager bent, krijgt het gesprek meteen een rare (soms ook nare) wending. Wij konden in eerste instantie geen bedrijfsrekening op twee namen krijgen, want dat deden ze eigenlijk alleen bij getrouwde stellen. We hebben een GbR, een Vennootschap onder Firma, dus dat zou geen probleem moeten zijn. En ja, dat die twee vennoten toevallig samen in bed liggen, zou niet ter zake moeten doen. Als je hier een brief krijgt die voor allebei de bedrijfspartners bestemd is, is die bijna altijd aan de man gericht. Hoezo stereotype?
Wij sturen altijd een mailtje met dit soort inhoud naar mensen die om info vragen, en krijgen dan de teleurgestelde vraag terug of wij het überhaupt wel leuk vinden. Nou en of! We hebben het eigen hotel, wat we al zo lang wilden, het gaat goed, ook met onszelf, en we hebben nog geen dag heimwee gehad. Waarom schrijven wij dit dan? Zoals ik altijd zeg: "die roze wolk breng je zelf mee, voor de mindere dingen moet een ander je waarschuwen".

woensdag 14 februari 2007

Consultancy

We zijn er inmiddels achter dat we zou ongeveer een adviesbureau kunnen openen "hoe begin ik als Nederlander een hotel in Duitsland/Beieren/Duits taalgebied (bijv Oostenrijk)?" We zijn al meerdere keren gevraagd om advies enzo door mensen die globaal hetzelfde idee hebben als wij hadden. Er zitten ook mensen bij die duidelijk nog niet van hun roze wolk zijn afgestapt, en er niet van gediend zijn als je kritische opmerkingen plaatst.
Tuurlijk wil iedereen horen dat het allemaal gewéldig is, maar dat roepen de goedbedoelende vrienden en kennissen al, daar moet je ons niet voor mailen. We vinden het steeds moeilijker om behulpzaam te zijn, wij zijn per slot van rekening helemaal niet gebaat bij een invasie van Nederlanders in deze contreien, en (ook al beseffen ze dat nog niet) die mensen zelf ook niet. Je verpest elkaars markt, en bovendien zit je met het probleem dat iets innovatiefs in Beieren moeilijk van de grond komt, en dat de Beiers zelf de traditionele Bierstube honderd keer beter kunnen.
 We hebben nu besloten dat er minimaal een uur rijafstand moet zitten tussen het beoogde project en ons hotel, en dat we best een uurtje over een kopje koffie van gedachten willen wisselen, maar dat we voor de rest een grens moeten gaan stellen.
Zelf ben ik (N) gevraagd door de gemeente Lam of ik hun internetsite in het engels wil vertalen. Ik wil eerst goed weten hoeveel werk het is en hoeveel het betaalt, maar alle extra cash is mooi meegenomen in deze slappe tijden.
We hebben deze week en volgende week redelijk wat gasten, het is natuurlijk in zowel Nederland als Duitsland voorjaarsvakantie. De eersten zijn vandaag aangekomen, een Duitse man met zijn Mexicaanse vrouw en kind, dus Pepijn mag misschien wel zijn spaans gaan oefenen. Zowiezo hebben we deze week nog meer kinderen, ben benieuwd of de katten alle aandacht leuk vinden, of het te druk vinden.

maandag 12 februari 2007

Blizzard


Hier was het nog goed skien; maar na de lunch sneeuwde het zo hard dat we het echt niet meer konden zien. Even een foto om te bewijzen dat ik gisteren écht op de ski’s gestaan heb.
Toen ‘s middags de blizzard toesloeg hebben we er wel een uurtje eerder dan gepland de brui aan gegeven, maar na een persoonlijke test kan ik het skigebied hier als officieel goedgekeurd bestempelen! (door bovenstaand testteam, v.l.n.r. Mieke, Sheila, Stefanie, Pepijn, en natuurlijk de fotografe, Claudie)

zondag 11 februari 2007

Eng

Pepijn is met de meiden gaan skien. Ik kan natuurlijk helemaal niet skien, dus ik ben thuis gebleven voor het frühschoppen, er moet toch iemand het bier inschenken. Ik zit er best wel een beetje over in, Pepijn heeft al 15 jaar niet op de ski’s gestaan, en als hij iets breekt zijn we echt heel erg zuur. Ik vind het verder OK hoor, dat hij met een harem van 4 dames gaat skien, daar gaat het niet om (ik ken iedereen langer dan vandaag). Ik werd zowiezo vanmorgen gebroken wakker na een drukke dag in Regensburg en ingespannen naar huis rijden in het donker, dus ik vind het wel lekker rustig. Bovendien staat er nog een berg afwas en ligt er nog een berg wasgoed, dus ik vermaak me wel.
Nog iets wat eng is, is dat ik inmiddels al ben afgevallen tot maat 36…. Ik heb dus echt in mijn hele leven nog geen maat 36 gehad. Het was altijd 38, de laatste tijd 40, en als ik nog langer zo door was gegaan met mijn Amsterdamse levensstijl was het misschien zelfs meer geworden. Mijn polsen zijn nu zo dun dat mijn horloge om mijn arm draait, en mijn ringen (1 erfstuk en 1 ring van Pepijn) glijden spontaan van mijn vingers af. Het rokje wat ik gekocht had, was in maat 36 eigenlijk nóg te ruim. 

Pepijn had overigens ook een kleinere maat broek nodig. Hij had in München een broek gekocht in maat 50, nu, een paar weken later, heeft hij dezelfde broek bij het filiaal in Regensburg in een andere kleur in maat 48 gekocht. Mijn broeken die ik in München had gekocht zijn ook al weer te wijd. Nou ja, de meiden wilden morgen weer gaan shoppen, dus ik kan ook weer aan de bak. Ik heb een paar basisdingen gekocht (zwarte rok, bruine broek, grijze broek, enz), want ik weet niet of ik nog dunner wordt, of misschien toch weer dikker, dus de hele garderobe vervangen lijkt mij op dit moment een beetje duur en voorbarig.

zaterdag 10 februari 2007

Korte update

Nou, iedereen is veilig aangekomen. Ook de Engelse gasten, waarvan we dachten dat ze misschien problemen zouden hebben met het slechte weer in Engeland, hebben het gered. Het was wel grappig weer eens engels te praten, ik (N) kwam er tot mijn schrik achter dat mijn engels toch een stukkie slechter was geworden dan ik dacht.
De meiden zijn gister een dagje gaan skien op de Grote Arber, ze hebben er erg van genoten en de sneeuwtoestand was redelijk tot goed. Vandaag gaan we met z’n allen een dagje naar Regensburg. De dames wilden shoppen, en daar konden wij het mee eens zijn. Pepijn en ik zijn nog verder afgevallen, dus moeten we kijken of we ergens nog wat meer kleding kunnen kopen, we passen allebei nu echt alleen nog maar in die 4 broeken die we in München gekocht hebben, en dat is natuurlijk wel wat weinig variatie. 
Ik denk wel dat we een uurtje moeten "splitsen", 5 giechelende dames voor een herenpashokje staat misschien wat raar, en is voor Pepijn misschien wat ongemakkelijk. Grappig trouwens dat hij er helemaal geen moeite mee heeft om met 5 dames op stap te gaan, hij wilde juist graag mee.

Pepijn heeft gisteren een nieuwe haakse slijper gekocht. Dit keer maar eentje van Black & Decker die iets steviger is en met iets meer garantie komt. De duurtest waaraan wij onze apparaten onderwerpen is ook niet normaal, daar kan het gemiddelde bouwmarkt-eigen-merk ook niet tegen.

We hebben weer een aantal goede boekingen ontvangen voor de komende weken. Zo belde er onverwachts een nederlander die volgende week 4 kamers wilde. Tuurlijk hebben we die nog! We hoorden al van een hotelboekingssite waarmee we zaken doen dat het bij hen deze week ook ineens storm loopt met de zaken.

woensdag 7 februari 2007

Lekker zo'n muis!


Tot mijn grote verbazing zat Katja hier op het bureau de computermuis af te likken. Toen ik ‘m weghaalde, begon ze aan het toetsenbord…. Ze heeft nu de hik…. Een leuke foto maken lukte helaas niet.

Vanmorgen werden we wakker in een witte wereld, maar het meeste is nu al weer weggedooid. Ik had vanochtend heel enthousiast geSMSed naar de vriendinnen dat ze toch de skiuitrusting mee moesten nemen, maar eh… of dat nu nog wel nuttig is…. Nou ja, ik heb al 5 keer een SMS gestuurd met ja, nee, ja, nee, ja, dus laat nu maar. Het schijnt morgen in Nederland bar en boos te worden met een compleet sneeuwalarm, ze zullen dus wel veel vertraging hebben met het vliegtuig….

We hebben weer een gang zonder afstap in de vloer, Pepijn heeft de hele dag met betonplaten lopen sjouwen. De haakse slijper is met een flinke rookwolk doorgebrand als gevolg van het op maat snijden van die platen. We hopen morgenochtend de tapijttegels op z’n plaats te kunnen leggen.
We hebben vandaag een aantal leuke reserveringen binnen gekregen voor de komende maanden, als we ieder dag zo’n klapper maken zitten we al snel lekker vol…

zondag 4 februari 2007

Jubelstemming


Vandaag is Duitsland wereldkampioen handbal geworden, en het gaat in de media nergens anders meer over. Iedere keer moeten ze op de radio het winnende doelpunt wéér laten horen, moe wordt je ervan. Het ligt in Duitsland natuurlijk gezien het verleden redelijk gevoelig om je nationale trots te kunnen/mogen uiten, dus sportwedstrijden zijn een legitiem doel om met zijn allen eens flink met de duitse vlag te mogen zwaaien.

Wijzelf zijn in jubelstemming, omdat we voor een redelijk slappe periode een enorme groep hebben binnengehaald. Het is via een soort openbare inschrijving gegaan, iedereen kon via de VVV een bod doen, en de groep heeft dus voor ons gekozen…. In 1 klap meerdere dagen het hele hotel vol! Ze blijven in ieder geval de eerste avond met z’n allen eten, dus we hebben (om het logistiek in de hand te houden) een buffet aangeboden, wat ze prima vonden. Onze ervaring is ook, dat zo’n groep redelijk wat drank consumeert, je zit per slot van rekening allemaal gezellig bij elkaar, en dan wordt het al snel laat.

Pepijn kwam net helemaal blij naar boven, hij had in de oude opslag een stapel tapijttegels gevonden die hetzelfde waren als die in het restaurant en in de niet-gerenoveerde kamers. De stapel was ruim voldoende om de nieuwe gang waar we de muur gebouwd hebben van tapijtegels te voorzien. OK, van die lelijke prikkende Heuga-tegels zijn nou niet echt om natte dromen van te krijgen, maar in ieder geval ziet het hele hotel er eenvormig uit en hoeven we niet meteen een hoop geld uit te geven.

zaterdag 3 februari 2007

The Wall

De muur staat! Ons privÉ-terrein is bij deze een stukkie kleiner geworden, en de gastengang wat langer. OK, de badkamer van kamer 12 moet nog verbouwd worden, de muur moet gestucd en er moet nog een vloer gelegd worden in de gang, maar het gaat om het idee dat er weer een mijlpaaltje bereikt is. We hebben in de muur behalve een deuropening voor onszelf ook een opening voor een kattenluikje gemaakt. De dames moeten hun PR-werk wel kunnen doen in het hotel natuurlijk! Ze hebben meteen begrepen waar die opening voor was, ze hopsen al in en uit door het gat.


De hits op Google lijken trouwens in hoog tempo te jongen, vanmorgen waren het er al 25.500! De boekingen jongen overigens nog niet, maar hoe meer we te vinden zijn, hoe meer dat moet gaan gebeuren. We denken er ook aan om in maart of zo een aantal doelgerichte advertenties te gaan plaatsen in daarvoor geschikte tijdschriften, zoals wandel-, fiets-, motor- en natuurvriendenbladen. Dat kost wel veel geld, dus dat moet goed uitgezocht worden zodat we de juiste doelgroepen bereiken.
Vanmorgen was er hier in Lam een begrafenis van iemand die tegen beter weten in toch is gaan skien op de ijsplaat van een paar centimeter op de piste. Dat was een sportief, geoefend persoon, lid van de brandweer enzo, dus niet een ongeoefende houtenklaas die niet kon skien of niet lokaal bekend was. Het nieuws was zelfs op Bayern 3, aangezien deze meneer niet het enige dodelijke skiongeluk had in Beieren en Oostenrijk de laatste dagen, er werd een hele lijst genoemd. Het merkwaardige is dat de liften het nog steeds doen en er nog steeds geskied mag worden op de pistes ondanks dit soort voorvallen. De beheerders proberen natuurlijk ieder dubbeltje te verdienen wat ze kunnen, nu de sneeuw steeds meer wegsmelt en er geen nieuwe gaat vallen. Ik heb de vriendinnetjes maar een SMS gestuurd dat ze de skiuitrusting echt definitief thuis kunnen laten, ik zou het echt eng vinden als ze het gaan proberen.
Ik ben zelf kippenbouillon aan het maken, niet van een blokje, maar met kippenkarkassen en kruiden enzo. Het is eigenlijk zo gekomen dat ik, toen we hier pas woonden en ik nog redelijk naief was, dacht een goedkoop partijtje kippenbouten te hebben gekocht, maar dat bleken dus geraamtes te zijn om soep van te trekken. Het heeft een tijdje in de vriezer gelegen, maar dankzij Jamie Oliver hebben we een goed recept. Aangezien we een hele driesvriesla vol met die vogels hebben, maak ik er af en toe wat bouillon van, en die kan je dan weer als basis voor overheerlijke zelfgemaakte soep gebruiken. Jammer alleen dat ik even weggelopen was en Pepijn net de vloer heeft gedweild omdat alles overgekookt was. Mmmm… de laatste tijd gaat het goed wat dat betreft. Ik ben maar weer gestopt met mijn nieuwe medicijnen en terug gegaan naar de oude (waar ik overigens ook niet onverdeeld gelukkig mee was), van die nieuwe werd ik zo sloom en gezien de allergische reacties was dat niet de enige bijwerking. Het is te hopen dat ik de komende paar dagen weer wat helderder uit de oogjes ga kijken…..

donderdag 1 februari 2007

Al Februari !

Het is al februari, ontdekte ik vandaag…. De sneeuw is hier in rap tempo aan het wegdooien, en de vooruitzichten voor de komende week zijn echt depressief te noemen. Ik heb de vriendinnen al verteld dat ze hun skiuitrusting waarschijnlijk thuis kunnen laten, en dat we beter naar het golfslagbad kunnen of een boswandeling kunnen maken voor de sportieve invulling. Op de Grote Arber ligt nog wat sneeuw, en er zijn nog een paar lullige pistes open, maar dat is over een paar dagen echt wel over. Pepijn is de betonblokken en de zakken cement eindelijk uit de aanhanger aan het laden, die hadden we gisteravond om 21.00 uur bij thuiskomst van de bouwmarkt zó in de garage gezet omdat het anders echt te laat werd.

De avond met de collega’s was nuttig en ook best gezellig. We lagen om kwart over 1 in bed…Iedereen was ons nog aan het aftasten, ze weten natuurlijk nog niet wat ze aan ons hebben, en of wij wel blijvertjes zijn. We hoorden van het hoofd van de VVV dat de bedbezetting in Lam voor januari op een dramatische 5,4% uit is gekomen, wij zitten op 5,8% dus dat klopt wel. Een direkt gevolg van het ontbreken van sneeuw. Één van de uitgenodigde collega’s was er niet meer bij, die schijnt economisch inmiddels kopje onder te zijn gegaan. Keihard gesteld, dat was qua grootte en inrichting 1 van onze grote concurrenten, maar het is natuurlijk wel een groot persoonlijk drama wat ons allemaal zou kunnen overkomen.

We kregen net voordat we weg wilden gaan naar de Wirtestammtisch een telefoontje of we nog een kamer vrij hadden; een zakenreiziger die ons op internet gevonden had. Ik heb eerlijk verteld dat het wel een beetje ongezellig was omdat we er niet waren, maar dat was geen probleem. De beste man was zo kapot, die is meteen naar bed gegaan en heeft tot het ontbijt de volgende ochtend aan 1 stuk geslapen.

Hij was wel vol lof over ons hotel, en zou het zeker aan al zijn collega’s aanraden. De laatste dagen krijgen we trouwens ineens veel boekingen van Nederlanders, geen idee waar die allemaal vandaan komen, we hebben niet echt bewust reclame gemaakt in een nederlandse krant of zo, en het zijn geen bekenden van ons. Iedere dag krijg je op Google meer hits als je "haus am berg"en "lam" intypt: 2 dagen geleden was het 1310, gisteren waren het 1340 hits en vandaag al 1350 hits. Het lijkt een soort kettingreactie te zijn.